Η κυρία Ουρανία Λαναρά, φιλόλογος και τέως επιθεωρητής Μέσης Εκπαίδευσης παρουσιάζει τους κανόνες καλής συμπεριφοράς που πρέπει να τηρούν οι πιστοί όταν βρίσκονται στην εκκλησία.
Για μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων το θρησκευτικό συναίσθημα εκφράζεται στην ολότητά του μέσα στις εκκλησίες, τον χώρο όπου οι πιστοί «επικοινωνούν» με τον προσωπικό τους Θεό αναζητώντας την πηγή της μακαριότητας. Και είναι αρκετοί εκείνοι που θεωρούν την παραμονή μέσα σε ένα ναό, στιγμή ιερή που δεν πρέπει να «αλλοιώνεται» από χαρακτηριστικά του «εξωτερικού κόσμου».
Για την κυρία Ουρανία Λαναρά, για παράδειγμα, φιλόλογος στο επάγγελμα και τέως επιθεωρητής Μέσης Εκπαίδευσης υπάρχει και ειδικό savoir vivre που επιβάλλεται να τηρείται ευλαβικά όσο οι πιστοί παρακολουθούν τη λειτουργία μέσα στην εκκλησία. Πρόκειται μια σειρά κανόνων που -κατά την κυρία Λαναρά- οφείλουν οι πιστοί να σέβονται όπως το Ευαγγέλιο, και αυτούς αποφάσισε να γνωστοποιήσει μέσω τηλεόρασης. Κάνοντας χρήση της δυναμικής και της απήχησης ενός βίντεο στο κοινό, η κυρία Λαναρά στάθηκε μπροστά στην κάμερα και απαρίθμησε του κανόνες καλής συμπεριφοράς όταν πάμε στην εκκλησία, προκειμένου η ιερότητα του χώρου να παραμείνει αδιάβρωτη.
Ιδού ο οδηγός ήθους, όπως τον παρουσιάζει στο βίντεο:
– Όταν ψέλνει μόνο ο ψάλτης να μην ψέλνουμε και εμείς, ειδικά οι γυναίκες και ενοχλούμε τους διπλανούς.
– Δεν επαναλαμβάνουμε ποτέ τα λόγια του ιερέα. Ποτέ εμείς οι λαϊκοί άνδρες και γυναίκες δεν μπορούμε και δεν πρέπει αν επαναλαμβάνουμε τα λόγια του ιερέα
– Δεν μασάμε τσίχλα στην Εκκλησία. Είναι μεγάλη ασέβεια
– Όταν τα χείλη των γυναικών είναι βαμμένα με κόκκινο κραγιόν ας μην ακουμπάνε πάνω στις εικόνες, γιατί οι εικόνες φθείρονται και είναι και ασέβεια
– Όταν πάμε να κοινωνήσουμε ή να συλληπηθούμε ή πάμε σε ένα γάμο για να χαιρετήσουμε τους νεονύμφους, να μην σπρωχνόμαστε. Ο ένας πίσω από τον άλλον σπρώχνεται, δεν είναι καθόλου καλό. Να αφήνουμε μια απόσταση. Θα πάμε όλοι μαζί, θα γίνει η δουλειά μας και τελείωσε.
– Ποτέ δεν σπάζουμε τα δάχτυλά μας. Είναι κάποιοι που σπάζουν τα δάχτυλά τους και ακούγεται ένα «κρακ-κρακ», αυτό είναι και αντιαισθητικό και αντιδεολογικό. Αν κάποιος κάνει κάτι τέτοιο στην Ευρώπη, θα θεωρηθεί ανάγωγος για να μην πω τίποτα άλλο…