Να ένας ωραίος άνθρωπος. Γεμάτος όρεξη, καλή διάθεση, και πάθος. Και το καλύτερο. Να θέλει κάποιος όλα αυτά να τα μοιράζεται.
του Δημήτρη Γιαγτζόγλου
Ο Γιάννης Μπουροδήμος. Μάγειρας, φωτογράφος, παθιασμένος με τα φυτά. Μεγάλωσε σε ένα πάρκο. Δάσος του φαινόταν όταν ήταν μικρός. Γειτονιά δεν είχε ώστε να έχει και άλλα παιδιά να παίξει. Τα βράδια κοιμόταν σε ένα κρεβάτι μέσα στην κουζίνα. Η μητέρα του έβραζε ρεβίθια και φασόλια μιας και είχαν νυχτερινό ρεύμα. Και τον έπαιρνε ο ύπνος με την μυρωδιά των οσπρίων.
Οι υπέροχες και πολυαγαπημένες γαστρονομικές εμπειρίες του Γιάννη. Γεννημένες από το πάθος της μαγειρικής και του καλού φαγητού. Κι όταν λέει εμπειρία το εννοεί.
«Υπάρχουν πολλοί πια ταξιδιώτες που θέλουν να εμβαθύνουν περισσότερο στον τόπο που επισκέπτονται. Αυτό μπορεί να γίνει με πολλούς τρόπους. Να κάνουν για παράδειγμα μια βόλτα στην Αθήνα να δουν τα graffiti. Ή να κάνουν έναν γαστρονομικό περίπατο να γνωρίσουν λίγο περισσότερο το φαγητό. Παίρνω, λοιπόν, παρέες τουριστών και τους κάνω βόλτα είτε στην Αθήνα, είτε σε άλλα μέρη της χώρας και τους φέρνω σε επαφή με την γαστρονομία μας. Κι επίσης “νοικιάζω” μία θέση στο τραπέζι του σπιτιού μου. Στην ουσία αυτοί οι άνθρωποι αισθάνονται το πώς είναι να φας σε ένα ελληνικό σπίτι, με μια ελληνική οικογένεια και δοκιμάζουν τα φαγητά που έχουμε εδώ».
Πως του ήρθε η ιδέα. «Είναι μια ιδέα που ξεκίνησε πολλά χρόνια πριν από το Ισραήλ και τώρα πια έχει επεκταθεί σε όλο τον κόσμο. Στην Ελλάδα υπάρχει τα τελευταία πέντε χρόνια. Μπορεί να είναι γκρουπάκια, ζευγάρια, ακόμη και μόνοι τουρίστες. Άλλοι μπορεί να φιλοξενούν μέχρι και 20 άτομα. Εγώ δεν θέλω να ξεπερνούν τους οκτώ. Με αυτόν τον τρόπο θεωρώ ότι είναι πιο ουσιαστική η εμπειρία. Υπάρχουν και περιπτώσεις που είναι εντελώς άγνωστοι μεταξύ τους».
Και ο Γιάννης θυμάται ένα ωραίο περιστατικό. «Μια φορά ήταν στο τραπέζι δύο ζευγάρια από τις ΗΠΑ και ένα ζευγάρι από την Ινδία. Ο Ινδός με το τουρμπάνι, τον κοιτούσαν περίεργα οι Αμερικανοί. Πιάσαμε, λοιπόν, κουβέντα για το τι τρώνε στο σπίτι, αν μαγειρεύουν, ανοίγω τέτοιες κουβέντες για να σπάμε τον πάγο. Οι Αμερικανοί είπαν ότι ασχολούνται, μαγειρεύουν. Ήρθε η σειρά της κυρίας από την Ινδία. Μας είπε ότι δεν ασχολείται πολύ γιατί έχει υπηρετικό προσωπικό που ασχολείται με αυτά. Την ρωτήσαμε πόσα άτομα. Η απάντηση μας άφησε άφωνους. Δεν θυμόταν ακριβώς. Τριάντα με τριανταπέντε άτομα. Οι Αμερικανοί που θεωρούν ότι είναι οι κυρίαρχοι του κόσμου έπαθαν ένα πολιτισμικό σοκ με τους Ινδούς που είχαν τόσα άτομα υπηρετικό προσωπικό».
Ρώτησα τον Γιάννη αν πιστεύει πως έχουμε κάνει βήματα στον γαστρονομικό τουρισμό στην χώρα μας. «Έχουμε κάνει κάποια βήματα. Έχουμε εξαιρετικούς παραγωγούς με προϊόντα που ξεχωρίζουν και είναι υπέροχα. Δεν αρκεί, όμως, αυτό. Σε άλλες χώρες η πολιτεία οργανώνει λίγο καλύτερα τα πράγματα και κυρίως τον τομέα προβολής αυτού του κλάδου. Αν βγάζεις ωραία όσπρια, η δουλειά σου είναι να βγάζεις ωραία και καλά όσπρια. Σε άλλες χώρες συνήθως η πολιτεία αναλαμβάνει να οργανώσει την όποια προώθηση και προβολή. Ευτυχώς εδώ υπάρχουν κάποιες συνεργασίες μεταξύ των παραγωγών. Βεβαίως εμείς οι μάγειρες αντιμετωπίζουμε και μία πρόσθετη δυσκολία. Θέλουν για παράδειγμα κάποια εστιατόρια να έχουν ένα συγκεκριμένο προϊόν από έναν παραγωγό. Αυτό δεν είναι εύκολο γιατί και η ποιότητα δεν είναι πάντα σταθερή αλλά και η ποσότητα συνήθως περιορισμένη. Οπότε θα προτιμήσουμε κάποια άλλη λύση».
Και να τι θα πει εμπειρία σε ένα ελληνικό σπίτι « Θα τους φτιάξω για παράδειγμα τζατζίκι. Θα τους το φτιάξω μπροστά τους. Και όταν θα βάλω το αγγούρι σε μια πετσέτα για αν φύγουν τα ζουμιά του θα πάρω βαμβάκι όπως έκανε η μάνα μου και θα τους το δώσω να καθαρίσουν το πρόσωπό τους. Αυτό είναι εμπειρία».
Περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να βρείτε στο www.bearfootinthepark.com