«Αν ήμουν Έλληνας και έβλεπα τις συντάξεις να διαλύονται επειδή το ζητάει το Βερολίνο, θα αντιμετώπιζα με ελκυστικό τρόπο να πλησιάσω τη Μόσχα. Επίσης δεν πρέπει να ξεχνάμε πως στα χρόνια της κρίσης το βιωτικό επίπεδο στην Ελλάδα έπεσε ραγδαία με αποτέλεσμα να πλησιάζει τα στάνταρ των γειτόνων της που βρίσκονταν στην άλλη πλευρά του Σιδηρούν Παραπετάσματος….»
Το πρωινό της 18ης Μαρτίου 2013 στο σιδηροδρομικό σταθμό του Καϊζερσλάουτερν, φορτώθηκαν τα τελευταία άρματα μάχης των ΗΠΑ με προορισμό το Τσάρλεστον της Νότιας Καρολίνας.
Μετά από 69 χρόνια παρουσίας στην Ευρώπη, οι Αμερικανοί αποχώρησαν από το ευρωπαϊκό έδαφος. Λογικό, θα πει κανείς, καθώς ο Ψυχρός Πόλεμος ανήκει πλέον στις σελίδες της Ιστορίας και τα σύγχρονα πολεμικά μέσα μπορούν να υποκαταστήσουν τις κρίσιμες περιοχές του ΝΑΤΟ με καλύτερο τρόπο από ότι τα συμβατικά όπλα.
Μόνο που η ανάφλεξη στην Ουκρανία και ο επεκτατισμός του Πούτιν επαναφέρει και πάλι το θέμα της ασφάλειας στην Ευρώπη και συνακόλουθα τους κινδύνους που πηγάζουν από τις αβεβαιότητες που προβάλλει ο Ρώσος Πρόεδρος μέσω της επιθετικής πολιτικής του. Πώς εμπλέκεται σε όλα αυτά η Ελλάδα και τι σχέση μπορεί να έχει η πορεία των διαπραγματεύσεων με τους δανειστές; Η εφημερίδα Telegraph προβάλει -εκ νέου- τον γεωπολιτικό παράγοντας που ενδέχεται να βαρύνει λίγο ή πολύ τις αποφάσεις των Ευρωπαίων ηγετών για την τύχη της Ελλάδας.
Ο δημοσιογράφος της εφημερίδας, Χάρι ντε Κετεβίλ το παραδέχεται ευθύς εξαρχής: «Δεν μπορούμε να αντέξουμε να χάσουμε την Ελλάδα και να την προσφέρουμε στη Ρωσία». Γράφει χαρακτηριστικά: «Η Ελλάδα είναι μια χώρα της οποία η αρχαία Ιστορία αποτελεί το βασικό λίθο του τι σημαίνει να είσαι Ευρωπαίος. Πολέμησε τους Ναζί και στη συνέχεια έγινε το πρώιμο πεδίο μάχη του Ψυχρού Πολέμου. Γνώρισε τρομοκρατικές επιθέσεις στο εσωτερικό της από τη 17 Νοέμβρη. Σήμερα, μια κομμουνιστική επανάσταση θα ήταν μια ιδέα διασκεδαστική. Όπως στις Βαλτικές χώρες, έτσι και εμείς θέλουμε να φανταζόμαστε πως η ιδεολογική νίκη της Δύσης στη χώρα των ταβερνών και των καλοκαιρινών διακοπών, είναι δεδομένη – αλλά, δεν είναι. Αυτό το καλοκαίρι σε όλες τις παραλίες της Ελλάδας θα ακούσεις ρώσικα. Δεν είναι τόσο δεδομένη πλέον η επιρροή της Δύση – ούτε στην Ελλάδα, ούτε και στα Βαλκάνια.
Μάλιστα, ο Άγγλος δημοσιογράφος προσπαθεί να σκεφτεί όπως σκέφτονται οι Έλληνες για να κατανοήσει τις σκέψεις τους: «Αν ήμουν Έλληνας και έβλεπα τις συντάξεις να διαλύονται επειδή το ζητάει το Βερολίνο, θα αντιμετώπιζα με ελκυστικό τρόπο να πλησιάσω τη Μόσχα. Επίσης δεν πρέπει να ξεχνάμε πως στα χρόνια της κρίσης το βιωτικό επίπεδο στην Ελλάδα έπεσε ραγδαία με αποτέλεσμα να πλησιάζει τα στάνταρ των γειτόνων της που βρίσκονταν στην άλλη πλευρά του Σιδηρούν Παραπετάσματος. Σήμερα τα πράγματα πηγαίνουν προς το χειρότερο. Το status quo δεν λειτουργεί όπως θα έπρεπε. Και κάπου εκεί τα ρωσικά ρούβλια μπορούν να γίνουν ελκυστικά».
Το άρθρο σημειώνει πως οι Έλληνες είναι οι αρχιτέκτονες της δικής τους πτώσης, καθώς έζησαν για πολλά χρόνια μέσα στη διαφθορά. Από την άλλη, όμως, αναφέρει πως το bullying και η αδιαλλαξία πρέπει να δώσουν τη θέση τους σε ρεαλιστικές και εποικοδομητικές συζητήσεις που ενώσουν ακόμη περισσότερο την Αθήνα, το Λονδίνο, το Παρίσι, το Βερολίνο και την Ουάσιγκτον.
Για να γίνει αυτό, σημειώνει και για να κλείσουν όλες οι πόρτες στον οπορτουνιστή Πούτιν, θα πρέπει οι σημερινοί ηγέτες να βρουν τις απαντήσεις πίσω στη δεκαετία του '40 και στο σχέδιο Μάρσαλ που ανέπτυξαν οι Αμερικανοί σε όλη τη δυτική Ευρώπη για να αναχαιτίσουν τη σοβιετική επιρροή. Από αυτή τη συμφωνία ωφελήθηκε και η Δυτική Γερμανία καθώς διαγράφηκε σημαντικό μέρος του χρέους της.
Για να καταλήξει το άρθρο: «Η Ελλάδα χρειάζεται τώρα ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ. Χρειάζεται μια πρακτική, οικονομική βοήθεια για να παραμείνει στο κοινό νόμισμα και στην ΕΕ. Αλλά, επιπλέον, χρειάζεται συναισθηματική συμπαράσταση – μια κίνηση από την υπόλοιπη Ευρώπη ότι το μέλλον της είναι κοντά τους. Αυτό δεν είναι πρόγραμμα διάσωσης, αλλά προσωπικό συμφέρον».