Του Γιάννη Λοβέρδου
Η έντονη παρέμβαση της ελληνικής Παιδοψυχιατρικής Εταιρίας κατά της πρότασης του υπουργού Δικαιοσύνης Σταύρου Κοντονή να αναγνωρίζεται ως νόμιμη η «διόρθωση φύλου», που θα ζητούν ακόμα και 15χρονα παιδιά, επιβεβαιώνει την άποψη πολλών ότι στην πραγματικότητα το επίμαχο νομοσχέδιο δεν ήταν καλά προετοιμασμένο και δεν αποσκοπούσε στην ρύθμιση ενός πραγματικού προβλήματος, που απασχολεί την ευάριθμη κοινότητα των διεμφυλιακών. Οι ενστάσεις των παιδοψυχιάτρων σε αυτή την ρύθμιση ήταν σφοδρές, δηλώνοντας ευθαρσώς το ανώριμο των νεαρών παιδιών, που επηρεάζονται εύκολα. Αυτός άλλωστε είναι ο λόγος, που η Πολιτεία κρίνει ότι ένα 15χρονο παιδί ούτε να ψηφίσει μπορεί, ούτε άδεια οδηγίας να εκδώσει, ούτε καν να έχει σεξουαλικές σχέσεις. Πώς μπορεί να επιδείξει την ανάλογη ωριμότητα για μια απόφαση, που θα καθορίσει καταλυτικά ολόκληρη την ζωή του; Γι’ αυτό αρκετοί εξ ημών κρίναμε ότι το νομοσχέδιο Κοντονή δεν αποσκοπεί στην πραγματική ρύθμιση του προβλήματος
Αντίθετα, ήταν μια κίνηση της στιγμής, που κατά τη γνώμη μου, είχε περισσότερο πολιτικά παρά κοινωνικά κίνητρα. Στην πραγματικότητα, εκτιμώ, ότι η αγωνία του υπουργού Δικαιοσύνης και προϊσταμένου του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα δεν ήταν να αλλάξουν το φύλο των ανθρώπων, που έχουν την ανάγκη αυτή, αλλά να αλλάξουν το φύλλο στην πολιτική παρτίδα, που παίζεται με ένταση πλέον καθώς φουντώνουν τα σενάρια περί πρόωρων εκλογών, το αργότερο τον Οκτώβριο 2018.
Εδώ και καιρό ήταν προφανές ότι η κυβέρνηση της Αριστεράς, η οποία έχει αποξενώσει μέρος του αριστερού της ακροατηρίου λόγω των αντιλαϊκών οικονομικών μέτρων, που λαμβάνει αναζητούσε τρόπους να αναβιώσει το «αριστερό προφίλ» της. Αυτός ήταν, κατά τη γνώμη μου, ο κύριος λόγος, που έσπευσε η κυβέρνηση στην βιαστική αυτή ρύθμιση της «διόρθωσης φύλου», που μπορεί μεν να αφορά ελάχιστους ανθρώπους, (υπολογίζεται ότι είναι μερικές εκατοντάδες ανθρώπων σε όλη την χώρα, που πραγματικά αντιμετωπίζουν αυτό το πρόβλημα) αλλά πολιτικά την φέρνει σε αντίθεση με παγιωμένες αντιλήψεις δεκαετιών, για να μην πούμε αιώνων, που εκφράζουν περισσότερο την δεξιά και τους συντηρητικούς κύκλους της Εκκλησίας. Εκτιμήθηκε λοιπόν ότι η σύγκρουση μαζί τους θα ενίσχυε το αριστερό χαρακτήρα της κυβέρνησης.
Συγχρόνως όμως ο κ. Τσίπρας, ο κ. Κοντονής κι οι σύντροφοι τους είχαν ανάγκη να αλλάξουν και το φύλλο της πολιτικής αντιπαράθεσης. Εχοντας στριμωχτεί εξαιρετικά από τις υποθέσεις Καμμένου και Κουρουμπλή, έπρεπε να τους βγάλουν από το κάδρο και να επιχειρήσουν τον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης από τα πιεστικά αυτά ζητήματα. Το κατάφεραν; Μερικώς ναι. Αλλά σε βάθος χρόνου η όλη ιστορία αυτή θεωρώ ότι δεν θα τους βγει