ΔΙΕΘΝΗ

«Ψήφισα Κάμαλα Χάρις» αποκάλυψε ο Ματ Ντίλον

Ο Μάτ Ντίλον ψήφισε την Κάμαλα Χάρις προτού ταξιδέψει για τη Θεσσαλονίκη, αισθάνθηκε σαν παιδί την πρώτη φορά που έγραψε σενάριο, στο οποίο βασίστηκε το σκηνοθετικό του ντεμπούτο «City of Ghosts» και θα ήθελε να συνεργαστεί ξανά με τον Γιώργο Λάνθιμο, επειδή το καλύτερο που μπορεί να έχει ένας ηθοποιός είναι η ευκαιρία να συνεργάζεται με έναν σκηνοθέτη που έχει φωνή και να τον βοηθήσει με το όραμά του.

«Έχω τις απόψεις μου γενικά, αλλά θα πω μόνο ότι ψήφισα την Κάμαλα Χάρις. Αυτή είναι προσωπική μου επιλογή. Και νιώθω έντονα ότι είναι η καλύτερη υποψήφια» υπογράμμισε ο σπουδαίος ηθοποιός του σύγχρονου αμερικανικού σινεμά, Ματ Ντίλον σε συνέντευξη Τύπου στο πλαίσιο του 65ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης τονίζοντας ότι χαίρεται που βρίσκεται εκτός Αμερικής την περίοδο των αμερικανικών εκλογών.

Ο Ματ Ντίλον μίλησε για την ταινία «Being Maria» (Την έλεγαν Μαρία) στην οποία πρωταγωνιστεί ως Μάρλο Μπράντο, τον οποίο χαρακτήρισε έναν από τους πιο ενδιαφέροντες ανθρώπους του 20ου αιώνα, επισημαίνοντας ότι δεν είναι ένα έργο εκδίκησης, αλλά ένα φιλμ που ρίχνει φως και δίνει φωνή στην ιστορία της Μαρία Σνάιντερ.

Το φιλμ «Being Maria» της Ζεσικά Παλούντ περιστρέφεται γύρω από την αμφιλεγόμενη παραγωγή της ταινίας του 1972 του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι “Το Τελευταίο Τανγκό στο Παρίσι” και στο γεγονός ότι ο πρωταγωνιστής Μάρλο Μπράντον σε συνεννόηση με τον σκηνοθέτη αποφάσισαν να μην ενημερώσουν την ηθοποιό Μαρία Σνάιντερ για την επίμαχη σκηνή του βιασμού, ώστε να αντιδράσει πιο φυσικά, γεγονός που προκάλεσε ένα αιώνιο τραύμα στην πρωταγωνίστρια.

«Η ταινία “Το Τελευταίο Τανγκό στο Παρίσι” είναι φανταστική, είναι μια από τις αγαπημένες μου. Νομίζω ότι είναι ένα αριστούργημα. Ο Μάρλον Μπράντο ως ηθοποιός, όπως και ο Τζέιμς Ντιν και ο Μοντγκόμερι Κλιφτ άλλαξαν την πορεία της υποκριτικής τέχνης. Και ο Μπερτολούτσι είναι ένας λαμπρός σκηνοθέτης. Αυτή ήταν η μόνη σκηνή της ταινίας που δεν μου άρεσε και πραγματικά το εννοώ» ανέφερε ο Ματ Ντίλον.

«Νομίζω ότι προσπαθούσαν να κάνουν τέχνη. Προσπαθούσαν να κάνουν κάτι πραγματικά που θα ωθήσει τα πράγματα και έκαναν τεράστιο λάθος» υπογράμμισε τονίζοντας ότι η ζωή της Μαρία Σνάιντερ ήταν ασταθής και η συγκεκριμένη σκηνή επιδείνωσε το υπάρχον τραύμα της.

«Η ταινία είναι μία προσωπική ιστορία, δεν είναι μία ιστορία φεμινιστική, αφορά μία ανθρώπινη ύπαρξη. Έδωσε φωνή στη Μαρία, με έναν τρόπο που έπρεπε να δοθεί», τόνισε ο ηθοποιός εκτιμώντας ότι το λάθος είναι να απλοποιείται η ιστορία, να λέγεται ότι υβριστές άντρες έκαναν αυτό το φρικτό πράγμα σε αυτή τη γυναίκα, ενώ υπάρχουν τόσα πολλά στοιχεία που περιπλέκουν την όλη ιστορία, όπως τα θέματα στην οικογένειά της.