Λίγες μέρες έχουν μείνει έως την οριστική λήξη του Ν. Κατσέλη. Από την 1/1/2015 δεν υπάρχει ετήσια αναστολή πλειστηριασμού, αλλά μέσω της διαδικασίας ένταξης στον Νόμο 3869/2010, όπως αυτός τροποποιήθηκε με τον Ν. Σταθάκη κι υπήρχε μια εναλλακτική οδός – λύση, έτσι ώστε κάποιος να μπορεί να διεκδικήσει την προστασία της α΄ κατοικίας. Έχω πει πολλές φορές (και μέσα από τα ΜΜΕ) ότι αφού κάποιος ενταχθεί θα μπορούσε να διεκδικήσει μεγάλα «κουρέματα» και με ακίνητη περιουσία, εάν θα μπορούσε να καταθέσει έναν πλήρη και εξειδικευμένο φάκελο. Εάν δεν υπάρχει ένα πλαίσιο προστασίας (νόμος) – δικαστής, θα έχουμε την εξής επαναλαμβανόμενη σκηνή:
Οι τράπεζες ανεξέλεγκτες (χωρίς κάποιον νόμο να τις περιορίζει) θα απαιτούν το max της οφειλής (αυτή εξάλλου είναι και η δουλειά τους) και οι δανειολήπτες, όσο και αν προσπαθούν οι εκπρόσωποί τους (οικονομικοί σύμβουλοι – δικηγόροι), θα πιέζονται συνεχώς χωρίς να έχουν μια εναλλακτική έξοδο – προστασία στις άμεσες διαδικασίες εκτέλεσης (πλειστηριασμοί). Δηλαδή δεν θα υπάρχει back door. Άρα, σε ένα τραπέζι διαπραγμάτευσης, οι τράπεζες με την ασφυκτική πίεση της ευρωπαϊκής τράπεζας για δραστική μείωση των κόκκινων δανείων και παράλληλα την στοχοθέτηση 30.000 πλειστηριασμών. Θέλοντας και μη θα πρέπει να μαζέψουν τα κεφάλαιά τους με οποιοδήποτε τρόπο.
Πολύ φοβάμαι ότι οι πλειστηριασμοί θα μπουν στην καθημερινότητα του Έλληνα πολίτη. Ενός Έλληνα πολίτη που τα τελευταία χρόνια είδε στο σύνολο να μειώνονται τα εισοδήματά του περίπου 80%, με έμμεσους και άμεσους φόρους.
Είναι, πιστεύω, ορατή διά γυμνού οφθαλμού η αδυναμία του Έλληνα πολίτη να ανταπεξέλθει στις τόσες πολλές υποχρεώσεις του. Οι νομικοί λένε ότι και το Σύνταγμα θα πρέπει να προστατεύει τη στέγαση του φτωχού ανθρώπου. Για ποιο ευνομούμενο κράτος μιλάμε, όταν οι Έλληνες θα χάνουν τα σπίτια τους; Άρα η βέλτιστη λύση (ΒΑΤΝΑ) είναι μια και μοναδική: Κουρέματα μέσω ρυθμίσεων, με πρωτοβουλία των τραπεζών (πίεση από το κράτος) και από την άλλη οι δανειολήπτες να συνειδητοποιήσουν ότι θα πρέπει να πάρουν (χθες) τις τύχες στα χέρια τους, χρησιμοποιώντας όλα τα εργαλεία που έως και σήμερα παρέχει το κράτος (Ν.Κ.) και ρυθμίσεις.
Ας μην ξεχνάμε, ο δρόμος του «θα» θα οδηγεί στη χώρα του «ποτέ». Ίσως και μια ομάδα, που θα αποτελείται από όλα τα κόμματα, να ξαναέκανε μια συζήτηση με τις τράπεζες ενδεχομένως είχε αποτέλεσμα. Πρέπει να γίνουν τα πάντα, έτσι ώστε οι Έλληνες να μη χάσουν τα σπίτια τους (ποτέ).
Γαβρίλος Χαλικιώτης, Σύμβουλος Επιχειρήσεων ΜΒΑ