Του Τάσου Δασόπουλου
Δεν χωράει αμφιβολία ότι η χρήση του πλαστικού χρήματος είναι ένα πολύ ισχυρό όπλο καταπολέμησης της φοροδιαφυγής αφού σε κάθε συναλλαγή υπάρχει ως «ενδιάμεσος» το πιστωτικό ίδρυμα που έχει εκδώσει την κάρτα (πιστωτική ή χρεωστική) μαρτυρώντας και το κόστος αλλά και τον ΦΠΑ της αγοράς.
Είναι σαφές επίσης ότι η συγκυρία για την επέκταση της χρήσης του πλαστικού χρήματος είναι ιδανική: Υπάρχει ακόμη περιορισμός στην ανάληψη μετρητών από τις τράπεζες (60 ευρώ την ημέρα, 420 την εβδομάδα) που δεν ισχύει εντός Ελλάδας για τις πληρωμές με κάρτες και επιπλέον λόγω του κλεισίματος των καταστημάτων των τραπεζών εκδόθηκαν το διάστημα πάνω από 1 εκατομμύριο χρεωστικές κάρτες συνδεδεμένες με τραπεζικούς λογαριασμούς.
Επίσης μέχρι πρότινος η χρήση του πλαστικού χρήματος στην Ελλάδα δεν ξεπερνούσε το 6% και ήταν πολύ χαμηλότερο από όλες τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες.
Ο αναπληρωτής υπουργός οικονομικών κ. Τρύφωνας Αλεξιάδης δήλωσε πρόσφατα ότι θα συνδέσει άμεσα την χρήση πλαστικού χρήματος με το χτίσιμο του αφορολόγητου. Θα γίνονται δηλαδή δεκτές για το όριο των αποδείξεων μόνο αυτές που έγιναν με κάρτα.
Ωστόσο αντλώντας εμπειρία από ανάλογες προσπάθειες κατά το παρελθόν (π.χ. την αποτυχημένη κάρτα αποδείξεων) στελέχη της αγοράς επισημαίνουν πέντε παγίδες που θα αποτελέσουν κίνδυνο το μέτρο να δημιουργήσει περισσότερα προβλήματα από αυτά που πάει να λύσει. Ειδικότερα:
1. Το πρώτο είναι να εξασφαλιστεί ένα επαρκές δίκτυο που θα υποστηρίζει την χρήση καρτών . Να εγκαταστήσουν όσο το δυνατό περισσότερα μηχανήματα υποδοχής καρτών ώστε να υπάρχει βάση για την επέκταση της χρήσης των καρτών.
Αν και το κόστος των μηχανημάτων υποδοχής καρτών (POS ) να μικρό (από 150 έως 350 ευρώ) θα μπορούσε να δοθεί ένα μικρό κίνητρο (ίσως μια επιδότηση) για την εγκατάσταση τους όχι μόνο στην εστίαση και στα εμπορικά καταστήματα αλλά και σε ελεύθερους επαγγελματίες (γιατρούς δικηγόρους μηχανικούς ηλεκτρολόγους υδραυλικούς ελαιοχρωματιστές και άλλους συναφείς κλάδους) που επίσης βαρύνονται με μεγάλη φοροδιαφυγή.
2. Να ληφθεί ειδική μέριμνα για τα άτομα μεγάλης ηλικίας που δεν είναι εξοικειωμένα με την χρήση πιστωτικών καρτών.
Το ίδιο και για ορεινές ή απομακρυσμένες περιοχές της χώρας μας ώστε να μην βρεθούν άνθρωποι να χάνουν ξαφνικά το αφορολόγητο γιατί δεν υπάρχουν καταστήματα που μπορούν να δεχθούν πιστωτικές ή χρεωστικές κάρτες.
3. Να υπάρξει κάποιο κίνητρο (μεγαλύτερη φοροαπαλλαγή) για τους καταναλωτές ώστε το μέτρο να τύχει θετικής αποδοχής.
Το κίνητρο όμως να είναι λογικό ώστε να μην επηρεάσει τα δημόσια έσοδα όπως συνέβη το 2010 με το μέτρο των αποδείξεων.
Η άμεση σύνδεση του αφορολόγητου με το πλαστικό χρήμα με μια τιμωρητική διάθεση για όσους δεν το ακολουθήσουν θα έχει το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα.
Την παραδοσιακή «έκπτωση» για όσους δέχονται να αγοράσουν ένα προϊόν ή μια υπηρεσία χωρίς καθόλου απόδειξη.
4. Οι τράπεζες να υποχρεωθούν να συμμετέχουν στο όλο εγχείρημα αυξάνοντας μεν την ρευστότητα τους αλλά μειώνοντας τις προμήθειες που χρεώνουν για κάθε ηλεκτρονική συναλλαγή (0,2 – 0,3% σήμερα ανάλογα με την τράπεζα).
Επίσης να μην «αυτοδιαχειρίζονται» τις εισπράξεις από τις επιχειρήσεις για δικό τους όφελος. Να μην έχουν δηλαδή το δικαίωμα να εξοφλούν αυτόματα δάνεια ή άλλες υποχρεώσεις της επιχείρησης προς την ίδια την τράπεζα.
5. Τελευταίο αλλά όχι έσχατο το υπουργείο να μην υποχωρήσει σε όσους αντιδράσουν στο μέτρο με προφανές στόχο τις συναλλαγές «κάτω από το τραπέζι» αλλά και την βιωσιμότητα τους, αφού κάποιοι μετατρέπουν την είσπραξη του ΦΠΑ σε κεφάλαιο κίνησης της επιχείρησης τους.
Μάλιστα το μέτρο να συμπληρωθεί με την ηλεκτρονική διασύνδεση τω ταμειακών μηχανών με το ΥΠΟΙΚ και πιο εντατικό έλεγχο των πλαστών και εικονικών τιμολογίων ώστε να έχει μεγαλύτερο αποτέλεσμα στην καταπολέμηση της φοροδιαφυγής.
πηγή:enikonomia.gr