Πολύς λόγος έχει γίνει για τους περίφημους «αρμούς της εξουσίας» το τελευταίο διάστημα.
Και όλοι, έτσι τουλάχιστον φαίνεται, συμφωνούν πως οι περίφημοι «αρμοί» πρέπει να είναι ανεξάρτητοι (όπως εννοεί ο καθένας την ανεξαρτησία…) αν και παράλληλα μέχρι σήμερα δεν φαίνεται να υπάρχει συμφωνία ως προς το ποια συστήματα, ποιες «εξουσίες» απαρτίζουν τους περίφημους αρμούς.
- Γράφει ο Κώστας Αττίας
Είναι όμως μάλλον αυταπόδεικτο πως κάθε κράτος για την εύρυθμη λειτουργία του εξαρτάται, μεταξύ άλλων, από τον τρόπο με τον οποίο «αρμοί» όπως η Δικαιοσύνη εκτελεί το καθήκον της, τα Σώματα Ασφαλείας υπηρετούν τον πολίτη, οι Ένοπλες Δυνάμεις επιτελούν την αποστολή τους.
Άρα, μεταξύ άλλων, ως «αρμοί» ή όχι αυτά τα «συστήματα» συγκεντρώνουν το ενδιαφέρον της κάθε εξουσίας η οποία εύλογα θέλει να τα έχει να λειτουργούν σε συμφωνία με την πολιτική γραμμή που έχει χαράξει.
Εδώ όμως παρουσιάζεται ένα εξαιρετικά σύνθετο πρόβλημα.
Πως συνδυάζεις τις απαιτήσεις, τις θεμιτές τουλάχιστον απαιτήσεις, για εύρυθμη συνεργασία μίας κυβέρνησης που έχει ορισμένο και περιορισμένο χρονικό ορίζοντα με την ανάγκη να υπάρχει συνέχεια και αποτέλεσμα σε ένα σύστημα το οποίο έχει σαφώς μακρύτερο χρόνο ζωής;
Για να γίνει πιο λιανά. Πως καταφέρνει μία κυβέρνηση να κάνει το καλύτερο για την λειτουργία πχ των Ενόπλων Δυνάμεων αν στην ζυγαριά της βαραίνει όχι το ποιοι είναι οι άριστοι αλλά το με ποια πρόσωπα μπορεί να συνεργαστεί καλύτερα σήμερα;
Θεωρητικά το δίλημμα δεν θα έπρεπε να υπάρχει. Πρακτικά πριν από λίγα χρόνια ένας Αρχηγός Γενικού Επιτελείου, ο Στρατηγός Ζιαζιάς έφτασε στο σημείο να παραιτηθεί γιατί όπως είπε δεν τον άφηναν να κάνει την δουλειά του, να κρίνει τους αξιωματικούς που διοικούσε. Ήταν ίσως η πρώτη φορά που κάτι τέτοιο ακούστηκε τόσο ηχηρά, σίγουρα όμως όχι η πρώτη φορά που ακούστηκε κάτι τέτοιο.
Καθώς η ώρα των κρίσεων του Μαρτίου πλησιάζει στην Μεσογείων οι ψίθυροι για προσπάθειες παρεμβάσεων στις επερχόμενες κρίσεις έχουν αρχίσει και πάλι.
Είναι οι συνήθης παραφιλολογία ή όπως λέει ο λαός δεν υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά;
Είτε πρόκειται για απλές φήμες είτε για κάτι σοβαρότερο η ενδεδειγμένη θεραπεία μάλλον είναι και στις δύο περιπτώσεις η ίδια. Πρέπει να σταλεί το μήνυμα, από όσο «ψηλότερα γίνεται», το ξεκάθαρο μήνυμα, πως είναι πολιτική επιλογή να μην υπάρχουν παρεμβάσεις.