Ζοφεροί οι καιροί που ζούμε αδιαμφισβήτητα. Η κανονικότητα έχει απωλέσει πια –ίσως οριστικά- την έννοια που είχε μέχρι τη στιγμή που μπήκε ο covid-19 στη ζωή μας. Αν όλα εξελιχθούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο η ζωή θα επιστρέψει στους κανονικούς της ρυθμούς σε λίγο καιρό. Μόνο που αυτοί οι «κανονικοί ρυθμοί» δεν θα είναι μάλλον ποτέ ξανά ίδιοι.
Ανθρώπινες σχέσεις
Είναι κοινό μυστικό ότι ποτέ ξανά δεν πρόκειται να ανταλλάξουμε την ίδια θέρμη χειραψίες, αγκαλιές και φιλιά στο πλαίσιο μιας εξωστρεφούς κοινωνικότητας που χαρακτήριζε τουλάχιστον την πλειοψηφία των μεσογειακών λαών στις καθημερινές τους συναναστροφές. Η περίοδος της πανδημίας καθόρισε τον συνάνθρωπο ως «επικίνδυνο», «πιθανό φορέα» ή ακόμα και «εχθρό» που μας απειλεί θανατηφόρα. Κι αυτή η καχυποψία ήρθε για να μείνει και να επανακαθορίσει τους όρους της κοινωνική συναναστροφής, από την πιο τυπική, μέχρι την πιο στενή. Οι όροι επικοινωνίας και συναναστροφής θα υπαγορεύονται πλέον από τον μόνιμο φόβο της επιμόλυνσης και της διασποράς.
Εργασιακές σχέσεις
Οι λογαριασμοί που άνοιξαν με την πανδημία θα αποτελέσουν μοντέλα εκθεμελίωσης των εργασιακών και υπαρξιακών κεκτημένων. Για παράδειγμα το μοντέλο της τηλεργασίας που δοκιμάζεται τώρα είναι πιθανό, με άλλοθι την επερχόμενη παγκόσμια ύφεση, να μείνει για πολλά χρόνια στη ζωή μας, επανακαθορίζοντας εκ βάθρων τους όρους διαβίωσης εκατομμύριων πολιτών στον πλανήτη. Αρα με λίγα λόγια στο όνομα της δημόσιας υγείας ή της διαφύλαξης του παγκόσμιου πληθυσμού από μια ενδεχόμενη επιστροφή της πανδημίας είναι πιθανή η εδραίωση των μοντέλων της εκ περιτροπής και εκ του μακρόθεν εργασίας, κυρίως αν αυτά τα μοντέλα αποδείχνουν φθηνότερα ως προς το κόστος τους και ελαστικότερα ως προς τη διαχείρισή τους.
Χώροι μαζικής συνάθροισης
Μπαρ, εστιατόρια, γήπεδα, μουσεία, συναυλίες… αλήθεια αν κλείσετε τα μάτια μπορείτε να φανταστείτε ξανά τον εαυτό σας εκεί; Σε μια συναυλία, σε έναν ασφυκτικά γεμάτο κινηματογράφο, σε ένα θέατρο ή σε ένα κέντρο διασκέδασης στο οποίο δεν πέφτει καρφίτσα; Σκεφτείτε μάλιστα πως πριν από ένα μόλις μήνα αυτός ο προβληματισμός δεν υπήρχε καθόλου στον σκληρό μας δίσκο. Κι ας είχαμε την εποχική γρίπη να καραδοκεί. Όλες αυτές οι φοβίες, οι αναστολές, οι προβληματισμοί θα συνθέσουν το νέο πρόσωπο της καθημερινότητάς μας. Η ψυχαγωγία θα αποκτήσει άλλο περιεχόμενο και είναι εξαιρετικά πιθανό από εδώ και εμπρός, όταν με το καλό λήξουν οι καραντίνες, οπουδήποτε βλέπουμε πολύ κόσμο μαζεμένο, οι περισσότεροι από εμάς, απλά να γυρίζουμε την πλάτη και να απομακρυνόμαστε.
Θα θυμόμαστε πάντα να πλένουμε τα χέρια μας αλλά…
Είναι μάλλον σίγουρο πως το πλύσιμο των χεριών θα εδραιωθεί ως μια απολύτως αναγκαία συνήθεια. Δεν θα ξεχνάμε να βάζουμε αντισηπτικό όποτε αγγίζουμε δυνάμει μολυσμένες επιφάνειες. Κι όλα αυτά μοιάζουν με τα καλά νέα της μετά-πανδημικής εποχής αλλά είναι; Αυτό θα πρέπει να περιμένουμε για να το μάθουμε. Το μόνο που ξέρουμε σίγουρα σήμερα είναι πως οι ιοί και τα βακτήρια ξέρουν πάντοτε να «απαντούν» στους τρόπους που εφευρίσκουν οι άνθρωποι για να περιορίσουν την εξάπλωση τους. Μεταλλάσσονται, δημιουργούν άμυνες, παλεύουν να επιβιώσουν. Κανείς λοιπόν δεν είναι σε θέση να μας διαβεβαιώσει σήμερα πως η ευρεία χρήση σαπουνιών και αντισηπτικών δεν θα επιφέρει αρνητικές συνέπειες τις οποίες δεν μπορούμε να σκεφτούμε σήμερα. Μακάρι όχι και μακάρι βέβαια η χρήση όλων αυτών των σκευασμάτων να μην έχει κάποιον άλλον αρνητικό αντίκτυπο στην υγεία μας.
Οι δυστοπικές ταινίες επιστημονικής φαντασίας δεν θα είναι ποτέ ξανά ίδιες
Αν ρωτήσετε φίλους και γνωστούς θα πάρετε μια εικόνα σχετικά με το πόσοι άνθρωποι αποφάσισαν το τελευταίο διάστημα να δουν ταινίες όπως το Contagionή του πολύ παλιότερο Outbreak.Επίσης, είναι χαρακτηριστικό πως η σειρά ντοκιμαντέρ του Netflix σχετικά με την εποχική γρίπη φιγουράριζε για καιρό στο top 10 της πλατφόρμας. Κι όσοι τις παρακολούθησαν εν μέσω πανδημίας σίγουρα τις είδαν πια με άλλο μάτι. Δεν παρακολουθούμε πλέον τέτοιου είδους ταινίες με την άνεση του «άντε καλέ, δεν γίνονται αυτά» αλλά περισσότερο με την αγωνία του «ναι, ναι, ναι και μετά…;». Πιθανότατα ολόκληρη η κινηματογραφική βιομηχανία θα επηρεαστεί από την πανδημία του covid- 19, στον ίδιο βαθμό που έχουμε επηρεαστεί κι εμείς οι θεατές. Διότι, παραδεχτείτε το, πόσες φορές το τελευταίο διάστημα είδατε σε ταινία μια σκηνή με κάποιον ηθοποιό να πατάει το κουμπί του ασανσέρ και δεν σκεφτήκατε έστω για μερικά δευτερόλεπτα: «μηηηη καλέ! Δεν φοράς γάντι!»