Μία σειρά καταγεγραμμένων τηλεφωνικών συνομιλιών φέρνει στην επιφάνεια ένα οργανωμένο σύστημα εξυπηρέτησης ιδιωτικών συμφερόντων με αντάλλαγμα οικονομικά ή άλλα ανταλλάγματα στην Πολεοδομία Ρόδου.
Σήμερα η «Δημοκρατική» αποκαλύπτει το παρασκήνιο που αφορά σε ξενοδοχειακή επένδυση στο νησί και έχει πρωταγωνιστές έναν αρχιτέκτονα μηχανικό και έναν ανώτατο υπάλληλο της Υπηρεσίας Δόμησης Ρόδου.
«Θα δώσουμε αύριο τις πατάτες που του τάξαμε… δεν θα του δώσω όλο το τσουβάλι», ακούγεται να λέει ο αρχιτέκτονας στην τηλεφωνική του συνομιλία. Με αυτές τις φράσεις περιγράφει έναν τρόπο πληρωμής σε «δόσεις», που συνδέεται άμεσα με την έκδοση πολεοδομικού εγγράφου που αναμένεται να επιτρέψει τη συνέχιση εργασιών σε ξενοδοχείο, των οποίων η άδεια είχε ανασταλεί.
Σε άλλο απόσπασμα, ο ίδιος προσθέτει: «Το 1/3 σήμερα, μετά από πέντε ημέρες το 1/3, μετά από δέκα ημέρες το υπόλοιπο». Η συνομιλήτριά του συμφωνεί, ενισχύοντας την εντύπωση ότι το σύστημα αυτό είναι απολύτως γνωστό και λειτουργικό.
Την ίδια ώρα, υπηρεσιακά στελέχη της Πολεοδομίας εμφανίζονται να βρίσκονται υπό διαρκή πίεση. Χαρακτηριστικός είναι ο διάλογος μεταξύ δύο γυναικών στελεχών της υπηρεσίας:
«Δεν είμαι και αναίσθητη, αλλά δεν μπορώ να το κάνω, φοβάμαι… χρησιμοποιεί την ηθική, ότι “είμαι φίλος σας, μην με αφήσετε”», λέει η μία, αναφερόμενη στον αρχιτέκτονα που απαιτούσε την άρση διακοπής εργασιών για το ξενοδοχείο.
Η ίδια προσθέτει με απόγνωση: «Έχω και τον Κ. να μου πρήζει τα α…», δηλώνοντας πως δεν αντέχει άλλο την πίεση, την ίδια ώρα που περιγράφει ένα περιβάλλον φόβου και αβεβαιότητα..
Σε συνομιλία λίγες ημέρες μετά, ο αρχιτέκτονας δηλώνει: «Μου δώσαν ένα εκεί της πλάκας χαρτί, αλλά μου κάνει και αυτό». Λίγες ώρες αργότερα, όμως, φαίνεται πως αυτό το “χαρτί” δεν άρεσε στον επενδυτή. «Δεν ήταν τόσο καλό το χαρτί», μεταφέρει ο αρχιτέκτονας, φανερώνοντας την απογοήτευση της άλλης πλευράς που περίμενε… κάτι περισσότερο.
H προσπάθεια να «τακτοποιηθούν» τα πράγματα χωρίς επίσημες διαδικασίες αποκαλύπτουν ένα πρόβλημα που ξεπερνά την ηθική διάσταση: η δημόσια διοίκηση εμφανίζεται να λειτουργεί υπό καθεστώς εκβιαστικών πιέσεων, εξαρτήσεων και φόβου. Η φράση που επανέρχεται σε αρκετές συνομιλίες, «δεν μπορούμε να μπλέξουμε», αντικατοπτρίζει τη βασική αγωνία των υπαλλήλων – όχι για τη νομιμότητα, αλλά για την αποφυγή συνεπειών.