Σίγουρα έχετε δει πως ήταν τα ποδήλατα του 1800 καθώς δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο το πόσο ασύμμετρα μεγαλύτερη είναι η μια ρόδα από την άλλη.
Γιατί τα έφτιαχναν με αυτό τον τρόπο;
Μπορεί να βλέπετε το οφθαλμοφανές αλλά σίγουρα οι περισσότεροι δεν βλέπετε και την εξήγηση.
Αν δείτε προσεκτικά, σε αντίθεση με τα μοντέρνα, τα ποδήλατα εκείνης της εποχής δεν είχαν αλυσίδα ή οποιονδήποτε άλλου είδους ιμάντα. Με άλλα λόγια, ο μόνος τρόπος να γίνει ο τροχός ευκολότερο να γυρίσει με ένα πεντάλ ήταν να γίνει μεγαλύτερος. Με ένα γιγαντιαίο τροχό, πηγαίνετε πολύ πιο μακριά σε μια μόνο περιστροφή των πεντάλ.
Στην Αγγλία, στα χαρακτηριστικά αυτά ποδήλατα με μεγάλο μπροστινό τροχό, αποδόθηκε η χαϊδευτική ονομασία penny-farthings. Η αιτία βρίσκεται στην παρομοίωση του μεγέθους των τροχών ενός τέτοιου ποδηλάτου με τα νομίσματα της εποχής καθώς ο μεγάλος μπροστινός τροχός δίπλα στον μικρό οπίσθιο, θύμιζε το μεγάλο νόμισμα μιας πέννας δίπλα σε αυτό του ενός φαρδινιού.
Αν θέλουμε να μάθουμε την ιστορία του ποδηλάτου πρέπει να σημειώσουμε πως δεν υπάρχει συγκεκριμένη χρονολογία στην οποία να αποδίδεται η εφεύρεση του ποδηλάτου, επομένως ούτε συγκεκριμένος εφευρέτης αυτού.
Το 1418, ένας Ιταλός μηχανικός, ο Τζιβάνι Φοντάνα κατασκεύασε το πρώτο μηχάνημα που έμοιαζε με το σύγχρονο ποδήλατο. Η εφεύρεσή του είχε τέσσερις τροχούς, όχι δύο, και χρησιμοποίησε γρανάζια συνδεδεμένα μέσω σχοινιού, όχι αλυσίδας και δυστυχώς, δεν υπάρχουν σκίτσα του. Ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι επίσης φέρεται να σχεδίασε ένα ποδήλατο που ήταν λειτουργικό, αλλά ο ισχυρισμός αυτός περιβάλλεται από διαμάχη, καθώς πολλοί πιστεύουν ότι δεν ήταν αυτός αλλά μαθητής του που έκανε το σχέδιο.
Μία από τις κατασκευές που από πολλούς θεωρείται ο πρόγονος του ποδηλάτου, κατασκευάστηκε από τον Γερμανό βαρόνο Καρλ Φον Ντράις, το 1817, Ήταν σχεδόν εξ ολοκλήρου κατασκευασμένη από ξύλο. Μη διαθέτοντας πετάλια, ο αναβάτης την έθετε σε κίνηση σπρώχνοντας με τα πόδια του προς τα πίσω. Η κατασκευή του Φον Ντράις έγινε γνωστή και ως hobby-horse, αντανακλώντας την πεποίθηση ότι θα αντικαθιστούσε το βασικό μεταφορικό μέσο του 19ου αιώνα, το άλογο.
Το 1839, ο Σκωτσέζος σιδηρουργός Κιρκπάτρικ Μακμίλαν βελτίωσε την κατασκευή του Φον Ντράις, εισάγοντας τη χρήση των πεταλιών, συνδεδεμένων με ράβδους με τον πίσω τροχό. Με αυτό τον τρόπο, ο αναβάτης δεν ήταν πλέον αναγκασμένος να φέρνει τα πόδια του σε επαφή με το έδαφος, κάτι που περιόριζε σημαντικά την ταχύτητα του οχήματος.
Είκοσι χρόνια αργότερα, το 1860, ο Γάλλος Πιέρ Μισώ συνδέει τα πετάλια απευθείας με τον μπροστινό τροχό.
Τα επόμενα χρόνια, μια σειρά από ενδιαφέρουσες ιδέες και εφευρέσεις εφαρμόζονται στο ποδήλατο, βελτιώνοντας το συνεχώς. Η μετάδοση κίνησης μέσω αλυσίδας, η χρήση ταχυτήτων, τα φρένα, ο κούφιος σκελετός, το δυναμό και η σαμπρέλα αποτελούν τις πλέον χαρακτηριστικές αυτών των εφευρέσεων.
Για παράδειγμα, μετά την εισαγωγή της αλυσίδας και των ταχυτήτων, δεν υπήρχε η ανάγκη ένα ποδήλατο να διαθέτει μεγάλου μεγέθους μπροστινό τροχό προκειμένου να «πιάνει» μεγάλες ταχύτητες.