Του Δημήτρη Γιαγτζόγλου
Ένα είναι το σίγουρο. Δεν μπορείς να είσαι με την κοινή λογική του ωχαδερφισμού με ότι ακολουθεί. Ναι, η τεχνολογική ανανέωση των δημόσιων νοσοκομείων, που πλέον διαθέτουν μηχανήματα τελευταίας τεχνολογίας για την αντιμετώπιση του καρκίνου μας κάνει να μπορούμε να κοιτάμε κατάματα όλα τα υπόλοιπα συστήματα Υγείας την Ευρώπης.
Το μεγάλο αλλά που υπάρχει στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι η έλλειψη πολιτικής βούλησης για να αντιμετωπιστούν οι μεγάλες αναμονές. Κενά σε προσωπικό που φυσικά και καταδικάζουν σε τεράστια ταλαιπωρία τους καρκινοπαθείς, πέρα από την ψυχολογική τους επιβάρυνση. Χάσιμο χρόνου που φυσικά κανείς δεν ξέρει τι σημαίνει ακόμη και για πιθανές μεταστάσεις σε κάποιες περιπτώσεις.
Νοσοκομεία της ντροπής: Ο χειρότερος εφιάλτης του Έλληνα
Είχα μια ενδιαφέρουσα και άκρως κατατοπιστική συνομιλία με τον κ. Γιώργο Πισσάκα, πρόεδρο της Ελληνικής Εταιρείας Ακτινοθεραπευτικής Ογκολογίας. «Έχω γίνει λίγο μονότονος. Εδώ και πάρα πολύ καιρό παλεύουμε για το θέμα του χρόνου αναμονής για τις ακτινοθεραπείες των καρκινοπαθών».
Ο κ. Πισσάκας παρουσιάζει την σημαντική βελτίωση που έχει επιτευχθεί, ακριβώς λόγω της τεχνολογικής βελτίωσης. «Αυτό που έχει αλλάξει τα τελευταία δύο χρόνια, αλλά πολύ πιο έντονα τελευταία είναι η ποιότητα στην ακτινοθεραπεία. Λόγω της τεράστιας δωρεάς του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος, όλα τα Δημόσια Νοσοκομεία είναι πια εξοπλισμένα με εξαιρετικά μηχανήματα, άρα αυτό που μπορούν να δώσουν είναι μια ιδιαιτέρως ποιοτική ακτινοθεραπεία».
Στα άδυτα του χάους των αστικών συγκοινωνιών της ντροπής
Πόσο σημαντική είναι αυτή τεχνολογική διαφοροποίηση σε σχέση με το παρελθόν. «Αυτό που μπορεί να κάνει η σύγχρονη τεχνολογία είναι να προστατεύσει πολύ περισσότερο τους υγιείς ιστούς. Η ακτινοβολία έτσι κι αλλιώς περνάει από τους υγιείς ιστούς μέχρι να φτάσει εκεί που θέλουμε για να χτυπήσουμε τον όγκο. Όσο περιορισμένη είναι η ακτινοβολία εκεί που ακριβώς θέλουμε, αυτό πρακτικά σημαίνει ότι ο ασθενής θα βγει λιγότερο λαβωμένος από όλη αυτή την διαδικασία. Αυτό είναι πολύ σημαντικό. Επηρεάζεται λιγότερο η ποιότητα της ζωής του. Δεν μας ενδιαφέρει ένας ασθενής να ζήσει μόνο περισσότερο. Μας ενδιαφέρει να ζήσει και καλά. Αυτό, λοιπόν, επιτυγχάνεται σε μεγαλύτερο βαθμό με την σύγχρονη τεχνολογία που διαθέτουμε».
Εύλογος ο προβληματισμός. Πόσο κοντά είμαστε με τα άλλα συστήματα Υγείας στον συγκεκριμένο τομέα. Ο κ. Πισσάκος είναι ξεκάθαρος. «Προσφάτως επέστρεψα από το Πανευρωπαϊκό μας Συνέδριο. Μπορώ να πω ότι μετά από πάρα πολλά χρόνια, είμαστε πλέον στα ευρωπαϊκά πλαίσια. Είναι σημαντικό να ακούς κάτι και να ξέρεις ότι κι εσύ στην χώρα σου μπορείς να κάνεις ακριβώς το ίδιο. Και εύκολα μπορεί να αντιληφθεί κάποιος τι σημαίνει αυτό για την ψυχολογία των καρκινοπαθών».
Υπάρχει πάντα, όμως, ένα μεγάλο αλλά. «Ο χρόνος αναμονής στην Αθήνα εξακολουθεί να είναι κοντά στους τρεις μήνες. Κάποιος χειρουργείται και περιμένει, με απλά λόγια, περίπου τρεις μήνες για να ξεκινήσει στις ακτινοβολίες. Υπάρχους φυσικά μορφές καρκίνων που υπάρχει η δυνατότητα να μην ξεκινήσει άμεσα ο ασθενής. Υπάρχουν, όμως, και πολλές περιπτώσεις που δεν υπάρχει αυτό το χρονικό περιθώριο. Εκεί λύση δεν έχει δοθεί. Κι επιμένω, δεν υπάρχει πολιτική βούληση. Και το τονίζω πολλά χρόνια. Οποιαδήποτε απόφασή τους ή μη απόφασή τους έχει άμεση συνέπεια στον ασθενή».
Το πρόβλημα δημιουργείται από την έλλειψη προσωπικού; Φυσικά και το μυαλό μου πήγε αμέσως εκεί. Η απάντηση του κ. Πισσάκα μου το έκανε λίγο χειρότερο. « Την τελευταία διετία μπήκε αρκετό προσωπικό στην ακτινοθεραπεία, κάτι που είχε να συμβεί πολλά χρόνια. Όταν, όμως, έχεις τόσο εξελιγμένα μηχανήματα δεν μπορείς να τα δουλεύεις λίγε ώρες και τις υπόλοιπες να κάθονται. Χρειάζεται επέκταση του ωραρίου. Να δουλεύουν όπως και στα ιδιωτικά έως το βράδυ. Πρέπει αν προσληφθούν περισσότεροι τεχνολόγοι. Αυτοί που είναι στο μηχάνημα. 20 με 25 άτομα σε όλη την χώρα, θα μας έδινε την δυνατότητα να δουλεύουμε τα μηχανήματα από το πρωί έως το βράδυ. Κι έτσι θα είχε περιοριστεί πάρα πολύ ο χρόνος αναμονής. Μην φανταστούμε κάποιο φοβερό κόστος. Περίπου 12.000 ευρώ το άτομο ετησίως θα ήταν το κόστος».
Και τώρα τραβάς τα μαλλιά του κεφαλιού σου. Αν έχεις. Μιλάμε για 25 άτομα που θα έσωζαν ζωές. Προφανώς και δεν είναι κάτι δύσκολο. Κανείς δεν υπογράφει συμβόλαιο με μια μετάσταση σε ένα καρκινοπαθή. Ο χρόνος είναι πολύτιμος. Σε πολλές περιπτώσεις είναι η ίδια η ζωή. Ακούει κανείς;