Έφυγε από τη ζωή, το βράδυ της Παρασκευής, σε ηλικία 97 ετών, η Αθηνά (Νουνού) Μαρτίνου, η ισχυρότερη γυναίκα της ελληνικής ναυτιλίας και από τις πρωτοπόρες στη διεθνή θαλάσσια βιομηχανία διεθνώς. Ήταν η ιδρύτρια του ναυτιλιακού κολοσσού Thenamaris Ships Management. Ήταν γυναίκα με κοινωνικές ευαισθησίες που κρατούσε χαμηλούς τόνους και απέφευγε τη δημοσιότητα και την επίδειξη πλούτου.
Το 1971 πήρε την απόφαση να ασχοληθεί με τη διαχείριση των πλοίων της οικογένειάς της, το γένος Μεθενίτη. Μαζί με τους γιους της, Θανάση, Ντίνο και Ανδρέα, ίδρυσε την εταιρεία Thenamaris Ships Management. Το 1975, ο στόλος αποτελούνταν από 36 πλοία.
Το 1991, η Αθηνά αποφασίζει να παραδώσει τα ηνία στα παιδιά της. Ο Θανάσης Μαρτίνος αποχωρεί από την εταιρεία, για να δημιουργήσει την Eastern Mediterranean Maritime.
Το 1997, ο Ανδρέας ακολούθησε τη δική του ρότα, και προχώρησε στην ίδρυση της ναυτιλιακής Minerva Marine, αφήνοντας στο τιμόνι της μητρικής εταιρείας Thenamaris τον Ντίνο. Στη Minerva πλέον έχει αναλάβει ο γιος του Ανδρέα, ο Ανδρεάς jounior και στη Thenamaris ο Νικόλας Μαρτίνος γιος του Ντίνου.
Σε συνέντευξή της στην εκπομπή «Αειναύτες» για το πώς ερωτεύτηκε τη θάλασσα, η Αθηνά Μαρτίνου είχε αφηγηθεί: «Είμαι Κεφαλονίτισσα, αλλά ρόλο για την αγάπη μου για τη θάλασσα έπαιξε ότι γεννήθηκα στη Γλυφάδα και έβλεπα τα πλοία να περνάνε και έλεγα στις φίλες μου “και εμείς θα κάνουμε βαπόρια» και το κάναμε. Είχαμε μανία με αυτό και το κάναμε και έκανε βαπόρια όλη η οικογένεια»
«Σε αυτή την προσπάθεια, δεν ήμουν μόνη μου. Κοντά μου ήταν από την πρώτη στιγμή ο άνδρας μου, αλλά κυρίως ήταν ο γιος μου Θανάσης, ο οποίος από δεκατεσσάρων ετών έκανε στατιστικές και έγραφε πόσο πλήρωμα, τι χρειάζεται ένα πλοίο. Ο άνδρας μου, ο Ιωάννης Μαρτίνος, αγαπούσε τη θάλασσα. Ο Θανάσης, από την πρώτη συζήτηση ήταν ενεργό μέρος σε αυτή την προσπάθεια. Δεν ήμουν η κινητήριος δύναμη, αλλά ήμουν ο άνθρωπος που μπορούσε να τα κάνει τα δύσκολα, εύκολα. Όταν θέλεις κάτι, μπορείς να το κάνεις. Διευθυντιλίκι δεν έκανα ποτέ. Τη Thenamaris αγαπούσα, όχι το διευθυντιλίκι. Αυτό που ήθελα ήταν να πληθαίνουν τα βαπόρια μου και αυτό έγινε» έλεγε η Αθηνά Μαρτίνου.
Συνεχίζοντας για τη ζωή της έλεγε «το «Ελένη», ήταν το δεύτερο πλοίο, δεν είχαμε λεφτά, ο Θανάσης τελείωνε το Γυμνάσιο, βρήκα λεφτά και πήγαμε στο Λονδίνο για να υπογράψει ο Θανάσης, ο οποίος μου είπε τότε, θα υψώσουμε την ελληνική σημαία. Ο Λιμενάρχης στο Λονδίνο με ρώτησε «ξέρεις γραφομηχανή;» του είπα «ναι» και κάθισα και έγραψα τα έγγραφα, τα πήρε ο Θανάσης και έτσι παραλάβαμε το βαπόρι. Το πρώτο πλοίο το αγοράσαμε το 1964 με 80.000 λίρες. Ήταν ένα πλοίο 20 χρονών. Το «Θανάσης» ήταν ένα πλοίο του Λιβανού, ήταν για πέταμα, το φτιάξαμε, το κάναμε κυπριακό και το 1967, το πουλήσαμε στην οικογένεια Πατέρα που το αγόρασαν με 300.000 δολάρια».