Ανοίγει και ημιεπισήμως το Σεπτέμβριο η συζήτηση για την αντιμετώπιση του δημόσιου χρέους της χώρας μας μέσα σε κλίμα μεγάλης πολιτικής έντασης που αγγίζει πλέον τα όρια του διχασμού.
Η αντιμετώπιση του χρέους και ο τρόπος επίλυσης του θα επηρεάσει τη ζωή των Ελλήνων για τις επόμενες δυο γενιές τουλάχιστον. Τα παιδιά μας, τα εγγόνια μας και βλέπουμε.
Είναι ό,τι πιο κρίσιμο έχει να αντιμετωπίσει η σημερινή πολιτική ηγεσία στο σύνολο της, κυβέρνηση και αντιπολίτευση.
Κι όμως το μόνο που δεν σκέπτονται είναι να καθίσουν όλοι γύρω από ένα τραπέζι να βρουν την πιο συμφέρουσα για τη χώρα και τον ελληνικό λαό λύση. Να αποφασίσουν αν είναι βιώσιμο το χρέος ή αν δεν είναι βιώσιμο το χρέος.
Είναι τα δυο ερωτήματα που αν απαντηθούν θα δρομολογήσουν και την επίλυση του προβλήματος.
Η κυρία του ΔΝΤ η κ. Λαγκάρντ ηγείται της ομάδας ειδικών σε διεθνές επίπεδο που σε κάθε ευκαιρία λένε και ξαναλένε ότι το χρέος της Ελλάδος δεν είναι βιώσιμο και θέλει κούρεμα.
Απέναντι είναι η κυρία Μέρκελ με τον κ. Σόιμπλε που επιμένουν και διαμηνύουν σε όλους τους τόνους ότι είναι βιώσιμο το χρέος και δεν δέχονται με τίποτα το κούρεμα.
Αν σήμερα η κυρία Μέρκελ και ο κ. Σόιμπλε είναι αυτό που είναι το οφείλουν στο γεγονός ότι το 1953 έγινε η Συμφωνία του Λονδίνου με την οποία κουρεύτηκε κατά 63% το χρέος της Γερμανίας η οποία είχε ακόμα βαμμένα τα χέρια της από το αίμα που σκόρπισε κατά τη διάρκεια της ναζιστικής επικράτησης στον Β Παγκόσμιο Πόλεμο.
Και δεν ήταν μόνο το κούρεμα τότε αλλά και το γεγονός ότι η αποπληρωμή του υπόλοιπου χρέους έγινε ανάλογα με την ανάπτυξη που είχε η Γερμανία. Δηλαδή δούλευαν, πλήρωναν. Δεν δούλευαν, δεν έκαναν αποπληρωμή. Κάτι εντελώς αντίθετο από αυτό που γίνεται στην Ελλάδα σήμερα.
Η αρχή του οικονομικού θαύματος έγινε με τη Συμφωνία Λονδίνου του 1953.
Σήμερα όμως η κυρία Μέρκελ και ο κ. Σόιμπλε αρνούνται αυτή την επίλυση στον ελληνικό λαό.
Και μαζί τους συντάσσονται και Έλληνες με κορυφαίο τον κ. Λουκά Παπαδήμο τον άλλοτε Κεντρικό Τραπεζίτη και μετέπειτα πρωθυπουργό περιορισμένης χρονικής διάρκειας αλλά με υπογραφή πολλών δυσβάστακτων αποφάσεων σε βάρος του ελληνικού λαού και υπέρ των τροϊκανών και κυρίως των Γερμανών.
Κάποιοι έχουν ταυτίσει την ύπαρξη τους με την εξυπηρέτηση ξένων συμφερόντων.
Κάποιοι άλλοι δεν βλέπουν πέρα από τη μύτη τους και επιδιώκουν να αποτελούν το επίκεντρο του κόσμου αρνούμενοι να δουν το απλό και λογικό. Μπορεί ένας λαός να ζει για δυο γενιές σε απόλυτη ένδεια και χρεοκοπία;
Τέλος κάποιοι αυτοπροσδιορίζονται ως πολιτική ηγεσία αλλά αρνούνται να μιλήσουν μεταξύ τους. Αρνούνται να συναντηθούν. Αρνούνται να καθίσουν σε ένα τραπέζι να βρουν μια και μοναδική εθνική λύση για όλους. Και κυρίως για τις επόμενες γενιές!