Είναι ένα έργο μυστηρίου και παρά το γεγονός πως, περισσότερα από 60 χρόνια από το πρώτο του ανέβασμα, λογικό είναι να ξέρουν όλοι πια πως… λύνεται, το θέατρο είναι πάντα γεμάτο.
Γιατί πλέον αυτό το έργο δεν είναι ένα θεατρικό. Είναι ένα αξιοθέατο.
Άλλωστε, το να πας στο Λονδίνο και να μην δεις την Ποντικοπαγίδα, είναι σαν να πας στο Παρίσι και να μη δεις τις Βερσαλλίες.
Η Ποντικοπαγίδα («The Mousetrap») είναι το πιο γνωστό ίσως έργο της Άγκαθα Κρίστι, το οποίο παίζεται συνεχώς στο Γουέστ Εντ του Λονδίνου από τις 25 Νοεμβρίου 1952 έως σήμερα.
Πριν ανέβει στη σκηνή, το έργο ήταν ήδη γνωστό, καθώς ξεκίνησε ως ραδιοφωνικό, στις 30 Μαΐου 1947. Ο τότε τίτλος του ήταν «Τρία τυφλά ποντίκια» και βασιζόταν σ” ένα αδημοσίευτο, ως εκείνη την εποχή διήγημα της Κρίστι.
Το όνομα Ποντικοπαγίδα προήλθε από ένα στίχο του «Άμλετ», όταν το έργο άλλαξε σε θεατρικό.
Παρά το γεγονός ότι, 64 χρόνια τώρα, το έργο έχει συνδεθεί με το Γουέστ Έντ, η παγκόσμια πρεμιέρα του δεν δόθηκε εκεί, αλλά στο Νότιγχαμ της Αγγλίας, όπου ανέβηκε στις 6 Οκτωβρίου του 1952. Περίπου ενάμισι μήνα μετά, μεταφέρθηκε στο Γουέστ Εντ, όπου ανεβαίνει από τις 25 Νοεμβρίου του 1952.
Στην πρώτη διανομή, τους πρωταγωνιστικούς ρόλους κρατούσαν ο Ρίτσαρντ και η Σίλα Σιμ.
Η Ποντικοπαγίδα μας μεταφέρει στην εξοχική πανσιόν «Μόνσγουελ Μάνορ», όπου επτά άνθρωποι βρίσκονται αποκλεισμένοι εξαιτίας χιονόπτωσης. Μόνο που ανάμεσά τους βρίσκεται κι ένας δολοφόνος, που συνδέει τους φόνους του με τα «Τα τρία τυφλά ποντικάκια», ένα παιδικό τραγουδάκι…
Η επιτυχία του έργου ήταν πολύ μεγάλη από την πρώτη κιόλας χρονιά, αιφνιδιάζοντας ακόμα και την ίδια της Άγκαθα Κρίστι, που σίγουρα δεν περίμενε ότι αυτό θα παιζόταν τόσα χρόνια μετά, θα μεταφραζόταν σε 50 γλώσσες και θα ανέβαινε στα θέατρα σχεδόν όλου του κόσμου.
Η πρεμιέρα τελείωσε με τους πρωταγωνιστές να ζητούν από το κοινό να μην αποκαλύψει την ταυτότητα του δολοφόνου.
Κάτι που γίνεται ακόμα και σήμερα, αν και ουσιαστικά οι περισσότεροι θεατές της «Ποντικοπαγίδας», ξέρουν το τέλος του έργου…