Ο μοναχός και η μοναχή ζουν και κινούνται σε μια πνευματική όαση με το νοσταλγικό λόγο «ελθέτω χάρις και παρελθέτω ο κόσμος ούτος» και μαζί με τον κόσμο παρέρχεται το όνομα του παλιού και λαμβάνει νέο όνομα διότι εγκαταλείπει τον παλιό άνθρωπο και ενδύεται το νέο άνθρωπο.
Την ώρα την μοναχικής κουράς προσέρχεται ο δόκιμος μοναχός ανυπόδητος, ασκεπής, φορώντας μόνο ένα απλό λευκό χιτώνα, και δηλώνοντας έτσι ότι όλα τα περιττά και κοσμικά τα απέρριψε και είναι έτοιμος να ενδυθεί το τιμημένο ράσο και τα άγια ρούχα του μοναχού. Κατά την μοναχική κουρά ο δόκιμος μοναχός ή μοναχή ενδύεται το λέντιον ή ζωστικό,ή αντερί το οποίο είναι μαύρο χρώματος και συμβολίζει το χιτώνα της ευφροσύνης και της αγαλλιάσεως αντί της γυμνώσεως και της καταισχύνης την οποία φορέσαμε με την παρακοή μας και αντί της φθοράς και του θανάτου που μας προξένησε αυτή η παρακοή και την οποία φθορά αναιρεί το μοναχικό σχήμα με την υπακοή και τον ενάρετο βίο.
Ο χιτώνας αυτός ονομάζεται χιτώνας δικαιοσύνης γιατί η λέξη δικαιοσύνη σημαίνει κάθε αρετή, και ο μοναχός φορώντας το οφείλει να γίνει πρόθυμος για κάθε αρετή.
Μάλιστα το μαύρο χρώμα του σημαίνει ότι θα πρέπει να είναι πάντοτε οχυρωμένος με το πένθος για την αμαρτία και την ξενιτιά του κόσμου.
Έπειτα ο μοναχός ή η μοναχή ενδύεται τον ανάλαβο, το πολυσταύρι ο οποίος φοριέται από τους ώμους μπροστά και πίσω σταυροειδώς και σχηματίζει το σημείο του σταυρού, όχι μια, αλλά πολλές φορές.
Εικονίζει το σημείο του Σταυρού και σημαίνει ότι ο μοναχός αναλαμβάνει το Σταυρό του επί των ώμων του και ακολουθεί το Δεσπότη Χριστό.
Καθώς το πολυσταύρι περιέχει πολλούς σταυρούς και περιβάλλει μπροστά και πίσω το σώμα του μοναχού και της μοναχής το περιφράσσει και το οχυρώνει από τις προσβολές του διαβόλου και από κάθε κακή επιθυμία.
Έπειτα ζώνεται γύρω από την μέση του δερμάτινη ζώνη «εις νέκρωσιν σώματος και ανακαίνισιν πνεύματος».
Η ζώνη αποτελεί σημείο σωφροσύνης, καθαρότητας και νεκρώσεως των κινήσεων της σάρκας κι επίσης σημείο ισχύος εναντίων των παθών και παράλληλα στήριξη στις πράξεις των εντολών.
Κατόπιν ο μοναχός ή η μοναχή φορά τα σανδάλια με τα οποία ετοιμάζεται να εφαρμόσει και να διαδώσει το Ευαγγέλιο της ειρήνης. Επίσης τα σανδάλια αυτά τον προφυλάγουν για να μην προσκρούσουν τα
πόδια του και να μην δαγκωθεί από το νοητό οφι, αλλά να επιβαίνει πάνω σε αυτούς και να καταπατεί λέοντα και δράκοντα (δηλαδή τα κρυφά και φθονερά θηρία της κακίας).
Με τα σανδάλια αυτά θα τρέχει κατευθείαν την οδό του Ευαγγελίου μέχρι, ότου φτάσει στους Ουρανούς εκεί που είναι το πολίτευμα των μοναχών, κατά τον Απόστολο Παύλο.
Κατόπιν ενδύεται το πάλλιον- εξώρασο- του μεγάλου και αγγελικού σχήματος και όπως λέγει στην μοναχική κουρά το ενδύεται ως στολή αφθαρσίας και σεμνότητας και ως σημείο της σκέπης του Θεού για
την ευλαβή του ζωή αποτελεί τη θεία περιβολή που του χαρίζει το Άγιο Πνεύμα.
Κατόπιν ενδύεται το κουκούλιον της ακακίας ως περικεφαλαία ελπίδος για τη σωτηρία μέσω της εκ Θεού επισκιάσεως της χάριτος, αλλά και για την ύψωση του νου του μέσω της ταπεινοφροσύνης και της
ακακίας, όπως ακριβώς είναι τα άδολα νήπια, αλλά και για τη θεού φύλαξη και περίθαλψη της κεφαλής με όλα τα αισθητήρια. Το κουκούλιο κρέμεται μπροστά και πίσω όπου βρίσκεται το λογιστικό και η
καρδιά.
Τελευταία ενδύεται το μανδύα, ο οποίος θεωρείται το τελειότατο ένδυμα και το περιεκτικό όλων σημαίνει δε τη φυλακτική και σκεπαστική δύναμη του θεού, ταυτόχρονα το συνεσταλμένο ευλαβές και ταπεινό
της Μοναχικής ζωής, ενώ το ότι δεν έχει μανίκια σημαίνει ότι καθ’ όλη τη ζωή του όλα τα μέλη του είναι νεκρά για κάθε κοσμική εργασία και αμαρτία.
Αφήνει μόνο ελεύθερο το κεφάλι το οποίο βλέπει προς το Θεό και φρονεί τα θεία και ανατρέχει μόνο προς το Θεό. Αλλά, όπως είπαμε, και πριν ακόμη και το κεφάλι του μοναχού ή της μοναχής είναι σκεπασμένο με το κουκούλιο, για να θεωρηθεί ότι έχει ασκεπή και ακάλυπτα τα αισθητήρια.
Στο σύνολο τους, όλα τα ρούχα του μοναχού εικονίζουν την νέκρωση του Χριστού μας. Ως τάφος εικονίζεται ο μανδύας και ως εντάφια τα υπόλοιπα ρούχα ο ανάλαβος και το Μεγάλο Σχήμα δηλώνουν ότι είναι εσταυρωμένος ο μοναχός για τον κόσμο όπως άλλωστε το υποσχέθηκε.
Το κουκούλιο του εικονίζει το σουδάριο κι έτσι ο μοναχός μιμείται με το σχήμα του τον σταυρωθέντα Δεσπότη του, ο οποίος πέθανε και τυλίχτηκε στα σπάργανα και το σουδάριο.
Σε όλη του τη ζωή πλέον, ότι φορά θα του υπενθυμίζει ότι συνεσταυρώθηκε με τον Χριστό και συνεκρώθηκε μαζί του και οφείλει να αγωνιστεί και να συναναστηθεί και να συνανυψωθεί και να αναφανεί συγκληρονόμος της πατρικής Βασιλείας και των αγαθών των ετοιμασμένων προ καταβολής κόσμου…
Πηγή: xristianos.gr