Η πεποίθηση του Κώστα Καραμανλή, ότι η συμφωνία με τους θεσμούς θα έπρεπε εδώ και καιρό να έχει υπογραφεί και μάλιστα αμέσως μετά τα όσα είχαν συνομολογηθεί την 20ή Φεβρουαρίου, δημιουργεί νέα δεδομένα στον προβληματισμό που επικρατεί στο εσωτερικό της Νέας Δημοκρατίας για τη στάση της όταν αυτή θα έλθει από την κυβέρνηση στη Βουλή.
Βεβαίως, το τελευταίο διάστημα και με αφορμή τις κυβερνητικές διαπραγματευτικές παλινωδίες και ο Κώστας Καραμανλής έχει αρχίσει να προβληματίζεται για το είδος της συμφωνίας που θα γίνει και για το αν το περιεχόμενό της θα είναι περισσότερο επώδυνο από εκείνο των Μνημονίων.
Ετσι, οι συχνοί συνομιλητές του πρώην πρωθυπουργού καταλήγουν στα εξής συμπεράσματα για το μήνυμα που στέλνει, συνδυάζοντας τον προβληματισμό του αυτόν με την ανησυχία του για την καθυστέρηση υπογραφής της συμφωνίας, που οφείλεται, κατά την άποψή του, στο ότι η κυβέρνηση δεν κατάφερε ή δεν θέλησε να ξεπεράσει τις προεκλογικές της υπερβολές, όσον αφορά τις διαπραγματευτικές δυνατότητες της χώρας.
Πρώτον, η συμφωνία θα είναι περισσότερο επώδυνη από αυτήν που αρχικώς επεδίωκε η κυβέρνηση. Οχι χωρίς και δική της ευθύνη, ανεξαρτήτως της εκβιαστικής τακτικής των δανειστών.
Δεύτερον, επειδή «το παρελθόν δεν διορθώνεται» και επειδή ο κίνδυνος μιας χρεοκοπίας παραμένει, πρέπει να αποφευχθεί «η προσάραξη του ελληνικού σκάφους», καθώς μια τέτοια προοπτική θα είχε βαρύτατες επιπτώσεις στην Ελλάδα.
Επιπλέον, δημιουργείται μια πρόσθετη υποχρέωση για τον πολιτικό κόσμο της χώρας, δεδομένου ότι η κοινωνία, όπως έχουν καταγράψει όλες οι δημοσκοπήσεις, είναι με συντριπτικά ποσοστά υπέρ της υπογραφής, με κάθε κόστος, μιας συμφωνίας και υπέρ της παραμονής, επίσης με κάθε θυσία, στο ευρώ.
Η μερίδα των καραμανλικών βουλευτών ερμηνεύει ως «πράσινο φως» τις απόψεις αυτές του Κ. Καραμανλή και φέρεται αποφασισμένη -σε αντίθεση ενδεχομένως με ορισμένους συναδέλφους τους- να υπερψηφίσει το σχετικό νομοσχέδιο, όποτε και αν η κυβέρνηση το φέρει στη Βουλή.
