Το τριπλό χτύπημα Ερντογάν, με την NAVTEX που στοχεύει στο Καστελόριζο και «πατάει» και την ΑΟΖ Κύπρου και Αιγύπτου, ανοίγει και πάλι μία παλιά και μάλλον αδιέξοδη κουβέντα.
Γράφει ο Κώστας Αττίας
Το «κουτί με τις απαντήσεις» που ανοίγει σε κάθε έντονο επεισόδιο με την Τουρκία άνοιξε και πάλι και ήδη κυκλοφορούν τα γνωστά σενάρια που θα απαντήσουν (;) στην τουρκική προκλητικότητα.
Στις προτεινόμενες λύσεις που ακούγονται είναι η «έξυπνη άμυνα» προφανώς αυτό αναφέρεται στα περίφημα διπλής χρήσης συστήματα – έργα για αμυντικούς και πολιτικούς σκοπούς, οι προσλήψεις ΕΠΟΠ ξαναβγαίνουν από το συρτάρι, όπως και η αύξηση της θητείας σε συνδυασμό με την θητεία των γυναικών και την περίφημη αναδιοργάνωση των στρατοπέδων.
Πρόκειται για λύσεις χιλιοειπωμένες που έχουν να προσφέρουν αλλά στην Ελλάδα παραμένουν στα λόγια κυρίως γιατί, όπως λένε και απόστρατοι με πείρα σε θέσεις ευθύνης, έχουν δύο σοβαρά μειονεκτήματα.
Πρώτον μόλις ηρεμήσουν τα πράγματα και ζυγιστεί το πολιτικό κόστος χάνουν το ενδιαφέρον τους και δεύτερον είναι ιδιαίτερα προβληματικές στην πλειοψηφία τους σε ότι αφορά την εφαρμογή τους ιδίως σε σύντομο διάστημα.
Για παράδειγμα η στράτευση των γυναικών απαιτεί μία τεράστια δαπάνη μόνο και μόνο για την εκπαίδευση, τις στολές και τον στρατωνισμό τους. Η αύξηση της θητείας για να έχει νόημα απαιτεί ριζική αλλαγή στην εκπαίδευση των οπλιτών. Αν υποθέσουμε πως πάμε σε μία «παλλαϊκή άμυνα» και απομακρυνόμαστε πάλι από το μοντέλο του επαγγελματικού στρατού που ήταν μέχρι πρόσφατα το ζητούμενο τοτε απαιτούνται νέες δαπάνες και οργάνωση, όχι μόνο στον στρατό αλλά γενικότερα στην κοινωνία για συνεχείς εκπαιδεύσεις που θα κρατούν ψηλά την μαχητική ικανότητα.
Οι προσλήψεις ΕΠΟΠ (Επαγγελματιών Οπλιτών) με δεδομένο πως υπηρετούντες σήμερα ΕΠΟΠ θα βρεθούν στον δρόμο στα 50 τους χρόνια με σύνταξη – φιλοδώρημα είναι αμφίβολο αν θα προσελκύσουν ενδιαφερόμενους και κυρίως ενδιαφερόμενους υψηλών ικανοτήτων.
Η αναδιοργάνωση του στρατού δεν προχώρησε, δεν προχωράει και δεν θα προχωρήσει για τους γνωστούς λόγους (λέγε με τοπική οικονομία) όσο για τα έργα – συστήματα διπλής χρήσης ανήκουν μάλλον στην σφαίρα της φαντασίας σε ότι αφορά την αξιοποίηση τους από την χώρα μας.
Το πρόβλημα είναι πως ο τρόπος που προσεγγίζεται το πρόβλημα είναι εξαιρετικά …προβληματικός.
Συνήθως η αναζήτηση λύσης γίνεται την ώρα της κρίσης η οποία είναι η πλέον ακατάλληλη . Τις ώρες που δεν υπάρχει αυξημένη ένταση και μπορει να γίνει σχεδιασμός ο χρόνος κατά κανόνα περνάει χωρίς να γίνεται τίποτα ή με το να γίνονται τα αντίθετα από αυτά που έχουν σχεδιαστεί.
Για παράδειγμα ο ΣΥΡΙΖΑ το 2015 είχε ένα προγραμματικό πλαίσιο για Ένοπλες Δυνάμεις «μικρότερου σχήματος και υποδομών και μικρότερου κόστους» με «θέσπιση ειδικών κινήτρων και δέσμης προνομίων για τα στελέχη που υπηρετούν σε προωθημένες επιχειρησιακές θέσεις» στην πράξη αυτό μεταφράστηκε στο «έπος» των hotspot τα οποία ανέλαβαν οι Ένοπλες Δυνάμεις χωρίς να είναι απολύτως σαφές γιατί έπρεπε να μειωθεί και άλλο το διαθέσιμο προσωπικό και δεν τα ανέλαβε κάποιος πιο σχετικός φορέας. Η ΝΔ που τις πρώτες ημέρες της διακυβέρνησης της είχε υποσχεθεί να το αλλάξει και να έχει τα στελέχη αφοσιωμένα στην αποστολή τους επίσης δεν το άλλαξε.
Υπάρχει λύση;
Η απάντηση προφανώς και είναι ναι. Στην Μεσογείων έχουν άριστες μελέτες που λένε τι στρατό πρέπει να έχει η Ελλάδα, αριθμός,κατανομή, φυσική κατάσταση, που πρέπει να βρίσκεται τοποθετημένος και ποιά μέσα χρειάζεται.
Το θέμα είναι να σχεδιαστεί με αποφασιστικότητα η δουλειά που πρέπει να γίνει και μετά να δουλέψουν όλοι πάνω σε αυτό το σχέδιο χωρίς την παραμικρή απόκλιση.