Του Δημήτρη Γιατζόγλου
Για μένα τι καλοκαίρι ήταν πάντα το ταξίδι με το πλοίο της γραμμής. Το συμβατικό, το αργό. Δεν μου άρεσαν ποτέ τα ταχύπλοα. Ναι κερδίζεις χρόνο. Χάνεις τόσες στιγμές. Και όμορφες στιγμές. Πρώτα από όλα δεν έχουν καταστρώματα. Μεγάλο μειονέκτημα. Δεν μπορείς να χαρείς κανένα ηλιοβασίλεμα, καμία ανατολή. Στα ταχύπλοα τόσο τακτοποιημένα όλα. Καμία αίσθηση ταλαιπωρίας. Και το ταξίδι πρέπει να έχει και μια μικρή δόση ταλαιπωρίας.
Πάμε χρόνια πίσω. Διακοπές στο Πόρο. Δεκαετία ΄70. Το υπερσύγχρονο για την εποχή ΜΥΚΗΝΑΙ. Ωραία σαλόνια, καλοτάξιδο και έκανε μεγάλα απόνερα. Χάζευα πάντα τα απόνερα του ΜΥΚΗΝΑΙ. Το ΚΑΜΕΛΙΑ λίγο πιο παλιό αλλά είχε ένα μυστικό. Στο μπροστινό σαλόνι μια βαριά πόρτα μα δύο δίφυλλη πόρτα. Μόλις την άνοιγες και έβγαινες έξω, βρισκόσουν κάτω από την μικρή γέφυρα του πλοίου. Πολλές φορές ήταν ακριβώς από πάνω και ο καπετάνιος και χάζευε. Το καλύτερο μου ήταν να πίνω πορτοκαλάδα της εποχής και να κάθομαι σε όλο το ταξίδι εκεί να χαζεύω κι εγώ την πορεία του πλοίου. Μετά βγήκε το ΔΕΛΦΙΝΙ ΕΞΡΕΣ. Μικρό γεμάτο τσαχπινιά και βαβούρα. Μούγκριζε. Το ΜΑΝΙΑ ΕΞΠΡΕΣ λίγο πιο μεγάλο από το ΔΕΛΦΙΝΙ ΕΞΠΡΕΣ και κατά τα αλλά ίδιο. Ο ΠΟΡΤΟΚΑΛΗΣ ΗΛΙΟΣ μου δημιουργούσε ένα πρόβλημα. Άντε να γράψεις την πρώτη έκθεση στο δημοτικό που πάντα είχε θέμα «Πως πέρασα το καλοκαίρι» και να πεις πήγα με ένα καράβι που το έλεγαν ΠΟΡΤΟΚΑΛΗΣ ΗΛΙΟΣ. Άρλεκιν.
Μου έχουν λείψει πολύ τα πλοία του καπετάν Γεράσιμου. Τότε που τα είχαμε όλοι τα υποτιμούσαμε και γκρινιάζαμε. Εσείς όχι εγώ. ΡΟΜΙΛΝΤΑ Πάρος Αθήνα κανά 7ωρο την στιγμή που όλα έκαναν κανά 5ωρο. Και ποιος σου είπε ρε φίλε ότι ήθελα να βιαστώ να γυρίσω. ΡΟΔΑΝΘΗ, ΔΗΜΗΤΡΟΥΛΑ, ΜΙΛΕΝΑ, ΝΤΑΛΙΑΝΑ. Κυρίες με τα όλα τους. Δεν θα ξεχάσω στους Φούρνους, έξω από την Ικαρία. Κάθε φορά που έφτανε το ΜΙΛΕΝΑ ξημερώματα ξενυχτούσες κι εσύ τον νεκρό από τον θόρυβο των μηχανών. Που να δεις την ΔΗΜΗΤΡΟΥΛΑ να δένει με αέρα στην Δονούσα. Χαμπάρι δεν έπαιρνε από το μελτέμι. Όχι σαν αυτά τα σύγχρονα που για να είναι ελαφριά χτυπιούνται σαν χταπόδια.
Μου έχουν λείψει τα πλοία του ΒΕΝΤΟΥΡΗ, της ΔΑΝΕ, της ΝΕΛ αλλά και άλλων μικρότερων εταιριών. Μια φορά με το ΑΛΚΑΙΟΣ ταξίδι από την Λέρο για την Ρόδο. Όλη την νύχτα. Κάπου ακούμπησα και γέμισα γράσο. Πιτσιρίκι εγώ, λες και είχα βγει από συνεργείο. Να έχω γεμίσει γράσο να φωνάζει και η μητέρα μου.
Και αργότερα. Έχω περάσει ώρες ατελείωτες της ζωής μου σε καταστρώματα με μαγιό και την κοιλιά έξω για να παίρνω το πρώτο χρώμα πριν φτάσω στο νησί. Ώρες να κάθομαι στην πρύμνη του ΚΑΜΕΙΡΟΣ όταν πηγαίναμε στην Λέρο, πάνω σε βρεγμένους κάβους γιατί εκεί έβλεπα το καλύτερο ηλιοβασίλεμα. Άπειροι καραβίσιοι ελληνικοί πετιμέζι. Τι να σου κάνει το καλύτερο smartphone. Στο μυαλό έχουν μείνει όλα τόσα χρόνια μετά. Και το καλύτερο ηλιοβασίλεμα στην πρύμνη του ΚΑΜΕΙΡΟΣ, ανεξίτηλο.
Δεν θα ξεχάσω το πλοίο που πήγα στα Κουφονήσια το 1993. Μου έδωσαν άδεια κι έκατσα όλη τη μέρα ,μέχρι που έπεσε το βράδυ στην πλώρη με τα πόδια να κρέμονται στο κενό. Ακριβώς εκεί που ανέμιζε το σημαιάκι με το γράμμα «Β» του ΒΕΝΤΟΥΡΗ. Δεν άκουγα τις μηχανές του πλοίου. Μόνο τον παφλασμό της θάλασσας και τον αέρα. Η βερμούδα γέμισε σε ένα σημείο σκουριές. Ένα με τις σκουριές είχα γίνει. Έβγαλα και τα παπούτσια. Ξυπόλυτος στο πλοίο. Μαζί με τις σκουριές στην βερμούδα. Οι μνήμες, όμως, δεν σκουριάζουν.