Του Δημήτρη Γιατζόγλου
Μεσημέρι στο κέντρο. Λίγο πιο πάνω από τον σταθμό του μετρό στο Μέγαρο Μουσικής. Ένα χαρτόνι με την λέξη «πεινάω». Ένας άντρας απροσδιόριστης ηλικίας, με σκαμμένο πρόσωπο, λερωμένα ρούχα, ξυπόλητος, αμίλητος και ανέκφραστος. Δεν πρέπει , όμως να είναι μεγάλος. Δεν κοιτούσε καθόλου τους περαστικούς. Δεν ξέρω καν ένα είναι Έλληνας. Δεν έχει καμία σημασία. Δίπλα του δυο-τρεις σακούλες σκουπιδιών. Το βιός του. Αλλά κι ένας ήρεμος σκύλος. Αυτός πεντακάθαρος.
Στέκομαι στην γωνιά του δρόμου και τον παρακολουθώ. Αν αθροίσω τις ώρες της ζωής μου που κάθομαι και παρατηρώ στον δρόμο ότι μου κάνει εντύπωση είναι σίγουρα πάρα πολλές. Σε κάτι τέτοια για μένα σταματάει ο χρόνος. Κάποια στιγμή τον βλέπω να σηκώνεται αργά. Δεν παίρνει μαζί του τις σακούλες. Μόνο το χαρτόνι και τον κούκλο σκύλος του. Τον κρατάει με ένα λαδί κομμάτι υφάσματος. Ήσυχα ο σκύλος τον ακολουθεί. Κάθεται πρώτα. Ο σκύλος κάθεται στα πίσω του πόδια. Τον πλησιάζει στο πρόσωπο τον γλύφει γυρίζει αυτός του δίνει ένα φιλί και κάθεται δίπλα του ο σκύλος. Όπως τον βλέπετε στην φωτογραφία. Μπορούμε να κουβεντιάσουμε πολλά. Δεν έχει καμία σημασία. Το μόνο που σκέφτηκα όταν είδα όλο αυτό το σκηνικό ήταν πως αυτός ο άντρας πρώτα θα δίνει φαγητό στον πεντακάθαρο σκύλο του και μετά θα τρώει αυτός. Πάω στοίχημα.
Μόλις ανέβασα την φωτογραφία στο FB αμέσως μια καλή φίλη και συνάδελφος από την Λευκάδα, η Βιβιάνα Βαρδή μου έστειλε ένα μήνυμα. Κάποια στιγμή έμεινε με τον σύζυγό της στο Τορίνο γιατί έκανε εκεί το μάστερ του σε ένα νοσοκομείο. Εκεί υπήρχε, λοιπόν, ένας νόμος που όριζε ότι οι άστεγοι θα είχαν μαζί τους κι ένα αδέσποτο. Όταν το βράδυ έδιναν φαγητό στους άστεγους έδιναν και στα αδέσποτα. Συν του ότι το βράδυ τους ζέσταιναν αλλά και τα αδέσποτα δεν τριγυρνούσαν μόνα τους. Μου έστειλε μάλιστα και φωτογραφίες. Βιβιάνα σε ευχαριστώ πολύ.
