Την συγκίνησή του από το μήνυμα του πιλότου για την σημερινή επέτειο εξέφρασε ο πρώην βουλευτής και πρόεδρος του κόμματος ΡΙΖ.Ε.Σ Βασίλης Καπερνάρος. Ο κ.Καπερνάρος έγραψε στο προσωπικό του προφίλ στο Facebook:
" Με αφορμή το συγκλονιστικό μήνυμα του πιλότου μας.
Κάθε τέτοια μέρα δεν μπορώ να μην επισημάνω την ειρωνεία που παράγεται από την σύγκριση του σημερινού ‘Ελληνα , ιδιαίτερα της γενιάς του πολυτεχνείου (!) και του μνημονίου (το ίδιο είναι), με τον πατέρα του και κυρίως με τον παππού του. Αρκεί μία μελαγχολική σκέψη περί του πώς αντιλαμβάνονταν εκείνοι τα εθνικά θέματα και πώς τα αντιλαμβάνονται οι σημερινοί επίγονοί τους.
Λίγο μετά την έναρξη του ελληνοιταλικού πολέμου το 1940, σε μία αερομαχία στην περιοχή των Ιωαννίνων, καταρρίπτεται ένα ελληνικό αεροσκάφος και σκοτώνεται ο πιλότος του. Λίγες ημέρες μετά το γεγονός αυτό, στην εφημερίδα «Καθημερινή» δημοσιεύθηκαν οι παρακάτω συγκλονιστικοί στίχοι: «Ψηλά απ’τα Γιάννενα φωνή αγγέλου φτάνει ? ετοίμασε πατέρα μου το δάφνινο στεφάνι/ Τις αδελφές μου φίλησε, της μάνας μου το χέρι/και πες της υπερήφανη πρώτα αυτή να ξέρει/πως άλλη μάνα η Ελλάς με κράτησε κοντά της». Τους στίχους αυτούς τους έγραψε ο πατέρας του ήρωα αεροπόρου μας. Και διερωτώμαι: Που πήγε αυτό το μεγαλείο της ελληνικής ψυχής; Γιατί σταμάτησαν την παροχέτευση του και την διάχυσή του στις επόμενες γενιές; Μα γι’αυτόν ακριβώς τον λόγο. Διότι κάποιοι δεν θέλουν έθνη με τέτοιο μεγαλείο ψυχής που σε τέτοιες περιστάσεις παράγει «ρεύμα» και παρασύρει τις πολιτικές συγκρούσεις , τις ταξικές διαφορές , τις προσωπικές αντιπαλότητες και (κυρίως) τις μικρόψυχες ιδιοτέλειες. Είναι η ψυχή που παράγει, αυτό που λέμε, «πατριωτισμό» , δηλαδή έμπρακτη αφοσίωση και αγάπη κάποιου για την πατρίδα του.
Γι’αυτό και οι παγκόσμιοι «κάποιοι» εφηύραν την παγκοσμιοποίηση, τον ανθρωποπολτό και το ανακάτεμα των λαών. Γι’αυτό και προωθούν ανεπαρκείς και ολίγιστους «ηγέτες», γι’αυτό και ευνοούν τους καταφατικούς, τους ενδοτικούς και τους δεδομένους οι οποίοι ως εργολάβοι αναλαμβάνουν τον εκφυλισμό και την αλοίωση διαχρονικών εννοιών όπως η πατριδοφροσύνη και η αφοσίωση στα πάτρια που για τους ‘Ελληνες αποτελεί υπαρξιακή αναγκαιότητα.
Ερχόμαστε εμείς οι ‘Ελληνες από τα έγκατα της ιστορίας μαζί με λίγους άλλους εναπομείναντες. Οι Κινέζοι όμως αυξάνονται και προχωρούν, το ίδιο και οι Πέρσες αλλά και οι Αιγύπτιοι. Εμάς, αυτοί οι «κάποιοι» θέλουν να μας εξαφανίσουν. Οι προσπάθειες τους πλέον είναι ολοφάνερες ακόμη και σε μικρόνοες. Ζούμε τραγικές, ιστορικά, στιγμές. Είμαστε οι απόλυτα υπεύθυνοι και υπόλογοι για την ύπαρξη ή την ανυπαρξίας μας.
Υ.Γ. Ολοκληρώνοντας τις σκέψεις μου αυτές , ήρθαν στο μυαλό μου κάποιοι άλλοι στίχοι, δημώδεις όμως, από μία άλλη περίοδο έξαρσης αυτού του περήφανου έθνους, το 1821: «’Οσο ειν ‘ ο κλέφτης ζωντανός, Τούρκο δεν προσκυνάει/ κι αν πέσει το κεφάλι του, δεν μπαίνει σε ταγάρι/ το παίρνουν οι σταυραετοί να θρέψουν τα παιδιά τους / να κάνουν πήχες τα φτερά και σπιθαμές τα νύχια». "