Πριν από λίγα χρόνια στο πλαίσιο ΝΑΤΟϊκής εκπαίδευσης βρέθηκε στην χώρα μας ομάδα συμμαχικών πλοίων και ανάμεσα τους και μια μία τούρκικη φρεγάτα. Το πλοίο, όπως και τα υπόλοιπα πλοία της συμμαχίας
επισκέφτηκαν Έλληνες δημοσιογράφοι αλλά και Έλληνες αξιωματικοί στο πλαίσιο εθιμοτυπικής επίσκεψης και ενημέρωσης για την αποστολή του ΝΑΤΟ.
Γράφει ο Κώστας Αττίας
Οι καλεσμένοι γνώρισαν τα πληρώματα των πλοίων και στην συνέχεια υπήρχε πρόσκληση να δουν μια παρουσίαση που είχε ετοιμαστεί, στα αγγλικά, για την άσκηση στο τούρκικο πλοίο. Οδηγήθηκαν στο καρέ των αξιωματικών και στην συνέχεια αφού έγινε η καθιερωμένη παρουσίαση με βιντεοπροβολέα για το πόσο χρήσιμο είναι το ΝΑΤΟ και για τα κέρδη των κρατών που συμμετέχουν οι Τούρκοι πρόσφεραν γλυκά, τσάι, καφέ και αναψυκτικά.
Όταν όμως οι καλεσμένοι έκαναν να πιουν τα ροφήματα τους διαπίστωσαν μόλις σήκωσαν το κεφάλι τους πως οι λάμπες στην οροφή ήταν καλυμμένες από ένα λεπτό ρυζόχαρτο το οποίο έμοιαζε να απεικονίζει ναυτικούς
χάρτες.
Όταν τα είδαν πιο προσεκτικά ήταν φανερό πως επρόκειτο για αντίγραφα διαφόρων χαρτών που έχει το τούρκικο Επιτελείο για να συντηρεί τους μύθους του μεγαλείου του παρελθόντος αλλά και για να καλλιεργεί προσδοκίες για το μέλλον.
Μια στάση εντελώς διαφορετική από την Ελλάδα η οποία άλλωστε πρόσφατα κατέβασε από τις μονάδες της κάθε σημαία ή λάβαρο που δεν είναι η επίσημη σημαία της χώρας ή το λάβαρο του σχηματισμού.
Αυτό το απλό παράδειγμα αποτυπώνει την διαφορά σκέψης ανάμεσα στα δύο κράτη. Το ένα τάσσεται ανοικτά υπέρ του αναθεωρητισμού στην λογική πως αν ζητήσεις δέκα θα πάρεις κάποια στιγμή ένα, ενώ το άλλο δεν επιθυμεί να αλλάξει τίποτα στην λογική του δεν διεκδικούμε ούτε παραχωρούμε.
Το θέμα είναι αν μπορούν αυτές οι δύο λογικές να συνυπάρξουν. Και η απάντηση είναι πως μάλλον δεν μπορούν.