Το ότι η τηλεόραση ή καλύτερα οι άνθρωποι της τηλεόρασης έχουν κοντή μνήμη είναι λίγο ως πολύ γνωστό σε όλους. Κι εκείνος που σήμερα αποθεώνεται αύριο μπορεί πολύ εύκολα να βρεθεί σε θέση αδυναμίας. Ταυτόχρονα όμως ο σεβασμός τόσο στα ίδια τα πρόσωπα όσο και τις καταστάσεις τις οποίες αυτά δημιούργησαν, αυτός όχι, δεν πρέπει να ξεχνιέται τόσο εύκολα. Και κυρίως δεν πρέπει να ευτελίζεται δυναμικά και απερίσκεπτα στο πλαίσιο μιας «επιτυχημένης συνταγής». Η συνταγή μπορεί να πετυχαίνει μέχρι ένα σημείο, αλλά με σάπια υλικά υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο κάπου στην πορεία να «κόψει».
Ίσως στα μάτια μιας νεότερης γενιάς, που δεν έχει απολύτως στο μυαλό της αυτό που τηλεοπτικά σημαίνει το όνομα Ανδρέας Μικρούτσικος, αυτή η αέναη κόντρα των τηλεοπτικών μονομάχων της super Κατερίνας να μοιάζει διασκεδαστικής και άρα αποδοτική στους πίνακες τηλεθέασης αλλά δεν πρέπει οι πρωταγωνιστές της να υποτιμούν καθόλου την ύπαρξη και μιας προηγούμενης γενιάς. Μιας γενιάς στα μάτια της οποίας οι δυο μονομάχοι φαντάζουν κάπως έτσι: Ένα νεαρό κορίτσι που ομόρφυνε και έλαμψε σταδιακά με την πάροδο κάποιων τηλεοπτικών εμπειριών από πάνω της και ένας μιας κάποιας ηλικίας παρουσιαστής με περγαμηνές, άλλοτε πανάκριβα συμβόλαια και τηλεοπτική σοφία αδιαμφισβήτητη. Γιατί η τηλεοπτική αξία του Μικρούτσικου δεν παραγράφεται, ούτε ματαιώνεται λόγω της οικονομικής καταστροφής του. Είναι απολύτως βέβαιο πως στα μάτια των τηλεθεατών αυτής της γενιάς, η κατά τα άλλα έμπειρη και δεδομένα επιτυχημένη νεαρή παρουσιάστρια προβάλλεται ως ασεβής απέναντι στον καταξιωμένο της συνάδελφο, πολλώ δε μάλλον όταν εκείνος λόγω της οικονομικής του ανάγκης (την οποία έχει ο ίδιος πολλές φορές παραδεχτεί) αναγκάζεται να υπομένει το διαρκώς ειρωνικό, απέναντί του, πνεύμα της. Κι ας της απαντάει με τις λέξεις και τα βλέμματα που αποκαλύπτουν, αβίαστα σχεδόν, την κουλτούρα, τη μόρφωση και την καλλιέργεια του, το επίπεδο εκείνο που τον έκανε μερικά χρόνια πριν τον πιο ακριβοπληρωμένο παρουσιαστή της χώρας, η πραγματικότητα παραμένει: Εκείνη είναι η παρουσιάστρια κι εκείνος ο σχολιαστής.
Όμως όλα αυτά είναι λίγο πολύ γνωστά και συζητιούνται με έμφαση στα κοινωνικά δίκτυα κάθε φορά που ένας νέος καβγάς ξεσπάει ανάμεσα στους μονομάχους. Υπάρχει όμως -και παραμένει αναπάντητο- ένα ερώτημα να πλανάται πάνω από τα υψηλά νούμερα τηλεθέασης της superΚατερίνας: Γιατί; Γιατί οι τηλεθεατές γίνονται τόσο συχνά μάρτυρες αυτής της κόντρας; Γιατί οι δυο μονομάχοι δεν τσακώνονται στο γραφείο, στο καμαρίνι ή στους διαδρόμους του καναλιού; Γιατί η τόσο έμπειρη Καινούργιου δεν προστατεύει, όχι τον συνεργάτη της, αλλά τον ίδιο τον εαυτό της; Γιατί εκτίθεται διαρκώς, επιτιθέμενη σε έναν άνθρωπο που έχει κοντά τα διπλά της χρόνια τόσο ηλικιακά όσο και τηλεοπτικά; Γιατί εμμένει σε μια κόντρα που μόνο βλαπτική μπορεί να είναι για το προφίλ της γενναιόδωρης, ανοιχτόκαρδης και υποστηρικτικής αρχηγού μιας ομάδας συνεργατών; Γιατί δεν επιμένει να υποτιμά τόσο εμφατικά την πορεία ενός ανθρώπου, του μοναδικού ίσως που κατάφερε κάποτε να γράφει 60% στους πίνακες τηλεθέασης;
Και κάπου εκεί έρχεται απρόσκοπτα η εσωτερική απάντηση: προφανώς δεν τον θέλει, δεν τον συμπαθεί, δεν της κάνει! Όμως τότε γιατί τον κρατάει; Η δύναμη της Καινούργιου τόσο στην ίδια την εκπομπή της όσο και στην εταιρία παραγωγής, λόγω της εξαιρετικής σχέσης της με τον Κοκλώνη, είναι γνωστή. Αν δεν τον ήθελε μπορούσε να τον διώξει. Όμως δεν το κάνει. Κι έτσι λογικά καταλήγουμε σε δυο τινά: Είτε της τον έχουν επιβάλλει τόσο αδιαπραγμάτευτα που τα χέρια της είναι δεμένα, είτε αποσκοπεί σε προσωπικό όφελος εκμεταλλευόμενη την υπεραξία του Μικρούτσικου, αναγνωρίζοντας πως η εκπομπή της δεν θα είχε την ίδια δυναμική χωρίς την δική του παρουσία. Αν όμως πράγματι ισχύει αυτό το τελευταίο, τότε η διαρκής υπονόμευση της μοναδικής ίσως υπεραξίας της ίδια της εκπομπής της, όχι μόνο δεν τη συμφέρει, αλλά της χρεώνεται κιόλας με το επιχείρημα μιας καταφανούς έλλειψης σεβασμού απέναντι σε έναν πολύ μεγαλύτερο, πολύ εμπειρότερο και πολύ πιο καταξιωμένο συνάδελφό της.
Κι όλα αυτά βέβαια στο πλαίσιο μιας λογικής η οποία παραμένει σταθερή στο μυαλό των τηλεθεατών, παρά το γεγονός ότι πολλές φορές χάνεται στο ίδιο το πλατό όταν ακούγονται ατάκες όπως: «Ε, τι έκανες ρε Ανδρέα; ένα ριάλιτι έκανες!» Δια στόματος μάλιστα μιας παρουσιάστριας που δεν θα μπορούσε εύκολα να θεωρηθεί φύλακας του σκήπτρου της βαριάς ενημέρωσης.