«Η βασική κριτική μου στον Σπυρο και τους Μεταρρυθμιστές, για την ανακολουθία τους, είναι η εξής:Καλλιέργησαν επί μήνες διαφορετικά "επειδή” και κατέληξαν σε ένα “δια ταύτα ” που δεν προκύπτει λογικά».
«Μήπως τελικά όλα ήσαν λόγια και ένα διαπραγματευτικό παιγνίδι για να πιεστεί ο Θοδωράκης ; » αναρωτιέται ο Νίκος Μπίστης, στο κείμενό του, για να καταλήξει «Εμείς το ΠΑΣΟΚ – Δημοκρατική Παράταξη μπορούμε να κοιτάξουμε στα ματιά τον κόσμο της παράταξης. Κάναμε ότι μπορούσαμε για την συσπείρωση όλων. Και αυτό είμαι βέβαιος ότι θα μας το αναγνωρίσει ο κόσμος της παράταξης στην κάλπη».
Αναλυτικά όλο το κείμενο:
Η εκτίμηση μου για τον Σπυρο Λυκούδη και τους συντρόφους του είναι δεδομένη . Δεν θα αλλάξει τώρα λόγω συγκυρίας. Δεδομένη και η βαθεία διαφωνία μου για την επιλογή τους. Και επί της ουσίας και επί της διαδικασίας. Και είναι η δεύτερη φορά σε διάστημα δυο ετών που ενώ θεωρητικά λέμε περίπου τα ίδια πρακτικά επιλέγουμε διαφορετικούς δρόμους. Και ως προς την πρώτη περίπτωση νομίζω ότι ο χρόνος και οι εξελίξεις επιβεβαίωσαν πλήρως την άποψη που είχα μαζί με άλλους υποστηρίξει. Θυμίζω: η ΔΗΜΑΡ θα βγει από την κυβέρνηση, θα συντριβεί εκλογικά και ο Κουβελης θα καταλήξει στον αυλόγυρο του ΣΥΡΙΖΑ ενώ και η υπόθεση της κεντροαριστεράς θα δεχθεί ισχυρό πλήγμα. Είμαι βέβαιος – και οι εξελίξεις το επιβεβαιώνουν- ότι ο Σπύρος και η ομάδα των συντρόφων του που συγκρότησαν τους Μεταρρυθμιστές είχαν σχεδόν ταυτόσημους προβληματισμούς. Όμως στην πολιτική αυτό που κυρίως μετράει ειναι η μετατροπή των προβληματισμών σε δράση την στιγμή που αυτή έχει νόημα, όχι κατόπιν εορτής, όταν πλέον η βλάβη έχει καταστεί ανήκεστος. Αυτά τα δυο χρόνια παραμονής πάρα τις διαφωνίες τους στην ΔΗΜΑΡ ούτε το κόμμα αυτό ούτε τους εαυτούς τους ούτε τον κοινό μας σκοπό για την ενότητα και ανανέωση της κεντροαριστεράς εξυπηρέτησαν . Η έξοδος έγινε απελπιστικά αργά όταν πλέον όλα ήσαν προφανή άλλα και το τοπίο έρημο.
Αντιλαμβάνομαι ότι η δικαίωση στην πρώτη διαφωνία δεν σημαίνει αυτομάτως και δικαίωση των απόψεων μου στην δεύτερη. Γιατί και άλλοι που στην πορεία διαφώνησαν με τις εξελίξεις στην ΔΗΜΑΡ και θεωρητικά διακήρυτταν οτι ενδιαφέρονται για την συγκρότηση μιας μεγάλης σύγχρονης κεντροαριστεράς επέλεξαν να στρατευτούν στο Ποταμι, ανοίγοντας ταυτόχρονα. ενα σκληρό μέτωπο απέναντι στο ΠΑΣΟΚ, την δύναμη που προ κρίσης μονοπωλούσε τον κεντροαριστερό χώρο. Ο χρόνος και πάλι θα δείξει ποιος έχει δίκιο και για αυτό ας κρατήσουμε χαμηλούς τόνους και ανοιχτούς διαύλους επικοινωνίας. Θα είναι δύσκολο γιατί πάμε σε ένα αγώνα contra omens που εκ των πραγμάτων θα έχει και χαρακτήρα κυριαρχίας σε ένα συρρικνωμένο και από την πολυδιάσπαση ενδιάμεσο χώρο , άλλα πρέπει να το κάνουμε.
Η βασική κριτική μου στον Σπυρο και τους Μεταρρυθμιστές , για την ανακολουθία τους είναι η εξής:Καλλιέργησαν επι μήνες διαφορετικά” επειδή ” και κατέληξαν σε ένα “δια ταύτα ” που δεν προκύπτει λογικά. Εν πρώτης ο Λυκουδης και οι Μεταρρυθμιστές μιλούσαν καθ υπερβολή για την ανανεωτική Αριστερά και εν πάση περιπτώσει λιγότερο από ότι εμείς του ΠΑΣΟΚ- Δημοκρατική Παράταξη για την κεντροαριστερά και την σοσιαλδημοκρατία. Επίσης τόνιζαν οτι ειναι ” συγκάτοικοι στον χώρο της κεντροαριστεράς ” καλούσαν σε “εκλογική συμπαράταξη όλους για να γίνουμε τρίτη δύναμη εκτοπίζοντας την Χρυσή Αυγή” και κατέληγαν ότι ” αν δεν τα καταφέρουμε με όλους θα προχωρήσουμε με όσους το επιθυμούν” . Όλα αυτά τα ” επειδή” αποτυπώθηκαν στην ομιλία του Λυκούδη στο Γκάζι. Υπήρξε άμεση θετική απάντηση από τον Παντελή Καψή και εμένα στο Γκάζι ενώ και το γραφείο Τύπου του ΠΑΣΟΚ σχολίασε θετικά. Δεν μάθαμε την αντίδραση του Ποταμιού γιατί μέχρι τότε δημοσκοπικα ανέβαινε, είχε προσβληθεί από υπεροψία και δεν εμφανιζόταν στις εκδηλώσεις των Μεταρρυθμιστών. Ήθελε τον Λυκούδη, στο Επικράτειας του, βέβαια, αλλα μέχρι εκεί, δεν συζητούσε για συνεργασία χώρων άλλα μόνο για ατομικές προχωρήσεις. Μολις το ενδεχόμενο εκλογών κατέστη σφόδρα πιθανό και τα πράγματα σοβάρεψαν και το δημοσκοπικό βελος του Ποταμιού γύρισε προς τα κάτω , ο Σταυρός Θεοδωράκης εγκατέλειψε την υπεροπτική στάση του take it or leave it και αυτομάτως επήλθε συμφωνία. Το ότι έτσι έχουν τα πράγματα νομίζω οτι είναι δύσκολο να αμφισβητηθεί. Αλλα οποιος έχει διαφορετική εικόνα παρακαλώ να με διορθώσει. Αν όμως έτσι έχουν τα πράγματα προκύπτουν μερικά εύλογα ερωτήματα, όχι βέβαια για τον Θοδωράκη άλλα για τους Μεταρρυθμιστές και τον Σπύρο Λυκούδη.
1. Όταν μιλούν ρητά για την ανανεωτική Αριστερά και την Κεντροαριστερά γιατί επιλέγουν να συνεργαστούν με ενα κόμμα που αρνείται να προσδιοριστεί σε αυτόν τον χώρο και δηλώνει οτι είναι το μεταρρυθμιστικό κέντρο ;
2. Κατ επέκταση γιατί δεν συνεργάζονται με το ΠΑΣΟΚ – Δημοκρατική Παράταξη που με τα οποια τους προβλήματα ανήκουν στον χώρο της κεντροαριστεράς; Ποσό μάλλον όταν ουδέποτε μέχρι στιγμής δημόσια είχαν προσχωρήσει στην ποτάμια ( και όχι μόνο) λογική περί τοξικού ΠΑΣΟΚ, που είναι το “παλιό” ενώ οι επικριτές του αυτοπροσδιορίζονται ως το απαστράπτον “νέο”.
3 . Κατ επέκταση όταν ως ” συγκάτοικοι” δηλώνουν ότι αγωνίζονται για την ενότητα και την εκλογική σύμπραξη ΟΛΩΝ των δυνάμεων, πως συνεργάζονται με αυτούς που απέρριψαν εξ αρχής κάθε τέτοια σκέψη και υπονόμευσαν κάθε βήμα προς αυτή την κατεύθυνση;
4. Μήπως τελικά όλα ήσαν λόγια και ένα διαπραγματευτικό παιγνίδι για να πιεστεί ο Θοδωράκης ;
Από την πλευρά μας, από την πλευρά του ΠΑΣΟΚ- Δημοκρατική Παράταξη είχαμε μια κρυστάλλινη και ΑΜΕΤΑΒΛΗΤΗ συμπεριφορά απέναντι στους Μεταρρυθμιστές. Τους αντιμετωπίσαμε εξαρχής με όρους συντροφικότητας και ισοτιμίας, εκτιμήσαμε και θεωρήσαμε ειλικρινή τον πολιτικό τους λόγο και ανάλογα συμπεριφερθήκαμε. Αν υπάρχει άλλη άποψη επ αυτού ας βγει ένα στέλεχος των Μεταρρυθμιστών να με αντικρούσει. Δημόσια και καθαρά.
Εδώ θα μπορούσε να τελειώσει το κείμενο. Άλλα θέλω να απαντήσω και στο επιχείρημα που διακινείται υπογείως : ” Όλα αυτά που λες έτσι η περίπου έτσι είναι , άλλα δεν μπορούμε να πάμε με τον Βενιζέλο. ” Θα έλεγα κατ αρχάς ότι σύντροφοι που κάθισαν για χρόνια δίπλα στον Κωνσταντόπουλο, τον Τσίπρα ου μην αλλά και τον Κουβελη δεν θα έπρεπε να έχουν το παραμικρό πρόβλημα να κάτσουν δίπλα στο Βενιζέλο. Πρόκειται για μια άλλη προσωποποιημένη εκδοχή του ” τοξικού ΠΑΣΟΚ” που την διακινούν και μεγαλοστελέχη και πρώην Υπουργοί του ΠΑΣΟΚ που εσχάτως είδαν το φως τους. Πρόκειται κατά βάση για τον γενετικό αντιπασοκισμό και ελιτισμό μέρους της ανανεωτικής Αριστεράς. Είναι το κομμάτι εκείνο που ενώ συμφωνούσε με τον Σημίτη δεν τολμούσε να κάνει το βήμα. Είναι το κομμάτι εκείνο που ασκεί υψηλή κριτική, περιμένει απο τους άλλους να βγάλουν το φίδι από την τρύπα και διαλογίζεται περί μεταρρυθμίσεων.
Προφανώς ούτε τότε ούτε τώρα η απόφαση ηταν εύκολη. Αποφάσεις που απαιτούν υπερβάσεις ειναι πάντα δύσκολες, άλλα εκεί κρινόμαστε όλοι. Δεν είναι εύκολο να συμπαραταχθείς τώρα με το καθημαγμένο άλλα ανθεκτικό σημερινό ΠΑΣΟΚ και τον Βενιζελο. Είναι πιο εύκολο να του αναγνωρίζεις στο αυτί ότι κράτησε την χωρά όρθια βαλλόμενος πανταχόθεν άλλα στην πράξη όταν έρχεται η ώρα της συμπόρευσης να προτιμάς την ανώδυνη και βολική λύση. Ναι, και λάθη έκανε ο Βενιζέλος και δεν είναι δημοφιλής σε μια κοινή γνώμη που μέχρι πρότινος είχε σε εκτίμηση τους ολετήρες Καμένο και Κουβελη. Στις κρίσιμες όμως στιγμές δεν την κοπάνησε , ήταν εδώ και πήρε τις επώδυνες άλλα αναγκαίες αποφάσεις. Όλα τα άλλα είναι η δευτερεύοντα η προφάσεις εν αμαρτίες. Στην υπόγεια επιχειρηματολογία επιστρατεύεται και ο Παπανδρέου. ” τι να μπλεχτούμε τώρα στα εσωτερικά τους;”. Έχει μια βάση το επιχείρημα και είναι το τελευταίο – ελπίζω – “κατόρθωμα” του Παπανδρέου. Όμως παραμένει ενα προσχηματικό επιχείρημα. Το διακύβευμα υπερβαίνει όλα αυτά.
Εμείς το ΠΑΣΟΚ – Δημοκρατική Παράταξη μπορούμε να κοιτάξουμε στα ματιά τον κόσμο της παράταξης. Κάναμε ότι μπορούσαμε για την συσπείρωση όλων. Και αυτό είμαι βέβαιος ότι θα μας το αναγνωρίσει ο κόσμος της παράταξης στην κάλπη.