Ο Θοδωρής Κατσιούλης επέβαινε στο μοιραίο τρένο την ημέρα που σημειώθηκε η τραγωδία των Τεμπών.
Αφού ευχήθηκε στις οικογένειες που συνεχίζουν τον δικό τους αγώνα προκειμένου να αποδοθεί η δικαιοσύνη, αναφέρθηκε στην περιπέτεια που πέρασε, τα τραύματα που τον σημάδεψαν εκείνο το βράδυ αλλά και για το πώς κατάφερε να σωθεί.
«Με πέταξε πίσω αυτό το οστικό κύμα με πέταξε πίσω στα δύο καθίσματα. Όσο ήμουν κάτω ξαπλωμένος, άρχισα να ζεσταίνομαι. Νόμιζα ότι το πάτωμα είχε πάρει φωτιά. Έβαλα το χέρι μου κάτω να δω αλλά δεν καιγόταν. Πέρασαν δύο κορίτσια πάνω μου και έφυγαν από την δεξιά μεριά, όπου άρχισαν να φωνάζουν «φωτιά, φωτιά». Με το που σηκώθηκα όρθιος, αυτό το πράγμα το λέω από την πρώτη ημέρα πως δεν είχε καμία σχέση ούτε με την φωτιά, ούτε με τον καπνό».
«Όσο ανέπνεα ενστικτωδώς ζητούσα περισσότερο αέρα. Ένιωθα τα όργανά μου να βράζουν. Ήρθε σαν ένα σύννεφο, το δέρμα μου νόμιζα ότι κάποιος μου το τραβάει. Υπήρχε αέρας, αλλά δεν υπήρχε οξυγόνο. Σε μια στιγμή στο ένα μέτρο από εμένα, αυτό γύρισε προς τα έξω. Οι καπνοί ήταν μαύροι, δεν ήταν άσπροι».
«Δεν έχει οσμή, είναι κάτι τοξικό που τείνει προς την βενζίνη. Δεν μπορούσα να την βάλω στο σπίτι μου την τσάντα μου. Μύριζε σαν βενζίνη. Πώς να το πω… Σαν αυτό το υλικό, πολύ άσχημη μυρωδιά. Ήταν τοξική μυρωδιά. Δεν μύριζε όπως μύριζαν τα ρούχα μου, εκείνος ο καπνός μύριζε διαφορετικά και η αίσθηση ήταν διαφορετική. Δεν είχε σχέση ούτε με την φωτιά, ούτε με την τσάντα, ούτε με τίποτα».
«Εγώ θέλω να σας πω, δεν είδα τα πρόσωπα αλλά στο 3ο βαγόνι από το παράθυρο το μεγάλο δεν έσπασε μόνο του. Ήρθε ένα παιδί όπου του φώναζαν «σπάσε το παράθυρο» μετά από την οσμή που είχε φύγει. Δεν ξέρω όμως ποιος ήταν και ποιο παιδί. Επιβάτης ήταν όχι πυροσβέστης. Οι πυροσβέστες δεν ήρθαν παιδιά».
«Μετά από δύο χρόνια είμαι χάλια μαύρα, παίρνω φαρμακευτική αγωγή. Οι γιατροί βοήθησαν πάρα πολύ και οι γιατροί της Κατερίνης που μου συμπαραστέκονται. Έχω και παθολογικά προβλήματα. Με έβγαλαν με 70% αναπηρία. Εγώ την έχασα την επιτροπή. Δεν μου έδωσαν τίποτα, ούτε ένα ευρώ για δύο χρόνια. Πάω στο νοσοκομείο το δημόσιο. Εάν θέλουν να βρουν την αλήθεια, η αλήθεια είναι μπροστά τους».