Για όλους έρχεται η ώρα. Κάποια στιγμή, σε κάποια ηλικία, όπως και να γίνει όλοι μας θα περάσουμε από έναν θάλαμο νοσηλείας. Κι αν είμαστε αρκετά τυχεροί ώστε να έχουμε τον μαγικό αριθμό μιας χρυσοπληρωμένης ιδιωτικής ασφάλειας, έχει καλώς, αν όμως όχι, τότε η κακή μας μοίρα θα μας οδηγήσει σε ένα δημόσιο νοσοκομείο. Και τότε τα πράγματα θα είναι πολύ δύσκολα.
Ως κόρη γιατρού είχα πάντοτε μια εκτίμηση στα δημόσια νοσοκομεία, γιατί θυμόμουν τα λόγια του: Στα ιδιωτικά νοσοκομεία είσαι πάντα ασθενής- πελάτης, στα δημόσια είσαι ασθενής, σκέτο. Βέβαια τα πράγματα έχουν αλλάξει άρδην από τη στιγμή που η οικονομική κρίση χτύπησε την πόρτα μας κι έτσι εκείνο το «σκέτο ασθενής», έχει μετατραπεί σε «σκέτο βάρος». Τουλάχιστον αυτό αποκαλύπτει η μαρτυρία του 62χρονου ασθενούς στο usay, ο οποίος επιθυμεί να διατηρήσει την ανωνυμία του.
Οι νοσηλευτές κυριολεκτικά πεθαίνουν για να κρατήσουν τα νοσοκομεία (και τους ασθενείς) ζωντανά
Αρθροπλαστική γόνατος. Αυτή την επέμβαση έπρεπε να κάνει ο καταγγέλλων, ο οποίος νοσηλεύτηκε για μια εβδομάδα σε δημόσιο νοσοκομείο. Όλα ξεκίνησαν πολύ καλά, αφού ο άνθρωπος είχε την τύχη να πέσει σε έναν γιατρό διαμάντι. Από τους λίγους που παραμένουν ανέγγιχτοι απ’ όλη αυτή την τρομακτική κατάσταση που επικρατεί στο χώρο της υγείας. Δεν του ζητήθηκε ποτέ αμοιβή, φακελάκι ή οτιδήποτε άλλο, παρά το γεγονός ότι γύρω του πήγαιναν κι έρχονταν οι γιατροί των άλλων ασθενών των θαλάμων και κοιτούσαν να βγάλουν όσα περισσότερα μπορούσαν. Γύρω στα 100 ευρώ η ταρίφα του αναισθησιολόγου και κάπου στα 500 η ταρίφα των χειρουργών. Οι περισσότεροι με άλλα λόγια ξεκινούν με ένα πακέτο των 600 ευρώ. Στα οποία έρχονται να προστεθούν πολλά ακόμα. Με πρώτα τα χαρτζιλίκια στις νοσηλεύτριες και τις αμοιβές στις αποκλειστικές.
Προτού σας βάλω σε λεπτομέρειες θα πρέπει μάλλον να σας πω πως κάπου μέσα μου τους δίνω δίκαιο. Και προφανώς όχι μόνο εγώ αλλά και όλοι εκείνοι που δίνουν τα φακελάκια και τα χαρτζιλίκια χωρίς να τα καταγγέλλουν. Γιατί; Γιατί οι άνθρωποι αυτοί είναι επιστήμονες, έχουν περάσει χρόνια της ζωής τους σπουδάζοντας, προκειμένου εμείς να τους παραχωρούμε το δικαίωμα να διαχειριστούν την ίδια τη ζωή μας. Και το αποτέλεσμα; Μισθοί της πείνας και εργασία σε άθλιες συνθήκες. Κυριολεκτικά άθλιες:
Νοσοκομεία της ντροπής: Ο χειρότερος εφιάλτης του Έλληνα
«Μπροστά στα μάτια μου», λέει ο 62χρονος, «ένας νεαρός ειδικευόμενος γιατρός, τον οποίο έβλεπα για ώρες να τρέχει χωρίς σταματημό, λιποθύμησε. Ήταν λευκός σαν πανί. Ήταν ο μοναδικός γιατρός σε ένα ολόκληρο όροφο με γύρω στα 12 6κλινα δωμάτια, όλα γεμάτα.» Και συνεχίζει: « Μια μέρα άνοιξα τα μάτια μου και ο διπλανός μου, ένα νέοςπαιδί, που είχε χτυπήσει με το αυτοκίνητο είχε φύγει. Δεν ξέρω, μάλλον τον μεταφέρανε. Οι νοσηλεύτριες άλλαζαν τα σεντόνια. Βγάζοντας τη μαξιλαροθήκη αποκαλύφθηκε ένα μαύρο πράγμα, γεμάτο αίματα και φουσκωμένο με σακούλες, το οποίο του είχαν για μαξιλάρι. Η μια ρώτησε την άλλη αν πρέπει να το πετάξει κι εκείνη απάντησε πως έπρεπε να βάλει καινούργια μαξιλαροθήκη και να το κρατήσει, γιατί δεν υπήρχε άλλο. Την ίδια στιγμή τηλεφώνησα στην ανιψιά μου να μου φέρει ένα μαξιλάρι από το σπίτι.»
Κλείνω την παρένθεση και συνεχίζω από εκεί που έμεινα σχετικά με τα τεράστια έξοδα που προκύπτουν σε μια νοσηλεία. Τα βράδια σε ολόκληρους ορόφους υπάρχει μια μοναδική νοσηλεύτρια. Έτσι η ανάγκη της αποκλειστικής, ειδικά για έναν μετεγχειρητικό ασθενή γίνεται επιτακτική. Στην καλύτερη περίπτωση αυτό στοιχίζει 52 ευρώ τη βραδιά. Η τηλεόραση; Βέβαια κι αυτή κοστίζει. 5 ευρώ τη βραδιά αν την πάρεις για μια εβδομάδα. Στους θαλάμους με πολλούς ασθενείς οι ενοικιαζόμενες τηλεοράσεις πάνε ασορτί με ακουστικά και είναι πολύ μικρές ώστε να μην μπορούν δυο άτομα να τη μοιραστούν.
Τις νύχτες στους θαλάμους κυκλοφορούν ανενόχλητοι νεαροί άνδρες και γυναίκες οι οποίοι ξαφρίζουν ότι βρουν. Φυσικά η μοναδική νοσηλεύτρια δεν αντιδρά φοβούμενη για τη σωματική της ακεραιότητα και κάνει ότι δε βλέπει. «Το βρίσκω απόλυτα λογικό. Τι να κάνουν κι αυτά τα κορίτσια; Να τα βάλουν με τους νταγλαράδες; Μόνες τους; Το μόνο που κάνουν κάποιες φορές είναι σε προειδοποιούν. Λένε δηλαδή στους ασθενείς να μην έχουν μαζί τους χρήματα ή πολύτιμα αντικείμενα.»
Επίσης τα πουλιά. Μεγάλο πρόβλημα λέει ο 62χρονος: «Έμπαιναν τα περιστέρια μέσα στο δωμάτιο, σε χώρο που υπήρχαν ανοιχτά τραύματα και άφηναν κουτσουλιές. Παντού κουτσουλιές. Δεν είμαι γιατρός, αλλά καταλαβαίνω πόσο επικίνδυνο μπορεί να είναι κάτι τέτοιο.»
Απίστευτο: Δείτε πως 25 προσλήψεις θα έσωζαν τη ζωή χιλιάδων Ελλήνων
Ο κύριος Π. πάντως ήταν κάθετος σε όλη τη διάρκεια της κουβέντας μας: Το προσωπικό δεν έχει ευθύνη. Ζήτησα ένα βράδυ να με βοηθήσουν να αλλάξω θέση στο κρεβάτι και μου είπαν πως έχουν εντολή να μην γυρνάνε τους ασθενείς, γιατί αν έπρεπε να τους γυρίζουν όλους δεν θα προλάβαιναν να κάνουν τίποτα άλλο. Δίκιο έχουν. Δεν φταίνε αυτές. Φταίει ένα σύστημα ολόκληρο που δεν λειτουργεί. Δεν μπορώ να ζητήσω ευθύνη από κανέναν κι έχω μόνο «ευχαριστώ» για τις θυσίες που κάνουν όλοι τους, γιατροί και νοσηλευτές. Λυπάμαι όμως, γιατί ζω σε ένα κράτος που δεν φροντίζει τους πολίτες του. Που τους παρατάει στη μοίρα τους και στην τύχη τους κι ας πλήρωναν μια ζωή τις υπέρογκες εισφορές τους.»
Ελένη Φωτοπούλου