Η Έλλη Στάη έδωσε μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη και μίλησε για την επαγγελματική της διαδρομή αλλά και την προσωπική της ζωή.
Η δημοσιογράφος ήταν καλεσμένη στην εκπομπή «Στούντιο 4» και εξομολογήθηκε ότι στον επαγγελματικό της χώρο δεν επέτρεπε στους άντρες να την υπονομεύουν, τονίζοντας ότι υπήρχαν και πολύ σκληρά περιστατικά που προκαλούσαν άνθρωποι που βρίσκονταν σε θέσεις εξουσίας.
Η Έλλη Στάη αναφέρθηκε επίσης στη μητέρα της, λέγοντας ότι δέχτηκε από εκείνη πολύτιμες συμβουλές που την ώθησαν να κάνει πράγματα για τον εαυτό της. Από την άλλη, αναφερόμενη στον πατέρα της, τον οποίο έχασε όταν ήταν οκτώ ετών, εξήγησε ότι λόγω του χαμού του αναζητούσε τη φροντίδα στους μετέπειτα συντρόφους της και τις φίλες της.
Για το πώς αντιδρούσε όταν κάποιος άντρας προσπαθούσε να την υπονομεύσει ή να την προσβάλλει ανέφερε: «Δεν προλαβαίνανε και πάρα πολύ. Τους έπαιρνα το κεφάλι. Δηλαδή αυτά της καθημερινότητας νομίζω ότι πολύ γρήγορα τα αναχαίτισα. Βέβαια, υπήρχαν και τα περιστατικά τα οποία ήταν πολύ πιο σκληρά. Αυτά που, ύστερα από πολλά χρόνια, όλοι μαζί συζητήσαμε. Τα εκδικητικά, τα οποία προέρχονται από ανθρώπους εξουσίας».
Στη συνέχεια, η Έλλη Στάη πρόσθεσε: «Γιατί στα άλλα, τα μεταξύ μας, άμα κάποιος νεαρός συνάδελφος ή μη συνάδελφος πήγαινε να πει κάτι το οποίο ήταν ενοχλητικό, εντάξει, αυτό ήταν εύκολα να το απωθήσεις. Ο χαρακτήρας ο δικός μου δεν είχε δυσκολία σε αυτό ενώ για το άλλο, βέβαια, όταν υπάρχει εξουσία η οποία είτε εμμέσως είτε αμέσως σου λέει »στοπ εδώ, εγώ βάζω φραγμό σε αυτό που κάνεις». Τα έχουμε ζήσει όλοι αυτά και δεν πιστεύω ότι υπάρχει γυναίκα στον χώρο μας που δεν το έχει ζήσει».
Σε άλλο σημείο της συνέντευξης, η γνωστή δημοσιογράφος αναφέρθηκε στη μητέρα της: «Μεγάλωσα με καταπληκτικές συμβουλές και παροτρύνσεις από τη μητέρα μου. Οι κοπέλες στη γενιά μου παντρεύονταν νωρίς. Εγώ είχα την παρότρυνση ως επιταγή από τη μητέρα μου ότι πρέπει να κάνω πράγματα για τον εαυτό μου. Ήταν μια γυναίκα που προσπαθούσε να κάνει πράγματα. Το “μπράβο” δεν μου το έλεγε εύκολα, ήταν αυστηρή. Όταν παραπονιόμουν που δεν ήταν συναισθηματική μου έλεγε “πρέπει να δεις τα ουσιαστικά πράγματα που κάνω για σένα”. Ήθελα μια αγκαλιά παραπάνω αλλά εντάξει. Το έψαχνα συνέχεια το “χάιδεμα” και το έβρισκα και στις φίλες μου και στις σχέσεις μου».
Σχετικά με την απώλεια του πατέρα της εξομολογήθηκε: «Τον πατέρα μου τον έχασα όταν ήμουν οκτώ ετών. Είναι τελείως διαφορετικό το να βιώνεις και διαφορετικό το να μην βιώνεις κάποια πράγματα. Εκείνα τα χρόνια υπήρχε κάτι σαν ντροπή. Η λέξη “ορφανό” έφερνε αρνητική αύρα. Δεν το ήθελα καθόλου αυτό που το έλεγαν οι δάσκαλοί μας για συμπαράσταση. Είχε μια συμπονετική χροιά κάτι που η συμπόνοια δεν είναι ωραίο συναίσθημα. Η λύπηση δεν είναι ωραίο πράγμα».