Ο «πόλεμος» των NAVTEX και των αντι-NAVTEX καλά κρατεί. Ποιος όμως πετυχαίνει στο τέλος τον στόχο του; Ένα απλό παράδειγμα θα εξηγήσει πολλά.
Γράφει ο Κώστας Αττίας
Μετά τις NAVTEX, οι αντι-NAVΤEX μπήκαν στην καθημερινότητα μας. Μία αντι-NAVTEX θεωρητικά ακυρώνει μία NAVTEX οπότε το κράτος που εξέδωσε την αντι-NAVTEX διασφαλίζει τα κυριαρχικά του δικαιώματα.
Είναι όμως έτσι;
Ας υποθέσουμε πως ένας καπετάνιος ενός τάνκερ που πλέει γεμάτο φορτίο ενημερώνεται πως μπροστά του θα αρχίσουν να βαράνε τα κανόνια.
Οι πιθανότητες να βρεθεί το φορτίο του ως τεράστια πετρελαιοκηλίδα στο μέσο της θάλασσας, το πλοίο του κομμάτια και ο ίδιος με το πλήρωμα του αν είναι τυχερός, ναυαγός που θα περιμένει περισυλλογή, είναι μεγάλες, ΑΝ συνεχίσει την πορεία του.
Πρέπει λοιπόν να αλλάξει ρότα, αλλά την ώρα που κάνει τον επανασχεδιασμό της πορείας του μία νέα NAVTEX, η αντι-NAVTEX των ενημερώνει πως κακώς τον βάζουν να αλλάξει πορεία γιατί η NAVTEX που έχει εκδοθεί είναι παράτυπη, οπότε είναι σαν να μην υπάρχει.
Ο καπετάνιος τι κάνει;
Βασίζεται στην αντι-NAVTEX και πάει ολοταχώς για την περιοχή που έχει ανακοινωθεί η άσκηση ή αποφεύγει να βάλει το πλοίο του σε κίνδυνο;
Η απάντηση είναι προφανής.
Κάθε καπετάνιος θα αποφύγει να περάσει από μία περιοχή που πολεμικά πλοία έχουν ανακοινώσει πως θα ασκηθούν εκτός και αν την αναγγελία την ακυρώσει ο σταθμός που την έχει εκδώσει.
Συμπερασματικά, με την έκδοση NAVTEX, ένα κράτος και στην περίπτωση μας η Τουρκία δημιουργεί «προηγούμενα» με τα πλοία και τις εταιρείες που ανήκουν να καταγράφουν συγκεκριμένες περιοχές ως περιοχές που ασκείται το Πολεμικό Ναυτικό της Τουρκίας. Για αυτό και οι αντι-NAVTEX παρότι είναι απαραίτητες δεν είναι επαρκείς ως αντίδραση πλέον από την στιγμή που η Τουρκία τις χρησιμοποιεί ως εργαλείο μεσο-μακροπρόθεσμης καταπάτησης κυριαρχικών δικαιωμάτων