Αν σας πουν να περιγράψετε έναν πειρατή σας έρχεται στο νου παπαγάλος, ξύλινο πόδι και καλυμμένο μάτι. Οι περισσότεροι θα υποθέσετε πως το μαύρο ύφασμα καλύπτει ένα μάτι που λείπει ή τραυματίστηκε σε κάποια μάχη.
Κι όμως, το μαύρο μάτι δεν έχει καμία σχέση με τραυματισμό!
Οι πειρατές κινούνταν συνεχώς πάνω και κάτω από το κατάστρωμα, γι ‘ αυτό χρειάζονταν την ικανότητα να βλέπουν σε φως αλλά και σκοτάδι. Αν έχοντας περπατήσει στο έντονο φως της ημέρας μπείτε σε ένα σκοτεινό δωμάτιο, θα διαπιστώσετε ότι χρειάζεται χρόνος για να προσαρμοστούν τα μάτια σας στο σκοτάδι. Αυτή η «ρύθμιση» μπορεί να διαρκέσει αρκετά λεπτά. Δεν θα ήταν λοιπόν πρακτικό να έχετε ένα μάτι ήδη προσαρμοσμένο στο σκοτάδι όταν το χρειάζεστε; Αυτή είναι η ιδέα πίσω από το μαύρο μάτι του πειρατή.
Σκεφτείτε το! Ένας πειρατής πολεμάει στο κατάστρωμα στο φως του ήλιου, μετά ξαφνικά πρέπει να κατεβεί στο αμπάρι σε σχεδόν απόλυτο σκοτάδι. Εάν δεν είχαν κανένα κάλυμμα, θα ήταν βασικά τυφλοί για λίγη ώρα εκεί κάτω και τότε θα μπορούσαν πραγματικά να χάσουν ένα μάτι. Το κάλυμμα επιτρέπει στο ένα μάτι να είναι πάντα στο σκοτάδι. Όταν ένας πειρατής πηγαίνει κάτω από το κατάστρωμα, το μόνο που έχει να κάνει είναι να αλλάξει θέση στο κάλυμμα!
Το 2007, έγινε ένα πείραμα για να δοκιμαστεί αυτή η θεωρία. Αρχικά μια ομάδα στάλθηκε από έναν καλά φωτισμένο χώρο σε ένα σκοτεινό δωμάτιο για να ολοκληρώσει συγκεκριμένα καθήκοντα χωρίς να κάνει τίποτα στα μάτια τους. Όπως θα περίμενε κανείς, το σκοτάδι μπήκε εμπόδιο στο δρόμο τους και χρειάστηκαν πέντε λεπτά για να τελειώσουν τις δουλειές. Στο δεύτερο μέρος του πειράματος, κρατούσαν ένα μάτι καλυμμένο για 30 λεπτά, έπειτα εισήλθαν σε ένα δεύτερο σκοτεινό δωμάτιο. Η ομάδα ήταν σε θέση να ολοκληρώσει τις εργασίες με ευκολία σε πολύ λιγότερο χρόνο, καθιστώντας τη θεωρία εύλογη!