Γράφει ο Δημήτρης Γιαγτζόγλου
Τηλεόραση βλέπω σπάνια. Πολύ σπάνια. Και μάλιστα υπήρξαν πολλά χρόνια που δεν είχα. Στην ουσία από τότε που δούλεψα πρώτη φορά στην τηλεόραση μέχρι και πριν από έναν χρόνο. Τα παλιά χρόνια που ήμουν φίρμα και μου έκαναν συνεντεύξεις με ρωτούσαν «τι βλέπετε» Τους απαντούσα «δεν έχω τηλεόραση» και με κοιτούσαν περίεργα. Μην πω και με οίκτο κάποιες φορές.
Πέρσι αγόρασα μια μεγάλη smart με όλα τα καλούδια της τελευταίας τεχνολογίας. Αυτή μου είπαν είναι καλή. Μου κάλυπτε ένα μεγάλο κενό στον τοίχο και την πήρα. Ευτυχώς δεν την πήρα για να καλύψει δικά μου κενά. Και φαντάσου για μήνες άκουγα μουσική στην τηλεόραση από του YouTube. Μέχρι εκεί.
Προχθές μια από τις σπάνιες φορές που ήταν ανοιχτή σε μια διαφήμιση άκουσα ένα τραγούδι σε μια διαφήμιση. Έτρεξα από το γραφείο στο σαλόνι να προλάβω. Την μουσική τη ήξερα. Από το La vita e bella. Μουσική του Nicola Piovani. Μια γνωστή μπύρα η διαφήμιση. Αλλά ελληνικός στίχος; Πρόλαβα το τέλος. Αμέσως YouTube. Έβαλα «Όμορφη ζωή» και μου έβγαλε τον Θοδωρή Βουτσικάκη στον Σπύρο Παπαδόπουλο να το τραγουδάει. Η φωνή του Βουτσικάκη τόσο όμορφη. Φωνή γάντι και σε αυτό το τραγούδι. Στίχοι Λίνα Νικολακοπούλου. Και μάλιστα ήταν ένα αφιέρωμα στην Λίνα αυτή η εκπομπή.
Το τραγούδι. Ότι πιο αισιόδοξο έχω ακούει τον τελευταίο πολύ καιρό. Μια περίεργη αισιοδοξία. Σαν να θες να το τραγουδάς συνέχεια να το ακούς εσύ ο ίδιος. Και εκεί που γλυκά χαμογελάς πετάς κι ένα δάκρυ. Ναι ένα δάκρυ. Πολλές φορές η γλύκα του χαμόγελου κρύβει και πίκρα. Για αυτό που «πάει και δεν γυρίζει πια».
Πως καταφέρνει η Λίνα να κάνει την καρδιά μας να πετάει με αυτόν τον στίχο. Τι παιχνίδι και αυτό με τις λέξεις τόσα χρόνια. Πως το παιχνίδι της αυτό μας κάνει να κουβεντιάσουμε με τον εαυτό μας. Την ώρα που σιγοτραγουδάμε το «αδιόρθωτα τα μάτια και οι καρδιές» δεν έχει φυσικά καμία σημασία να διορθωθούν. Σημασία έχει να βλέπουν και να νιώθουν.
Θυμάμαι την πρώτη μου συνέντευξη με την Λίνα. Ήμουν στα πρώτα χρόνια της δουλειάς. Μόλις είχε βγει το τραγούδι της «Τα λαϊκά». Με την Πρωτοψάλτη. Μουσική του Σταμάτη Κραουνάκη. Για τον Κραουνάκη θα γράψω πολλές φορές και θα κάνουμε και μια μεγάλη συνέντευξη κάποια στιγμή. Πόσο να ήμουν τότε. Το πολύ 21-22. Βρήκα τον αριθμό της. Έλεγα μέσα μου σιγά μην μου μιλήσει. Ήθελα να κάνουμε μια περισσότερο πολιτική κουβέντα για τους στίχους αυτού του τραγουδιού. Την μεταπολίτευση. Με ότι αυτή έφερε ή δεν έφερε. Αμέσως μου απάντησε ναι. Χτυποκάρδι εγώ. Χαρά. Η συνέντευξη ήταν ωραία. Την έπαιξε ο Πορτοσάλτε σε ένα απογευματινό magazinο που έκανε τότε. Και την έπαιξε πρώτο θέμα ως κάτι εναλλακτικό. Άκουσα και το όνομά μου και καμάρωνα. Χρόνια είχα αυτό το απόσπασμα σε μια κασέτα. ΤDK πάντα.
Πέρασαν τα χρόνια. Έχουμε κάνει αρκετές συνεντεύξεις και εκπομπές. Με την Λίνα έχω ένα τεράστιο άγχος όποτε κάνω εκπομπή. Διαβάζω ώρες. Ξαναδιαβάζω. Γράφω. Σκίζω. Ξαναγράφω. Να ρωτήσω και αυτό και το άλλο και το παράλλο. Τελικά κάθε φορά το ίδιο. Η κουβέντα πάει αλλού και πάντα εκεί που πρέπει. Υπάρχει μια διαφορά. Ξεχνάω και την συνέντευξη, ξεχνάω και τα πάντα. Απλώς απολαμβάνω σκέψεις φωνή και βλέμμα.
Θυμάμαι μια φορά οδηγούσα στον Κεραμεικό. Στην Αλεξάνδρου. Η γειτονιά της εκεί. Τυχαία την είδα να πίνει καφεδάκι σε ένα ωραίο μαγαζί της περιοχής. Δεν υπάρχει πια. Έγινε μεζεδοπωλείο. Έκανα γρήγορα το τετράγωνο. Άφησα για μισό λεπτό στη άκρη το αυτοκίνητο. Μόνο και μόνο για να της σφίξω το χέρι και να της πω ένα γεια.
Είμαστε τυχεροί που έχουμε την Λίνα. Μα έχει πει και μας λέει τα πάντα μας. Αυτά που πολλές φορές δεν έχουμε πει εμείς οι ίδιοι. Ίσως και από φόβο. Έρχεται ο στίχος και μας ξεδιπλώνει. Της χρωστάμε. Ένα κομμάτι από τα νιάτα μας, τα τότε, τα τωρινά και τα αυριανά, ξενύχτια, μεθύσια, έρωτες, φιλίες, δάκρυα. Κι έρχεται τώρα με αυτό το υπέροχο τραγούδι και μας θυμίσει «ότι αγαπάμε ζωντανό πως μένει στην καρδιά». Κι έτσι ξεχνάς και το δάκρυ για αυτό που πάει και δεν γυρίζει πια. Είναι όμορφη η ζωή τραγούδα το κι εσύ…