Η δημοσιογράφος Αννα Παναγιωταρέα αναρτά καθημερινά στο facebook λεπτομερείς περιγραφές από τις ανασκαφές στον τάφο της Αμφίπολης, σχολιάζει τα δημοσιεύματα του τύπου και είναι η μοναδική δημοσιογράφος που έχει πρόσβαση στην συναρπαστική ανακάλυψη.

Γράφει η Αννα Παναγιωταρέα στις 14 Αυγούστου

Είμαι πολύ απασχολημένη και δεν βρίσκω χρόνο για να γράψω στην σελίδα μου, αλλά διαβάζοντας τα ΤΕΡΑΤΑ που γράφονται για τον Τύμβο Καστά και το ταφικό μνημείο που βρέθηκε εντός του μαρμαρόγλυφου περιβόλου, θέλω τουλάχιστον εσείς που με διαβαζετε να ξέρετε την πραγματικότητα:

1. Δεν υπάρχει καμία μικροκάμερα στον τάφο και το ΒΗΜΑ στο κυριακάτικο φύλλο βρίθει ανακριβειών.

2.Δεν ξέρει κανείς ΠΟΙΟΣ είναι θαμμένος μέσα στον τάφο. Θα το μάθουμε μόλις ανοίξει η θύρα.

2. Δεν μπορεί να είναι ο Αλέξανδρος, που δεν είχε σχέση με την Αμφίπολη.

3. Δεν μπορεί να είναι η Ολυμπιάδα που οι πηγές αναφέρουν ότι ο Κάσσανδρος την δολοφόνησε δια λιθοβολισμου και την άφησε άταφη!

4.Δεν μπορεί να είναι η Ρωξάνη γιατί δεν θα έβαζαν ποτέ πάνω στον τάφο γυναίκας λιοντάρι 5,20 μέτρων. Ούτε θα το έκαναν για τον 13χρονο μικρό Αλέξανδρο. Και τους δυο τους δολοφόνησε ο Κάσσανδρος.

5. Τι δείχνουν τα στοιχεία: Ο περίβολος -τέλειος κύκλος των 497 μέτρων με θασσίτικο μάρμαρο, οι δύο ολόγλυφες σφίγγες-ακέφαλες- με φτερά ανάγλυφα στο σώμα τους,τα 17 σκαλοπάτια που οδηγούν στην είσοδο του τάφου, οι δυο πλευρές της εισόδου, που επαναλαμβάνουν σε στούκο το μοτίβο των ένθετων μαραμάρων του περιβόλου, το πλάτος τους των 4,5 μέτρων και το μέγεθος του τάφου; Οτι ο νεκρός ή οι νεκροί που είναι θαμμένοι έχουν τιμηθεί πολύ από τους Αμφιπολίτες. Το ποιός ή ποιοί είναι θα το μάθουμε σε 12-15 μέρες που θα μπορεί να ανοίξει η θύρα και η κ. Κ.Περιστέρη με την ομάδα της θα εκτιμησει τα ευρήματα.

Τί γίνεται τωρα;

1. Αποσύρονται οι όγκοι της άμμου-ποταμίσια και κοσκινισμένη- που συγκροτούσε τον τύμβο σε ύψος 33 μέτρων και επί της κορυφής του ήταν το γνωστό λιοντάρι της Αμφίπολης.

2. Μπαίνουν ικριώματα ώστε μα ασφάλεια-τόσο για τους εργάτες όσο και για το μνημείο- να βγούν μία- μία οι πέτρες που αποτελούν το σφράγισμα του τάφου. Είναι από πωρόλιθο και χρειάζεται πολύ μεγάλη προσοχή να μη διαλυθούν. Ηδη έχουν κακοπάθει από την υγρασία.

3. Μπήκαν ξύλινα μπουντρέλια για να στηριχτεί αυτός ο τοίχος και να μη καταρρεύσει καθώς θα αποσύρονται οι πέτρες που τον αποτελούν και αλλάζει το κέντρο βάρους.

4. Μηχανικοί και αρχιτέκτονες επιβλέπουν το έργο της -ας πούμε- «καθαίρεσης», καθως οι πέτρεςθα δένονται μία μία με ιμάντες.

5. Υπολογίζεται ότι θα έχει καθαιρεθεί ο τοίχος-σφράγισμα του τάφου ως την άλλη Παρασκευή, εφόσο όλα πάνε καλά.

6. Τι θα δούμε, οταν καθαιρεθεί ο τοίχος;Την πρόσοψη του μνημείου και όλοι ελπίζουμε να έχει τοιχογραφία που να βοηθήσει στην ταυτοποίηση του νεκρού ή των νεκρών.

7. Αφού αποσυρθούν τα χώματα από την πρόσοψη και αφαιρεθούν κι εκείνα που φαίνονται πίσω από τις σφίγγες, θα αποφασίσουν οι ανασκαφείς τα επόμενα βήματα.

Μακάρι ο τάφος να ασύλλητος αλλά και συλλημμένος να είναι, μακάρι να έχει επιγραφές ή άλλα στοιχεία για τον ένοικο ή τους ενοίκους του. Πιο πολύ όμως και από χρυσό αξίζει το ίδιο το ταφικό μνημείο πού είναι μοναδικό για τα ως τώρα δεδομένα των μακεδονικών τάφων.ΑΥΤΗ είναι ΟΛΗ η αλήθεια .

Και όποιος διάβασε προσεκτικά τις δηλώσεις Αντώνη Σαμαρά δεν χρειάζεται να κάνει καμία εικασία. Είπε ό,τι πραγματικά ήταν γνωστό ως την Τρίτη το μεσημέρι.Πριν του βοτσαλωτού -μαυρόασπρου με ρόμβους- μετά από το τελευταίο σκαλί ως την είσοδο του τάφου, που αποκαλύφθηκε εχθές.

Καλή Παναγιά, αύριο!»

Η Αννα Παναγιωταρέα κάτω από την τέντα της Αμφίπολης

Στις 27 Αυγούστου έγραφε:

Οι «Αμφιπόλεις» του μέλλοντός μας.

«Iσως δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ως τώρα τη συνεισφορά της εύρεσης του τάφου της Αμφίπολης στην καθημερινότητά μας, μέσα στον Αύγουστο. Είναι απίστευτο πώς μια τέτοια επιστημονική υπόθεση δημιουργεί τόσο μεγάλο ενδιαφέρον στην κοινή γνώμη, που ταλανίζεται από τόσα προβλήματα. Κι είναι εξαιρετικά παρήγορο, ευεργετικό θα έλεγα για την ψυχολογία μας, ότι με αφορμή τη σπουδαία ανακάλυψη στον Τύμβο Καστά, γυρίσαμε και μελετάμε-ο καθένας όπως μπορεί- την Ιστορία μας στη διαχρονία της.

Το μνημείο της Αμφίπολης πέρα από το να μας κάνει να περιμένουμε «το εύρημα»- αν και το ίδιο το μνημείο είναι μέγα εύρημα- μας δίνει απτές αποδείξεις ότι η Ελλάδα για «λίγο ξαποσταίνει». Και αυτή η βεβαιότητα είναι ό,τι χρειαζόμαστε. Πόσες φορές «πέσαμε» και μας είχαν για ξεγραμμένους και πόσες φορές «σηκωθήκαμε» όρθιοι, σ’ αυτόν τον ευλογημένο τόπο, δίνοντας το νόημα στον στίχο που έγραψε ο Διονύσιος Σολωμός: «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει»…

Αλλά αυτά που για έναν ξένο θα φαινόταν παράξενα και ίσως θέμα για κοινωνική έρευνα για μας είναι φυσικά. Αυτός ο συνεχής διάλογος που έχουμε με την Ιστορία μας, «η αναφορά στον παππού μας» καθώς έγραψε ο Καζαντζάκης, για έναν ξένο θα φαινόταν προγονολατρεία. Όμως, εμείς που έχουμε μεγαλώσει βλέποντας γύρω μας όλα τα σημάδια του παρελθόντος μας, αυτό δεν το ονομάζουμε έτσι γιατί δεν το νιώθουμε έτσι.

Η Ιστορία στην Ελλάδα δεν είναι κάτι που απλά διδάσκεται στα σχολεία και διαβάζεται στα βιβλία της εκπαίδευσης. Είναι ζωντανή αφού μπορούμε να απλώσουμε το χέρι μας και να την αγγίξουμε στα μάρμαρα, να την χαρούμε με τα μάτια μας στον πηλό, να αναγνωρίσουμε την ιδιοφυία εκείνων που δημιούργησαν σε όλες τις εποχές, γιατί «γι αυτές τις πέτρες εμείς πολεμήσαμε», όπως μας άφησε στην πνευματική διαθήκη του ο Μακρυγιάννης.

Η ομορφιά στην άσκηση της Τέχνης και του Λόγου δεν είναι γράμμα κενό για τον Ελληνα , ακόμη και για εκείνον πού δεν επιδόθηκε στα γράμματα κι ακολούθησε χειρωνακτική εργασία. Η περηφάνια για όσα κληρονομήσαμε, για το όνομα που φέρουμε, για την πατρίδα που γεννηθήκαμε δεν αποτελούν ενδείξεις εθνικισμού, όπως επιμένει αδίκως τόσα χρόνια η αριστερά, χωρίς να βρίσκει ανταπόκριση στην ελληνική ψυχή. Είναι η αγάπη μας για τον τόπο μας, για τις παραδόσεις μου, για εκείνους που έφυγαν και μας άφησαν πίσω έργα σπουδαία, δείχνοντας μας τον δρόμο. Σήμερα αυτός ο δρόμος μας φέρνει στην Αμφίπολη του 4ου προχριστιανικού αιώνα. Το μόνο βέβαιο είναι ότι υπάρχουν πολλές «Αμφιπόλεις» να ανακαλύψουμε: Τόσο στο παρελθόν μας, όσο και στο μέλλον μας.»

Ενώ μόλις χθες η κυρία Παναγιωταρέα, σε νεότερη ανάρτησή της στο Facebook έγραφε πάλι για την Αμφίπολη:

«Η «Αμφίπολη» της γειτονιάς μας…

Ότι φτάνουν πολλοί Πολίτες έξω από την περίφραση της Αμφίπολης είναι αλήθεια. Ότι είναι χιλιάδες και εκατοντάδες είναι υπερβολή. Ωστόσο, παραμένει αναμφισβήτητο ότι η ανασκαφή στην Αμφίπολη προκαλεί το τεράστιο ενδιαφέρον της παγκόσμιας και της εντόπιας κοινής γνώμης. Αν ρωτούσα πριν από δέκα μέρες: « Μήπως ξέρει κανείς πού πέφτει η Αμφίπολη», μόνον αν τύχαινε να ρωτήσω μακεδόνα θα έπαιρνα απάντηση. Ολοι οι άλλοι νυχτώναμε μακριά.

Τώρα, όλοι θέλουν να πάνε στην Αμφίπολη. Από έμφυτη περιέργεια να βρεθούμε όπου αποκαλύπτεται η Ιστορία; Εστω. Από αγάπη για ένα έξοχο μνημείο, που απογειώνει την αρχιτεκτονική των μακεδονικών τάφων; Εξεζητημένο, αλλά έστω. Από τεράστια περιέργεια για το ποιος- ή και ποιοι- μπορεί να είναι οι όλβιοι νεκροί που αξιώθηκαν ένα τέτοιο επιτάφιο μνημείο και που τιμήθηκαν τόσο γενναιόδωρα από τους σύγχρονους τους; Εστω, γιατί είναι στοιχείο που μας σπρώχνει να μελετήσουμε Ιστορία, ένα μάθημα που το βαριόμαστε έτσι όπως μας το δίδασκαν στο σχολείο, σε υποχρεωτική παπαγαλίας.

Το ερώτημα είναι τελικά ένα: Πόσα από τα μνημεία που μας άφησαν οι πρόγονοί μας ως μάρτυρες των έργων τους, έχουμε επισκεφθεί; Και δεν λέω να ξεκινήσω από τη Θεσσαλονίκη για να δώ τον Παρθενώνα, αν και για να δούν την Ακρόπολη ξεκινούν από τη Γη του Πυρός… Λέω να επισκεφτώ τον Λευκό Πύργο και την εξαίρετη κατατοπιστική έκθεση που υπάρχει σ αυτόν. Να δω τα ψηφιδωτά στην Αγία Σοφία που στέκει ολόρθη από τον 7ο αιώνα. Ας μη ξεκινήσω από την Αθήνα να πάω στην Ολυμπία-με τον καινούριο δρόμο , ούτε δυο ώρες- αλλά τουλάχιστον ας ανεβώ στην …Ακρόπολη να δω τα ιερά, θαυμάζοντας τις αποδείξεις του χρυσού αιώνα του Περικλή.

Πόσο εποικοδομητικό θα ήταν για την παιδεία μας, υποστηρικτικό για την εθνική μας υπερηφάνεια, έκφραση τιμής για τα ωραία και τα μεγάλα που δημιούργησαν οι παππούδες μας, κάνοντας την Ελλάδα βάθρο του Πολιτισμού του κόσμου όλου, αν αποφασίζαμε πριν πάμε στο Λούβρο να δούμε την Νίκη της Σαμοθράκης, να πάμε να δούμε τα ιερά της Σαμοθράκης, πρίν πάμε να θαυμάσουμε τις μετόπες του Παρθενώνα στο Βρετανικό Μουσείο, να πάμε στο μοναδικό μουσείο της Ακρόπολης που μας χαμογελούν οι ανερχόμενοι ιππείς σε πομπή, πριν από μια επίσκεψη στο Μητροπολιτικό της Νέας Υόρκης να δούμε ελληνικούς αμφορείς, η επίσκεψη στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο που έχει τα αριστουργήματα θα μας αποζημιώσει.Πρίν πάμε οπουδήποτε , να ανακαλύψουμε την Ιστορία και τα μνημεία στον τόπο που γεννηθήκαμε.

Αν το Υπουργείο Παιδείας κάνει ένα πρόγραμμα για τα σχολεία- στοιχειώδη και μέση εκπαίδευση- «γνωρίζω τον τόπο μου» για τα παιδιά, τότε είμαι πολύ αισιόδοξη ότι θα ακολουθήσουν και οι μεγάλοι. Πριν από την Αμφίπολη, που ο δρόμος ως εκεί είναι μακρύς, ας γνωρίσουμε τα μνημεία που μας περιβάλλουν. Ας ξεκινήσουμε ακριβώς από τη γειτονιά μας. Ολο και κάτι θα υπάρχει.»