Γράφει ο Δημήτρης Γιαγτζόγλου
Μια βόλτα που κάνω συχνά. Όλες τις ώρες της μέρας. Ιχθυόσκαλα Κερατσινίου. Αλλάζει τόσο πολύ το τοπίο με την διαδρομή του ήλιου. Καλύτερη στιγμή και πιο ήσυχη η δύση του ηλίου. Κρύβεται πίσω από τους γερανούς στο βάθος σιγά σιγά. Πολλοί μαζεύονται για φωτογραφίες. Όχι απλές με το κινητό σαν εμένα. Αν κρίνω από τον εξοπλισμό… Κάβοι, δίχτυα, σκαριά ξύλινα και μεγαλύτερα σιδερένια, κασέλες, ψαροπούλια που φωνάζουν.
Ένα απόγευμα πέρσι αρχές καλοκαιριού εκεί πάλι. Έχει δύο καφενεδάκια στην περιοχή. Τα έχουν ανακαλύψει πολλοί τον τελευταίο καιρό. Προφανώς για τους μεζέδες στα πιατάκια του καφενείου, το τοπίο, για το ξεχωριστό του πράγματος, το καθόλου δήθεν. Τα καφενεδάκια, πιο καφενεδάκια δεν γίνεται. Πλαστικές καρέκλες από τσιγγάνους τραπεζάκια παλιά ταμπέλες βαμμένες με λαδομπογιά, τον χειμώνα μουσαμάς για να μεγαλώνει ο χώρος και να κόβει το κρύο.
Ήταν Κυριακή. Στο ένα καφενεδάκι από τα δύο τι είχε γίνει. Δεξίωση κάποιου ζευγαριού , μάλλον αρκετά ευκατάστατου. Η χαρά του Καγιέν. Αγνώριστος ο χώρος. Ροτόντες, κεριά , χλιδή δίπλα στα καϊκια και την μυρωδιά του ψαριού. Ναι έβγαλα το καπέλο σε αυτόν που είχε χρήματα προφανώς, ήξερε το μέρος αλλά και το προτίμησε για αυτή την ιδιαίτερη στιγμή. Μάγκας!
Είπα ότι πάω όλες τις ώρες. Όχι μόνο από έξω. Έχω κάνει και τηλεοπτικό γύρισμα. Μέσα στον χώρο των δημοπρασιών. Κάτι σαν χρηματιστήριο. Ναι έξι βράδια την εβδομάδα μετατρέπεται σε μια μικρή ανεξάρτητη πολιτεία. Από τα μεσάνυχτα ξεκινά η προετοιμασία μέχρι τις 7 το πρωί. Φασαριόζικοι όλοι εκεί. Παζάρι, φωνές, πειράγματα, ενίοτε τσακωμοί του λεπτού. Όποτε υπάρχει χρόνος μου έχει ο Τάσος ότι στο καφενεδάκι μπαίνοντας δεξιά, πετάνε στο τηγάνι ότι καλό υπάρχει. Μεζές και όλοι μαζί μια παρέα πάλι οι «ψαροκασέλες».
Μυρωδιά ψαριού παντού. Και υγρασία. Τον χειμώνα τρυπάει κόκαλο. Σκουφάκια μάλλινα κομπιασμένα, γαλότσες, το παντελόνι μέσα από αυτές, τσιγάρο στο στόμα κι ένα στο αυτί για μετά. Πάντα υπάρχει η πρόβλεψη να γίνονται δωρεές σε ιδρύματα και εκκλησίες.
Έχει ξεκινήσει μια ωραία ιστορία. Κάτι διαφορετικό για τον χώρο. Η Ιχθυόσκαλα σε συνεργασία με το Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά φιλοξένησε φέτος παραστάσεις και όχι μόνο. Η Ιχθυόσκαλα σκηνικό. Μοναδικό. Και ανοιχτή για τον κόσμο.
Το βράδυ του Σαββάτου στήθηκε μια ωραία γιορτή. «Τα ρεμπέτικα της αγάπης». Στον κατάλληλο χώρο. Ο αιρετικός Ηλίας Πετρόπουλος είχε πει για τους ρεμπέτες του Πειραιά το μοναδικό « ο έρωτας είναι ένας γλυκόπικρος εφιάλτης, σάβανο των ζωντανών, φονεύς ψυχοβγάλτης… ελευθερωτής. Τέτοιους έρωτες ψάλλουν τ΄ αδέλφια μου, οι έσχατοι ρεμπέτες». Οι μουσικοί της βραδιάς και η χορωδία πειραιώτες. Ταμπούρια, Κερατσίνι, Δραπετσώνα, Καμίνια… Πειραϊκό Φωνητικό Σύνολο Libro Coro. Ψάξτε το, αξίζει!
Μαζεύτηκε κόσμος. Απλός της γειτονιάς. Άλλοι όχι και τόσο. Μάλιστα άκουσα δίπλα μου ένα ζευγάρι που είχε έρθει από τα βόρεια. Κρασάκι, μπυρίτσα, σιγανές φωνές να τραγουδάνε. Κάποιοι αλλοδαποί πληρώματα των καϊκιών χάζευαν και το χαίρονταν.
Πόσα χρόνια δεν στριφογυρίζω στην περιοχή. Από παιδί. Στο φουγάρο της ΔΕΗ. Πολύ πριν γίνει γνωστό από την ταινία του Αθερίδη και το τραγούδι της Ζουγανέλη στο ταβερνάκι στο λιμανάκι της ΔΕΗ. Τι ιστορία ο τόπος. Γιώργος Καραϊσκάκης εκεί στην Επανάσταση, πρόσφυγες από την Μικρασιατική Καταστροφή, η μάχη της Ηλεκτρικής το 1944. Ήθελαν να ανατινάξουν οι Γερμανοί το εργοστάσιο. Τους απέτρεψαν αντάρτες και εργάτες του εργοστασίου. Θα ήταν τεράστια ζημιά για όλο το Λεκανοπέδιο.
Πρόταση. Φωτογραφικές μηχανές και το ηλιοβασίλεμα εκεί. Και μετά σε ένα από τα δύο καφενεδάκια. Ελπίζω να μείνουν έτσι για χρόνια. Να πάρετε μαζί κι ένα από τα βιβλία του Διονύση Χαριτόπουλου για τον Πειραιά. Αναφέρονται στην ευρύτερη περιοχή. Θα νιώσετε πρωταγωνιστές μιας άλλη εποχής. Περισσότερο αληθινής.