Διαβάστε το κείμενό του που δημοσιεύτηκε στο toratora.
«H ιστορία του bullying από ότι βλέπω έχει πολλές μεριές να την κοιτάξεις. Διαβάζω μια σειρά άρθρων αυτές τις μέρες στα οποία μεταξύ άλλων βλέπω και τον οίκτο για το θύτη, το κ@λόπαιδο το οποίο κάνει το bullying. Εδώ που έχουμε φτάσει με την πολιτική ορθότητα, σωστό κι αυτό. Μόνο που δεν με ενδιαφέρει όταν μιλάμε για τα δικά μας παιδιά. Αυτή είναι υπόθεση μιας άλλης οικογένειας, αν βασανίζει το παιδί της ή αν το προπονεί για να γίνει τραμπούκος, στην οποία εγώ δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Εδώ δεν μπορούμε να κοντρολάρουμε τη δική μας οικογένεια, εγώ θα ασχοληθώ με το παιδί του άλλου; Αυτό είναι υποχρέωση του σχολείου, το να επισημάνει δηλαδή στους γονείς την συμπεριφορά του παιδιού τους.
Εγώ πιστεύω ότι όταν το παιδί μας υφίσταται bullying ευθυνόμαστε κι εμείς ως γονείς αν αυτή η κατάσταση συνεχίζεται για καιρό. Εξηγούμαι: Οι παιδοψυχολόγοι λένε ότι το παιδί ντρέπεται, κομπλάρει να σου πει στο σπίτι ότι έχει πέσει θύμα μπούλινγκ. Κάνει ότι δεν τρέχει τίποτα. Άρα θα μου πεις δεν το γνωρίζεις. Το πιστεύω ότι συμβαίνει αυτό μάλλον, αλλά πολύ δύσκολα πιστεύω ότι ένα μικρό παιδί δεν δείχνει έντονα την ψυχολογική του κατάσταση έστω κι αν κρύβει από που προέρχεται. Αν δεν βλέπεις τις αλλαγές στη συμπεριφορά του, sorry, αλλά μάλλον δεν ασχολείσαι όσο και όπως πρέπει με το παιδί σου. Και γίνεσαι συνυπεύθυνος στα δεινά του. Τα παιδιά όταν υφίστανται την βία προφανώς το δείχνουν με διάφορες εκφράσεις κι αντιδράσεις. Βλέπεις μια αλλαγή στη συμπεριφορά του παιδιού είτε αυτό εκφράζεται με θλίψη, μελαγχολία ή απομόνωση. Δεν μπορεί ξαφνικά να δεις αλλαγή στη συμπεριφορά και να μην ψαχτείς. Αν πλησιάσεις σωστά και με επιμονή το παιδί θα μιλήσει. Αν πάλι δεν μπορείς, υπάρχουν και οι παιδοψυχολόγοι που το «ξεκλειδώνουν» ακόμα πιο εύκολα. Πέρα βέβαια από το γεγονός ότι πρέπει να είσαι ψυλλιασμένος και πριν καν αρχίσει το σχολείο να το έχεις προετοιμάσει να σου μιλήσει αν κάποιος το πειράξει, το κλωτσήσει, το διώξει από την παρέα. Να μην το αιθάνεται σαν μια διαδικασία καρφώματος ή ντροπής. Η άγνοια για το τι τρέχει στραβά στο παιδί σου ειδικά στις μικρές ηλικίες είναι ασυγχώρητη αν θες να λέγεσαι γονιός.
Δεν κάνω τον πονηρό ούτε τον τέλειο μπαμπά, (μια ζωή αναρωτιέμαι τι λάθη έχω κάνει όταν κάτι θα πηγαίνει στραβά) αλλά είδα κι εγώ και η γυναίκα μου πολύ εύκολα την αλλαγή συμπεριφοράς ενός παιδιού μας σε κάποια χρονική στιγμή. Το φέραμε από δω, το φέραμε από κει και το παιδί μας είπε ότι μια συμμαθήτριά του με μεγάλες σωματικές διαστάσεις για την ηλικία της, την κλώτσαγε, την έδιωχνε από την παρέα, της πέταγε το μπουφάν στα σκουπίδια, την έβριζε. Το παιδί είχε πρόβλημα. Ξέραμε, όπως συμβουλεύουν οι αρμόδιοι ότι έπρεπε να απευθυνθούμε στο σχολείο. Αυτοί είναι και οι υπεύθυνοι για το χειρισμό τέτοιων συμπεριφορων. Αυτό είναι και το πρώτο που κάναμε λοιπόν και μας βεβαίωσαν ότι θα πάρουν τα μέτρα τους. Πράγματι μίλησαν στο «κακό» παιδί. Όμως το φαινόμενο επαναλήφθηκε την επόμενη εβδομάδα. Αναφερθήκαμε ξανά στο σχολείο κι αυτή τη φορά το σχολείο κάλεσε και τους γονείς του για να τους ενημερώσει. Μας είπαν ότι δε χρειάζεται να μιλήσουμε κι εμείς μαζί τους. Για δεκαπέντε μέρες είχαμε ησυχάσει. Ως ότου μια μέρα τον παιδί γύρισε κλαμμένο. Πάλι η συμμαθήτρια εκμεταλλευόμενη τον όγκο της, την είχε χτυπήσει. Αφού το συζητήσαμε με τη γυναίκα μου και ξέροντας ότι δεν είναι ίσως ο σωστός κοινωνικά δρόμος, πήραμε την απόφαση να απευθυνθούμε εμείς προσωπικά στους γονείς του παιδιού αυτού.
Το τηλεφώνημα ξεκίνησε ήρεμα με αναφορά των γεγονότων. Όσο πέρναγε η ώρα όμως γινόταν φανερό ότι οι γονείς του κοριτσιού αυτού δεν ήθελαν να καταλάβουν ή να αποδεχτούν αυτά που συνέβαιναν παρ’ ότι το σχολείο τους τα είχε τεκμηριώσει κι ότι το παιδί τους ασκούσε βία. Η συζήτηση άρχισε να βγαίνει εκτός ελέγχου μιας και είχα πέσει σε τοίχο. Τότε περάσαμε και οι δύο στο επόμενο στάδιο της συννενόησης. Περάσαμε στο αντί bullying. Βία στη βία, τρομοκρατήστε τους τρομοκράτες που έλεγες και ο γέρος Γεώργιος Παπανδρέου. «Αν το παιδί σου πλησιάσει στα πέντε μέτρα το παιδί μου θα φάτε και οι δύο το ξύλο της αρκούδας. Θα τρέχετε και δε θα φτάνετε. Πες το στο σχολείο, πες το στην αστυνομία, πες το όπου θες, αν το ακουμπήσει ξανά θα γίνετε μαύροι οικογενειακά». Το λέγαμε και το πιστεύαμε βαθύτατα. Την επόμενη φορά θα ήμασταν σπίτι τους. Και ήμασταν πιο πολύ αγανακτισμένοι από τη συμπεριφορά των γονιών παρά από το bullying της κόρης. Δεν ξέρω αν ήταν αντικοινωνικό ή αντιορθολογικό, δεν ξέρω αν έπρεπε να συνεχίσουμε για τρίτη φορά το δρόμο του σχολείου. Ξέρω όμως ότι η απειλή αυτή έφερε τα επιθυμητά αποτελέσματα. Δεν ξέρω αν του μίλησαν, αν το φόβισαν, αν το έδειραν ή αν οι ίδιοι αισθάνθηκαν «βιασμένοι» και δεν με ενδιαφέρει. Ξέρω ότι εξαφανίστηκε από την επομένη ακόμα κι απ’ το οπτικό πεδίο της κόρης μου.
Ηθικό συμπέρασμα; Κανένα. Ούτε μαγκιά θεωρώ ότι λέω ούτε ότι βρήκα τη λύση των προβλημάτων για να τη συμβουλέψω. Εννοείται ότι πιστεύω βαθύτατα πως οι δάσκαλοι είναι υπεύθυνοι να επαναφέρουν την τάξη κατ’ αρχήν. Πάντα πίστευα στους δασκάλους από παιδί γιατί μου φέρθηκαν άψογα και με έκαναν άνθρωπο. Αυτούς θεωρώ υπεύθυνους για την εκπαίδευση του παιδιού έξω από το σπίτι και σιχαίνομαι τους γονείς που πιστεύουν ότι πάντα ο κανακάρης τους έχει δίκιο και πηγαίνουν στο σχολείο για να γκρινιάξουν στους δασκάλους. Όχι ότι δεν υπάρχουν και βλήτα δάσκαλοι, ή εμπαθείς, ή με ψυχολογικά προβλήματα, αυτοί υπάρχουν παντού (άσχετα βέβαια από το ότι δεν πρέπει να υπάρχουν στο σχολείο και με τρόμο βλέπω να μη γίνεται έλεγχος της ψυχικής υγείας των δασκάλων). Όμως ο βασικός κορμός είναι μια χαρά άνθρωποι από ότι έχω δει έχοντας δώδεκα χρόνια τρία παιδιά στο σχολείο. Επειδή όμως υπάρχουν γονείς που δεν καταλαβαίνουν από λόγια κι από πολιτισμό δεν μετάνιωσα καθόλου και ποτέ, για τη βία που αναγνωρίζω, ότι τους άσκησα. Εγώ κοίταξα τι θα κάνω με το παιδί μου. Αυτοί ας κοίταζαν τι θα κάνουν με το δικό τους. Sorry, δηλαδή…».