Του Δημήτρη Γιαγτζόγλου
Φαντάσου το σκηνικό. Κιθάρες, βιολοντσέλο, άρπα, ξυλόφωνο, πλήκτρα, μεταλλόφωνο, ηλεκτρικό μπάσο. Ηχοχρώματα , μέσα στις φυλακές.
Εικοσιπέντε –τριάντα κρατούμενοι, άλλοι υπόδικοι άλλοι κατάδικοι, όλοι μέλη του μουσικού εργαστηρίου των φυλακών, δίνουν ζωή στα όργανα, αλλά και σε κάποια από τα όνειρά του.
Η Μαρία – Χριστίνα Χάρπερ είναι μουσικός. Έχει σπουδάσει άρπα, αλλά είναι και μουσικοθεραπεύτρια. Συνεργάζεται με την Λυρική Σκηνή. Εδώ και τρία χρόνια είναι η ψυχή του μουσικού εργαστηρίου των κρατουμένων στις φυλακές Κορυδαλλού.
Μιλάει με πολύ πάθος για ότι κάνει εκεί. «Είναι ένα πρόγραμμα που δούλευα στο Λονδίνο γιατί έμενα εκεί για δέκα χρόνια. Τα τελευταία χρόνια τρέχω αυτό το πρόγραμμα στις φυλακές κορυδαλλού υπό την Αιγίδα της Εθνικής Λυρικής Σκηνής και την χορηγία του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος. Ουσιαστικά έχουμε πολλά μουσικά όργανα και μπαίνουμε στην διαδικασία, εξερεύνησης, πειραματισμού, αυτοσχεδιασμού, σύνθεσης με τους κρατούμενους που ενδιαφέρονται να λάβουν μέρος σε αυτό το πρόγραμμα».
Σκέφθηκα ότι είναι δύσκολο το έργο της κάτω από τις συγκεκριμένες συνθήκες. Η ίδια έχει τις απαντήσεις. «Προϋποθέτει κάποια εμπειρία. Πέρα από το ότι έχω σπουδάσει άρπα, έχω σπουδάσει και μουσικοθεραπεία, οπότε μέσα από εκεί μπορώ σε αυτά τα προγράμματα να κάνω αυτό που πρέπει. Με ενδιαφέρει να βάζω αυτό το στοιχείο της θεραπείας, το στοιχείο πώς να ενθαρρύνω τον άλλον που δεν είναι μουσικός να μπει σε αυτή την διαδικασία εξερεύνησης των προσωπικών του σκέψεων. Να βρει την ταυτότητά του μέσα από την μουσική. Όταν μπαίνεις μέσα σε αυτούς τους χώρους, βλέπεις ότι οι κρατούμενοι έρχονται να λάβουν μέρος ουσιαστικά ο καθένας για τον δικό του λόγο. Βλέπεις ανθρώπους που βοηθάνε, είναι πολύ ανοιχτοί, χαίρονται, σέβονται, βλέπεις πόσο ωραίο είναι να συνεργαστείς με ανθρώπους που ενδιαφέρονται πραγματικά».
Έμεινα λίγο σε αυτό το τελευταίο και ρώτησα την Μαρία-Χριστίνα αν είναι συνεπείς σε αυτό που κάνουν. «Συναντιόμαστε μια φορά την εβδομάδα κι έχουμε συγκεκριμένο χρόνο. Στο τέλος πάντα δίνουμε μια συναυλία με όλη την ομάδα. Πρέπει να έρχονται στις συναντήσεις. Πρώτα από όλα γιατί είναι καλό να δημιουργείται η αίσθηση της ομάδας. Είμαστε ένα μουσικό σχήμα που στο τέλος ο καθένας στηρίζεται και εξαρτάται από τον άλλον και από το τι θα παίξει. Αν λείπει για παράδειγμα το βιολοντσέλο, ή η άρπα, χαλάει το σύνολο. Οι ίδιοι βάζουν κάτω τις ιδέες τους. Εγώ απλώς τους ενθαρρύνω και τους κατευθύνω. Αλλά στην πραγματικότητα μπαίνουμε στην διαδικασία σύνθεσης με ζωγραφιές με ιδέες και εικόνες».
Τέλος, το πιο σημαντικό για μένα. Τι εντύπωση της δίνει ο «μέσα» κόσμος από τον «έξω». «Είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας. Θα γνωρίσεις ανθρώπους όλων των ειδών με όλα τα θετικά τους ή και τις αδυναμίες τους. Ότι συμβαίνει κι έξω στην κοινωνία. Σου αφήνει, όμως, ταυτοχρόνως και μια πικρόγλυκη γεύση αυτή η ιστορία. Γνωρίζεις ανθρώπους πολύ όμορφους με ωραία στοιχεία που θα ήθελες να είναι έξω. Που θα ήθελες η ίδια η ζωή να τους είχε δώσει μια διαφορετική αφετηρία μια άλλη ευκαιρία και να μην ήταν μέσα στην φυλακή. Από την άλλη παρά το ότι βλέπεις κάποιους να δουλεύουν σκληρά για ένα καλύτερο αύριο δικό τους, διαπιστώνεις ότι έχουν πολύ δρόμο μπροστά τους ακόμη».