GOOGLE NEWS, ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Ο γευσιγνώστης της διπλανής πόρτας στο «Κουζουλέων»

Του Κώστα Ασημινάκη

«Ο άνθρωπος δεν θέλει πολλά για να είναι ευτυχισμένος. Φτάνει να έχει δύο-τρείς φίλους να τον αγαπάνε πραγματικά και τόσα χρήματα για να μπορεί να τους κερνά» Νίκος Ξυλούρης

‘Ολες τις καλοκαιρινές διακοπές σαν παιδί τις πέρασα στην Κρήτη, σε ένα υπέροχο χωριό που ονομάζεται Αβδού και μεγαλώνοντας γύρισα σχεδόν κάθε γωνιά της Κρήτης. Αυτό το μικρό χωριό για εμένα ήταν το μεγαλύτερο σχολείο…εκεί έμαθα την αξία της φιλίας, της φιλοξενίας, του φιλότιμου, της ανθρωπιάς.

 

Η Κρήτη δεν είναι όπλα και νταηλίκια…είναι ο τόπος που ερωτεύτηκα πρώτη φορά, ο τόπος που αγάπησα πρώτη φορά, που πληγώθηκα, που έκλαψα, που ένιωσα περήφανος, που έκανα έρωτα πρώτη φορά…και είναι ο καλύτερος τόπος για να σου συμβούν αυτά την πρώτη σου φορά.

Οι δικές μου εικόνες από τον τόπο αυτό είναι ματωμένα γόνατα από το ατελείωτο παιχνίδι, σοφοί παππούδες που κάθε τους λέξη μύριζε γνώση (σε κάθε χωριό της Κρήτης πρέπει να ζουν τουλάχιστον 50 Καζαντζάκηδες), γαστρονομικές μυρωδιές σε κάθε γωνιά…του κάθε χωριού που σε προσκαλούν να πάρεις ένα μεζέ. Εκεί έμαθα ότι το φαγητό δεν είναι απλά ένα μέσο επιβίωσης αλλά και ένα δυνατό μέσο επικοινωνίας. Τρώγοντας και πίνοντας με ένα παρεάκι στη Κρήτη θα γελάσεις, θα συγκινηθείς, θα θυμηθείς, θα νιώσεις φίλος ανάμεσα σε ξένους. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να το νιώσεις όλο αυτό στην Αθήνα γιατί λείπει το πιο σημαντικό συστατικό…η αύρα και η ενέργεια του τόπου αυτού.

Επισκεφθήκαμε το Κουζουλέων στη Λαμπρινή και προκαταβολικά σας λέω ότι είναι ότι πιο κοντά σε αυτό που περιέγραψα. Ο Λεωνίδας που έχει το μαγαζί κατάγεται από ένα μικρό χωριό του Ρεθύμνου, ξέρει καλά την έννοια της παρέας και αυτο το έχει περάσει και στο μαγαζί του. Μάγειρας στο Κουζουλέων είναι ο Διονύσης Κομποστιώτης…δεν του αρέσει ο τίτλος του σεφ…προτιμά το μάγειρας. ‘Αλλωστε ταιριάζει περισσότερο στην μπρουτάλ φυσιογνωμία του, όπως μας είπε ο ίδιος με το αστείρευτο χιούμορ του. Ο χώρος είναι απλός, όμορφος και απέριττος. Πολύ φιλική ατμόσφαιρα και πολύ καλό σέρβις.

Επισκεφθήκαμε το Κουζουλέων με 2 φιλαράκια. Με το καλωσόρισμα ήρθε παγωμένη ρακή και ντάκος. Η ρακή πάρα πολύ καλή και καθαρή. Παραγγείλαμε τα πάντα για την μέση. Οπως έλεγε ένας γέροντας και δυνατός πότης στο χωριό μου…τη ρακή για να την πιείς δεν χρειάζεται να ξέρεις να πίνεις…να ξέρεις να τρως χρειάζεται.

Γραβιέρα σε φύλλο, μέλι και ανθότυρο. Εξαιρετική ισορροπία αλμυρού με γλυκό. Ωραίο τηγάνισμα στο φύλλο χωρίς να έχει ποτίσει από το λάδι.

Μελιτζάνα με ξινόχονδρο και ανθότυρο. Παραδοσιακό κρητικό πιάτοπου λίγοι το ξέρουν. Πρέπει να το δοκιμάσετε οπωσδήποτε. Θα προτιμούσα να έχει περισσότερο χόνδρο αλλά αυτό έχει να κάνει με προσωπική μου αδυναμία στο υλικό. Λίγο πριν τελειώσετε με το συγκεκριμένο πιάτο θα νιώσετε ότι θέλετε να ντυθείτε ψωμί και να κάνετε ένα τεράστιο μακροβούτι στη σαλτσούλα.

Χοχλιούς μπουμπουριστούς. Φοβερη εκτέλεση. Πολύ κοντά στην αυθεντική συνταγή. Εξαιρετικό μαγείρεμα στα σαλιγκάρια που είναι δύσκολο υλικό. Λίγη σαλτσούλα να ειχε ακόμα θα φιλούσα το μάγειρα στο στόμα.

Ψαρονέφρι γεμιστό με γραβιέρα Κρήτης και ντοματίνια. Και εκεί λύγισα….Ηταν η αμήχανη στιγμή που δεν άντεξα και φίλησα τον μάγειρα. Με κοίταξαν λίγο περιέργα οι παρευρισκόμενοι. Δικαιολογήθηκα με την πρόφαση ότι είμαι Κρητικός με Ρώσικες ρίζες και παραδοσιακά Σταλινιστής. Ισως το καλύτερο πιάτο του μαγαζιού.

Αντικρυστό. Το άφησα τελευταίο….Το παρήγγειλα και τελευταίο με δισταγμό…γιατί όταν έχεις φάει αντικρυστό στη Κρήτη, σε βουνά, σε μυτάτα, σε καζάνια…δεν περιμένεις να φας κάτι που να πλησιάζει σε όλα αυτά, σε ένα μαγαζί κοντά στο κέντρο της Αθήνας. Παρ’ όλα αυτά ίσως είναι το καλύτερο αντικρυστό που μπορείς να φας στην Αθήνα. Δεν λέω οτι σε ταξιδεύει στα βουνά της Κρήτης, αλλά πλησιάζει αρκετά.

Για να ανακεφαλαιώσουμε…φάγαμε εξαιρετικό παραδοσιακό κρητικό φαγητό, ήπιαμε καλή ρακή, γελάσαμε πολύ, νιώσαμε απίστευτα οικεία..και όλα αυτά με περίπου 40 ευρώ.

Αλλωστε η διατροφή και η διαστροφή από κάπου ξεκινάει και κάπου καταλήγει παράδοση και δημιουργία.