Του Δημήτρη Γιαγτζόγλου
16 Ιουνίου. Η γιορτή του Πατέρα. Κινητή γιορτή. Ξεκίνησε από την Αμερική στις αρχές του 20ου αιώνα. Ωστόσο δεν γνώρισε μεγάλη ανταπόκριση και έμεινε στο περιθώριο για αρκετά χρόνια. Το 1966 ο Πρόεδρος Λίντον Τζόνσον εξέδωσε το πρώτο προεδρικό διάταγμα που τιμούσε επισήμως τους πατέρες και καθιέρωνε την Τρίτη Κυριακή του Ιουνίου ως ημέρα του Πατέρα. Έξι χρόνια αργότερα, το 1972, ο Πρόεδρος Ρίτσαρντ Νίξον οριστικοποίησε την γιορτή ως μόνιμη εθνική γιορτή των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.
Τον Στέφανο Ξενάκη τον ξέρετε πολλές και πολλοί από εσάς , τον αγαπήσατε από το περίφημο ΔΩΡΟ. Αυτό το βιβλίο με τις καθημερινές ιστορίες, μια σειρά θαυμάτων που συμβαίνουν σε όλους μας. Όλα αυτά που συχνά προσπερνάμε! Πολλοί το διαβάσαμε. Πολλοί βυθιστήκαμε στον εσωτερικό μας κόσμο, αναμετρηθήκαμε με αποφάσεις που έχουμε πάρει, με τον τρόπο που σκεφτόμαστε, με τον τρόπο που ζούμε. Και αρχίσαμε να μην ξεχνάμε ούτε στιγμή ότι η ζωή η ίδια είναι ένα Δώρο.
Τον Στέφανο τον ξέρω πολλά χρόνια. Εργαστήκαμε μαζί και στον ΣΚΑΪ. Σε διαφορετικά πόστα. Παρόλα αυτά πάντα υπήρχε μεγάλη εκτίμηση και όταν μια μέρα χτύπησε το κινητό και μου ζήτησαν να παρουσιάσω την παρουσίαση του Δώρου σε μεγάλο βιβλιοπωλείο στο Σύνταγμα φυσικά και δέχτηκα.
Υπήρχε ανυπομονησία για το επόμενο βήμα του Στέφανου. Η επιστροφή του με το «Κάπταιν» είναι η απάντηση σε όλους εκείνους που περίμεναν κάτι εξίσου συναρπαστικό. Μάλλον ένας σεισμός μέσα σου. Θα αναθεωρήσεις τη σχέση με τους γονείς σου, είτε είναι ζωντανοί, είτε όχι. Αυτό που σίγουρα, όμως, θα πετύχει είναι να αναθεωρήσεις και την δική σου σχέση με τον γονιό που κρύβεις μέσα σου. Γιατί τι είναι αυτό που μένει τελικά όταν αφήσουμε πίσω μας τη ζωή; «Θύμησες, μυρωδιές κι αγκαλιές θα αφήσεις πίσω. Κι αγάπη. Μπόλικη αγάπη!»
Ημέρα του Πατέρα αύριο. Και ο Στέφανος γράφει στον πρόλογο του «Κάπταιν». «Ισίδωρο έλεγαν τον πατέρα μου, αλλά οι φίλοι του τον φώναζαν καπτα- Σιδερή. Η μαμά μου τον έλεγε χαϊδευτικά Νταίρη. Ισίδωρος Ξενάκης. Μου αρέσει να το λέω ολόκληρο, γιατί στα αυτιά μου ηχεί σαν μελωδία. Δεν ήταν πάντα έτσι. Μου πήρε μισή ζωή να καταλάβω πόσο υπέροχη ήταν αυτή η μελωδία. Ο μπαμπάς μου γεννήθηκε στις 9 Δεκεμβρίου του 1929 και πέθανε (πήρε μήνες να το ξεστομίσω αυτό) στις 24 Ιουλίου του 2018, στα 89 του χρόνια. Πλήρης ημερών, θα έλεγε κάποιος. Για μένα, όμως έφυγε νωρίς. Όταν έρχεται η ώρα να φύγει ο μπαμπάς σου, πάντα θα είναι νωρίς.
Ένα μήνα πριν φύγει, έκοβε ντομάτες από τον κήπο με τις εγγονές του. Κάθε μέρα έκανε 20 λεπτά διάδρομο, περνούσε τέσσερις – πέντε ώρες στο μποστάνι του και ώρες με τα φιλαράκια του στο αγαπημένο του καφέ. Μέχρι το τέλος. Όργωνε κάθε Δευτέρα την πλατεία της βούλας, τις τράπεζες τις δημόσιες υπηρεσίες. Τον μπαμπά μου, λες και το είχε ξεχάσει ο Θεός. Μέχρι που τον θυμήθηκε.
Καταγόταν από την Χίο και μεγάλωσε με τα τρία αδέλφια του στα χωράφια και στις ελιές, στο Λατόμι, λίγο έξω από την Χώρα. Ο μπαμπάς του ο Στέφανος Ξενάκης ήταν έμπορος και πουλούσε μαστίχα. Τα έχασε όλα στον πόλεμο, όπως και οι περισσότεροι. Ο μπαμπάς μου μπάρκαρε στα 19 του, πήγε στην Σχολή Εμποροπλοιάρχων και γρήγορα έγινε καπετάνιος. Ταξίδευε μέχρι τα 46 του και όταν βγήκε στην στεριά έγινε Αρχικαπετάνιος. Σταμάτησε να δουλεύει στα 83 του.
Ο μπαμπάς μου δεν έλεγε πολλά. Κοίταζε την δουλειά του. Βοηθούσε τα πληρώματα, χωρίς να τους χαρίζεται. Ήταν δίκαιος, αλλά όπου χρειαζόταν και αυστηρός. Πάντα χαμογελούσε. Πάντα δούλευε. Πάντα αγαπούσε. Τον μπαμπά μου τον χόρτασα. Ποτέ δεν τον στερήθηκα. Με είχαν με την μαμά στα καράβια από τα δύο μου χρόνια. Η μαμά λέει ότι ήταν παρακινδυνευμένο, αλλά εγώ λέω ότι ήταν το μεγαλύτερο δώρο που μου έκαναν ποτέ. Τον μπαμπά μου πάλι δεν τον χόρτασα. Βλέπεις, τον μπαμπά σου ποτέ δεν τον χορταίνεις.
Ο μπαμπάς μου ήταν ένα κράμα χωριατόπαιδου με αξίες κοσμοπολίτη, που ήξερε πώς να συμπεριφέρεται και αν τιμάει τους πάντες. Μεγάλωσε στα χωράφια κι όμως μπορούσε να είχε μεγαλώσει στο Παρίσι ή στο Λονδίνο. Ίσως γι΄αυτό τον έλεγε Κάπταιν ο Μαθηός, το αγαπημένο του αφεντικό. Ήταν νομίζω ο μόνος που τον έλεγε Κάπταιν. Αυτό το βιβλίο είναι αφιερωμένο στον Ισίδωρο Ξενάκη. Τον δικό μου Κάπταιν».
Και ο Στέφανος αφιερώνει κάτι στους μπαμπάδες όλου του κόσμου. « Ο μπαμπάς είναι αυτός που θα σου βγάλει και τη δεύτερη βοηθητική ρόδα, χωρίς να το πάρεις χαμπάρι. Ο μπαμπάς είναι αυτός που θα σε πείσει ότι μπορείς, όταν όλοι οι άλλοι και όλα λένε το αντίθετο. Μπαμπάς είναι αυτός που περιμένει τα νέα σου αλλά ποτέ δεν θα στο πει. Μπαμπάς είναι αυτός που κόβει την βασιλόπιτα την πρώτη μέρα του χρόνου. Μπαμπάς είναι αυτός που κάνει τα δύσκολα να φαίνονται εύκολα. Μπαμπάς είναι αυτός που όταν τον χάσεις , χάνεις την γη κάτω από τα πόδια σου».
Αφιερωμένο, λοιπόν, στους μπαμπάδες όλου του κόσμου.
«ΚΑΠΤΑΙΝ» Στέφανος Ξενάκης KEY BOOYKS