Στο καθ΄αυτό ζήτημα του χρέους οι δύο οικονομολόγοι είχαν αντίθετες απόψεις, με τον μεν Χανς-Βέρνερ Ζιν να επιρρίπτει την ευθύνη στους Έλληνες και να ζητά για επανειλημμένη φορά έξοδο από το ευρώ, τον δε Στέφαν Σούλμαιστερ να κατηγορεί τη Γερμανία ότι παραβίασε τους κανόνες μετά την καθιέρωση του ευρώ, προκαλώντας με τον τρόπο αυτό μια ανισορροπία στην Ευρώπη.
Η Γερμανία, παραβιάζοντας τους κανόνες του Μάαστριχτ, δεν αύξησε επί χρόνια το μισθολογικό κόστος και δημιούργησε με τον τρόπο αυτό ένα παράνομο ανταγωνιστικό πλεονέκτημα, κατήγγειλε ο Αυστριακός οικονομολόγος.
Πλήρως αντίθετες ήταν οι τοποθετήσεις τους ως προς τον τρόπο διάσωσης του ευρώ, όπου ο επικεφαλής του Ινστιτούτου του Μονάχου προτείνει αρχικά μια διαγραφή χρέους που είναι αναγκαία, όπως λέει, για τη διάσωση των νοτιοευρωπαϊκών κρατών και τραπεζών, κάτι που θα έδινε και πάλι στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα τη δυνατότητα σταδιακής εξομάλυνσης των επιτοκίων.
Πέραν τούτου, απαιτείται, κατά την άποψή του, μια «ανοικτή» Νομισματική Ένωση, στην οποία οι χώρες θα έχουν τη δυνατότητα προσωρινής εξόδου τους και άρα, αφότου η δραχμή ή κάποιο άλλο νόμισμα, επανερχόταν σε ανεκτή συναλλαγματική ισοτιμία, η Ελλάδα θα μπορούσε να επανενταχθεί στην Ευρωζώνη.
Ο Χανς-Βέρνερ Ζιν υποστήριξε επίσης μια αντιγραφή του αμερικανικού συστήματος, ζητώντας να υπάρξει για τη λειτουργικότητα του ευρώ μια ομοσπονδιοποίηση που, όπως και στις ΗΠΑ, θα χαρακτηρίζεται από κανόνες πτώχευσης για τα κράτη, δηλαδή «εάν για παράδειγμα χρεοκοπήσει η Καλιφόρνια, η Αμερικανική Ομοσπονδιακή Τράπεζα δεν θα σκεφθεί να αγοράσει ομόλογα της Καλιφόρνια και ως εκ τούτου οι επενδυτές είναι προσεκτικοί», ανέφερε, προσθέτοντας ότι «αυτή η αυτοδιόρθωση των κεφαλαιαγορών είναι το Α και το Ω για τη σταθερότητα της οικονομίας της αγοράς».
Από την πλευρά του ο Στέφαν Σούλμαιστερ ζήτησε ένα «New Deal» για να υπάρξει σταθεροποίηση των τιμών στις χρηματαγορές, σημειώνοντας ότι οι μεγάλες κρίσεις δημιουργούνται πάντα με τη σύγχρονη υποτίμηση περιουσιακών τίτλων και το 2008 κατέρρευσαν ταυτόχρονα όλες οι αγορές, κάτι που είχε συμβεί τελευταία το 1929.
Ο ίδιος υποστήριξε επιπλέον, μια αύξηση του κρατικού ποσοστού, σημειώνοντας ότι οι υφέσεις στην ιστορία της οικονομίας ξεπεράστηκαν πάντα και αποκλειστικά με περισσότερη συμμετοχή του κράτους, και τονίζοντας πως είναι αφελές να περιμένει κανείς πως τα πράγματα θα τα τακτοποιήσουν οι αγορές, «οι οποίες δεν πρόκειται να τα τακτοποιήσουν».