Θα το θυμάμαι το Μάτι για την υπόλοιπη ζωή μου. Ήμουν στο στούντιο του REALFM από την πρώτη στιγμή που εκδηλώθηκε η πυρκαγιά, λίγη ώρα μετά τη μεγάλη φωτιά στην Κινέτα. Πλημμύρισε με κραυγές απόγνωσης ο ραδιοφωνικός αέρας. Απελπισμένοι άνθρωποι που έβλεπαν τις φλόγες να κατεβαίνουν σαν πύρινος καταρράκτης από το βουνό προς το μέρος τους. Ενήλικες και παιδιά που εκλιπαρούσαν για βοήθεια, για τη συνδρομή του… κράτους, της Πολιτείας.
- Του Άκη Παυλόπουλου
Τους άκουγα μέσα από τα ακουστικά του ραδιοφώνου λαχανιασμένους, πανικόβλητους να φωνάζουν να πάει το λιμενικό να τους πάρει από την παραλία όπου είχαν καταφύγει, να πάνε βάρκες, πλοία του πολεμικού ναυτικού, κάποιος… Και στο βάθος άκουγα τον ανατριχιαστικό ήχο που άφηναν πίσω τους οι τεράστιες φλόγες που έκαιγαν τα πάντα. Δέντρα, σπίτια και κυρίως ανθρώπους.
Από την ΡΙΚΟΜΕΞ και το μεγάλο σεισμό του 1999 είχα να νιώσω έτσι. Πάγωσε το αίμα στις φλέβες μου. Μιλούσα στο μικρόφωνο, περιέγραφα και την ίδια ώρα αναρωτιόμουν: «Γιατί δεν τους σώζουν; Που είναι η πυροσβεστική; Που είναι η αστυνομία; Που είναι ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ;»
Θυμάμαι βγήκα από το στούντιο και πήρα στο τηλέφωνο δύο μεγαλόσχημους υπουργούς. «Τί στο διάολο κάνετε» ούρλιαξα, «καίγονται οι άνθρωποι, καίγονται τα παιδιά!» Τους άκουσα να τρεκλίζουν στην άλλη άκρη της γραμμής, πανικόβλητοι, παραδομένοι και οι ίδιοι.
Κατάλαβα ότι το κακό ήταν ανεξέλεγκτο και κανείς δεν μπορούσε να το αποτρέψει πια, ούτε καν να το μετριάσει.
Μοναδική δομή που λειτούργησε ήταν ο δήμος της Αθήνας με την εκκένωση των παιδικών κατασκηνώσεων. Ευτυχώς, εκείνα τα 200 παιδιά σώθηκαν. Τα υπόλοιπα όμως όχι…
Όλοι μας πρέπει να θυμόμαστε το Μάτι ως την ημέρα που κατέρρευσε το κράτος και να μην το ξεχάσουμε ποτέ. Και να μην επιτρέψουμε να συμβεί ποτέ ξανά τέτοιο κακό!