Πάντα με γοήτευαν τα κείμενα του Νίκου Βατόπουλου. Τα κέιμενά του ως αθηναιογράφου. Μια από τις πιο ευγενικές προσωπικότητες στον χώρο μας.
Τον θυμάμαι πάντα σαν διακριτική φιγούρα από τα χρόνια που ήμουν στο συγκρότημα του Φαλήρου, εκείνος στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ κι εγώ στον ΣΚΑΙ, να συναντιόμασταν στον πέμπτο όροφο στο εστιατόριο και πάντα με ένα χαμόγελο να λέει ένα «πως είσαι».
- του Δημήτρη Γιαγτζόγλου
Όποτε έπεφτα σε κείμενα του, χανόμουν στην περιγραφή αλλά και στην αισθητική τους, την αισθητική στάση απέναντι στην Αθήνα. Ο ίδιος είναι κοσμοπολίτης, πολυταξιδευμένος. Δεν θα διαβάσεις σε κείμενό του ότι η Αθήνα είναι μια από τις πιο όμορφες πόλη. Αλλά ούτε θα διαμαρτυρηθεί.
Ο τόμος «Περπατώντας στην Αθήνα» του Νίκου Βατόπουλου είναι ένα καλαίσθητο βιβλίο. Προσόψεις παλιών κτιρίων, νεοκλασικά, κάποια εγκαταλελειμμένα, είσοδοι πολυκατοικιών, δέντρα, αυλές. Μια διαφορετική βόλτα στη Αθήνα και ταυτοχρόνως μια διαφορετική βόλτα στην νεότερη ελληνική ιστορία.
Όπως σημειώνει ο ίδιος στον πρόλογό του «τα κείμενα και οι φωτογραφίες που δημοσιεύονται σε αυτή την έκδοση είναι σπαράγματα πρόσφατων μοναχικών περιπλανήσεων σε δρόμους της Αθήνας.. Είναι μια μικρή ελεγεία στο μέτρο του πολιτισμού που γέννησε η Αθήνα και που εξακολουθεί και σήμερα να επιμένει να αναφύεται, έστω και αν μοιάζει απρόσκλητος, περιθωριοποιημένος και αγνοημένος. Η Αθήνα παραμένει μία μήτρα αφηγήσεων και αυτό που ελκύει έχει τεράστια συσπειρωτική δύναμη. Είναι κάτι που δύσκολα μπορεί κανείς να περιγράψει και ακόμα πιο δύσκολα να μοιραστεί με άλλους που δεν γνώρισαν αυτήν την πόλη».
Μια στάση σε μια περιγραφή του βιβλίου. Οι φωτεινές είσοδοι της οδού Σκουφά. «Περπατώντας κατά μήκος της Σόλωνος και της Σκουφά οι φωτισμένες είσοδοι των πολυκατοικιών, σε μια βραδινή περιδιάβαση, είναι σαν χρυσές φωλιές, σιωπηλές και ασάλευτες. Ωστόσο, μέσα στην αθηναϊκή νύχτα, όταν ο ήχος και το φως μεταβάλλουν την αστική εμπειρία, οι είσοδοι των αστικών πολυκατοικιών της Αθήνας γίνονται μήτρες αφηγήσεων.
Δεν διάλεξα τυχαία τη Σόλωνος και τη Σκουφά. Είναι δύο παράλληλες οδοί, βαθιά χαραγμένες στο σώμα της Αθήνας, με μεγάλη πυκνότητα αστικής ιστορίας. Το ίδιο και οι άλλες νησίδες παλιάς, αστικής ζωής, στη Μαυρομματαίων, στη Δροσοπούλου, στην Πατησίων, στη Σπύρου Μερκούρη, στη Βασιλίσσης Σοφίας, στην Ακαδημίας. Αλλά στη Σόλωνος και στη Σκουφά, το στενό πλάτος και τα ενιαία μέτωπα με πολυκατοικίες από την ακμή της αναγέννησης 1925-1975, ορίζουν μια πυκνή μυσταγωγία, που απελευθερώνεται όταν πέσει η νύχτα και φωτίζουν οι είσοδοι. Θα μπορούσε κανείς να αφηγηθεί την ιστορία μιας πόλης από τις εισόδους των κτιρίων, από την αύρα υποδοχής, από το ύψος και το φάρδος της σκάλας, από τον ανελκυστήρα, τα φωτιστικά οροφής, τα χαλιά , τα φυτά εσωτερικού χώρου. Ενίοτε υπάρχει θυρωρείο, με ή χωρίς θυρωρό, γκραβούρες στους τοίχους ή κάποιο επιτοίχιο έργο τέχνης, δεύτερη πολύφυλλη, πολυθρόνες ή καναπές, πολυθρόνες ή καναπές, καθρέφτης και γραμματοκιβώτια. Συχνά απουσιάζουν όλα αυτά και υπάρχουν περιπτώσεις ακόμα και σε καλές πολυκατοικίες εποχής, ο χώρος υποδοχής να έχει θυσιαστεί και από την εξώθυρα να οδηγείσαι στον ανελκυστήρα έπειτα από λίγα βήματα»…
Ο Νίκος Βατόπουλος από το 1988 εργάζεται ως δημοσιογράφος στην εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ στο πολιτιστικό ρεπορτάζ. Έχει ειδικευθεί σε θέματα αθηναϊκά και αστικού πολιτισμού. Το 2001 κυκλοφόρησε βιβλίο το «Το πρόσωπο της Αθήνας». Το 2011 ίδρυσε τη διαδικτυακή ομάδα «κάθε Σάββατο στην Αθήνα» που αριθμεί πάνω από 23.000 μέλη. Το 2014 έκανε την πρώτη του έκθεση φωτογραφιών με θέμα «Η Αθήνα ενός αθηναιογράφου» και παρουσίασε ως πρώτο πρότζεκτ την έκθεση «Η Αθήνα της δεκαετίας του 1960» στην Ελληνοαμερικανική Ένωση.
«ΠΕΡΠΑΤΩΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ»
Νίκος Βατόπουλος – εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ