Ένας μικρός παράδεισος που συνδέθηκε με τον τρόμο είναι το Νησί του Διαβόλου στον Ατλαντικό Ωκεανό, το οποίο, μέχρι τις 22 Αυγούστου 1952 «φιλοξενούσε» κατάδικους.
Η Νήσος του Διαβόλου είναι η μικρότερη του νησιωτικού συμπλέγματος των νησιών Σάλυ, στον Ατλαντικό, η οποία είχε μετατραπεί σε «υψίστης ασφαλείας» φυλακή εγκληματιών και πολιτικών κρατουμένων.
Λόγω του ότι ήταν σχεδόν αδύνατο να αποδράσει κανείς από αυτή, αναδείχθηκε ο προσφιλέστερος τόπος της Γαλλικής Δημοκρατίας για τον εκτοπισμό προδοτών αλλά και των διαφόρων πολιτικών της αντιπάλων. Ως φυλακή ξεκίνησε να λειτουργεί επί αυτοκράτορα της Γαλλίας Ναπολέοντα Γ΄ το 1852, ενώ για ένα διάστημα λειτούργησε και ως λεπροκομείο. Ήταν το μέρος όπου βρίσκονταν σε «καραντίνα» οι άρρωστοι μιας άλλης εποχής.
Ο πιο… διάσημος κρατούμενος στη Νήσο του Διαβόλου ήταν ο Άλφρεντ Ντρέυφους, Γαλλοεβραίος αξιωματικός που καταδικάστηκε για εθνική προδοσία και έμεινε εκεί για τέσσερα χρόνια.
Μάλιστα κατέγραψε τη φυλάκισή του αυτή σε ημερολόγιο, το οποίο θεωρείται μία από τις πιο χαρακτηριστικές περιγραφές των συνθηκών διαβίωσης σε μία από τις πιο κακόφημες φυλακές του κόσμου. Οι τελευταίοι κρατούμενοι της Νήσου του Διαβόλου την εγκατέλειψαν το 1952.
Σήμερα παρουσιάζει αξιόλογη τουριστική ανάπτυξη, αν και το όνομά της πάντα θα συνδέεται με εγκλήματα και βασανιστήρια. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως με την ονομασία Νήσος του Διαβόλου έχουν χαρακτηριστεί κατά καιρούς, πολλά απομακρυσμένα νησιά που έχουν χρησιμοποιηθεί ως φυλακές και τόποι εξορίας.
Στη χώρα μας «Νήσος του Διαβόλου» χαρακτηρίστηκε η Ψυτάλλεια (λόγω των ναυτικών φυλακών) και φυσικά η Μακρόνησος, η Γυάρος, ο Άγιος Ευστράτιος, αλλά και η Σπιναλόγκα, στην οποία μεταφέρονταν οι λεπροί.