Το έθιμο κρατά από την Ενετοκρατία στο νησί, όταν οι Κερκυραίοι, λόγω της απαγόρευσης των θρησκευτικών εκδηλώσεων αργά το βράδυ από τους Ενετούς, ήταν αναγκασμένοι να γιορτάσουν το Πάσχα την ημέρα.
Μετά το πέρας της λιτανείας, τελείται ο Εσπερινός της Αναστάσεως στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό και κανονικά, όταν ο Μητροπολίτης ψάλλει τον στίχο «Ανάστα, ὁ Θεός, κρίνον την γην…» οι καμπάνες όλων των εκκλησιών της πόλης σημαίνουν χαρμόσυνα και από τα μπαλκόνια των σπιτιών οι κάτοικοι ρίχνουν τα παλιά πήλινα δοχεία.
Εκατοντάδες «μπότηδες» γεμάτα νερό, με στενό στόμιο και δυο χερούλια στο πλάι για τη μεταφορά τους, δεμένα με κόκκινες κορδέλες σκάνε στο έδαφος πέφτοντας από τα ψηλά παραθυρόφυλλα.
Με το σπάσιμο των «μπότηδων» εκδιώκονται τα «μολύσματα», τα κακά και μοχθηρά πνεύματα.
Οι παρευρισκόμενοι στο έθιμο σπεύδουν να μαζέψουν τα κομμάτια από τα σπασμένα πήλινα κανάτια, να τα πάρουν σπίτι τους και να τα φυλάξουν στο εικονοστάσι τους, καθώς σύμφωνα με τους Κερκυραίους φέρουν τύχη και ευημερία.
