Η Ναταλία Γερμανού ξεκίνησε το περασμένο Σάββατο τη νέα της εκπομπή στο Epsilon «Μη χανόμαστε», με αφορμή την πρεμιέρα της μίλησε στο περιοδικό People και στην Σόνια Καζόνι για την τηλεόραση, αλλά και την πιο δύσκολη περίοδο της ζωής της.
Ποια περίοδος της ζωής σου θυμάσαι ως την πιο δύσκολη;
Με στιγμάτισαν οι απώλειες της γιαγιάς και του μπαμπά μου. Ήταν μαμά, μπαμπάς, όλα μαζί. Όταν την έχασα, ήταν σα να έχασα τρεις ανθρώπους μαζί. Ήμουν 26 χρονών, αλλά ήταν σπαρακτικό. Στην κηδεία της, λίγο πριν τελειώσει η τελετή, στον τελευταίο αποχαιρετισμό, είχα καταρρεύσει. Είχα ακουμπήσει επάνω της, έκλαιγα σπαρακτικά, της έλεγα «μη με αφήνεις». Δεν θυμάμαι τον εαυτό μου να σπαράζει τόσο πολύ. Ήταν η απώλεια του ανθρώπου που με πήρε στα χέρια του 1,5 έτους, με μεγάλωσε και μέχρι τα 26 – παρότι έμενα μόνη μου από 17 χρονών – δεν ξεκόλλαγα από τα φουστάνια της. Με τον μπαμπά ήταν αλλιώς. Ήταν τέτοιο το σοκ, που χρειάστηκε να μου χορηγήσουν μια ισχυρή δόση ηρεμιστικών και δεν μπόρεσα ούτε στην κηδεία να πάω. Για τρεις μέρες ήμουν με ηρεμιστικά τάβλα στο κρεβάτι, με τους δικούς μου πολύ ανήσυχους, γιατί κοιμόμουν συνέχεια, δεν ήθελα να το δεχτώ.
Χρειάστηκες βοήθεια για να το ξεπεράσεις;
Έκανα ψυχανάλυση για τέσσερα χρόνια, γιατί όλο αυτό μου βγήκε σε μεγάλο θυμό και δυσκολευόμουν πάρα πολύ να επανέλθω στην καθημερινότητα μου. Με βοήθησε μια εξαιρετική ψυχολόγος, την οποία ακόμα ευγνωμονώ. Με έβγαλε από ένα πολύ σκοτεινό τούνελ και με ξανάφερε στο φως. Γιατί, μετά το θάνατο του πατέρα μου, ξεκίνησε ένα ντόμινο από κρίσεις πανικού, αγοραφοβίες, μου ήρθαν όλα μαζί. Έλεγα «δεν θα γίνω καλά»όμως έγινα. Και είναι καλό μέσα από αυτή την κουβέντα, γιατί μπορεί να μας διαβάσουν και άνθρωποι που το περνάνε ή το έχουν περάσει, να πω πως αν περνάς κάτι τέτοιο, δεν πρέπει να διστάσεις να ζητήσεις βοήθεια. Είναι καλό να πιστεύουμε πως μπορούμε να το κινήσουμε μόνοι μας αλλά δεν είναι πάντα εφικτό.
Πηγή: zappit.gr