Γράφει ο Δημήτρης Γιαγτζόγλου
Το λέω και το φωνάζω. Αρκετά περπατήσαμε με το βλέμμα χαμηλά. Δεν είναι πάντα θέμα ταπεινότητας. Είναι και αποξένωση και κατάθλιψη μερικές φορές. Το κεφάλι όρθιο, λοιπόν, και παρατηρούμε τους ανθρώπους γύρω μας. Όσο περισσότεροι το κάνουμε τόσο το καλύτερο. Κερδίζουμε βλέμματα. Παρατηρούμε και την πόλη. Κερδίζουμε εικόνες. Αληθινές. Όχι της smart tv μας ή του περιοδικού. Η φωτογραφία είναι από την Πλατεία Αυδή. Το έργο του γνωστού street artist Cacao Rocks, του Ιάσονα.
Μου αρέσουν οι τοίχοι που μιλάνε. Κοντοστέκεσαι και περιεργάζεσαι το μήνυμα που επέλεξε να αφήσει στους διαβάτες ο καλλιτέχνης. Τις περισσότερες, αν όχι όλες τις φορές, δεν τους γνωρίζουμε. Ο Cacao Rocks είναι και πολύ γνωστός, είναι και μορφή!!!
Μου τον γνώρισε το 2015 η κολλητή μου η Μαρία. Σε μια αυλή στου Ψυρρή. Φτιάξαμε χειροποίητο σούσι. Δεν μιλήσαμε πολύ τότε. Ανήμερα το Πάσχα, όμως, ξαναβρεθήκαμε στο σπίτι της Μαρίας. Ευτυχώς μιλήσαμε αρκετά και κατάλαβα περισσότερα. Τα έργα του έχουν απασχολήσει μεγάλα έντυπα τέχνης αλλά και μέσα ενημέρωσης, το BBC, τους TIMES της Ν. Υόρκης, και το National Geographic. Έργα του σε ομαδικές εκθέσεις στο Μουσείο Μπενάκη, στο Ίδρυμα Ωνάση, και εκτός συνόρων.
Μυρίζει καλοκαίρι: Αφορμή για αντάμωμα (του Δ. Γιαγτζόγλου)
Μου αρέσουν οι άνθρωποι που μιλάνε χαμηλόφωνα όταν είναι σε μια παρέα. Και όταν γελάνε με τον ίδιο τρόπο. Και ειδικά όταν έχουν κάνει πολλά και αξιόλογα χωρίς να το φωνάζουν. Για αυτό ζηλεύω αυτήν την γενιά του CacaoRocks. Πολλοί είναι έτσι. Ναι. Ζουν αληθινά αυτοί οι νέοι. Άσε που ο συγκεκριμένος μου είπε και πολλά παραπολιτικά! Αλλά για να πω όλη την αλήθεια εκείνη την ώρα το μόνο που δεν με ενδιέφερε ήταν αυτό. Θεωρώ πιο σημαντικό το ότι αυτή η γενιά έχει μια εντελώς διαφορετική αντίληψη, για αυτό που λέμε δημόσιο χώρο. Κάτι που οι μεγαλύτερες γενιές δεν το είχαμε. Και επειδή μας προσφέρουν μια άλλη ματιά για την πόλη μας, ας σηκώσουμε το κεφάλι και ας την δούμε. Και να ακούμε τους τοίχους τους. ‘Εχουν πολλά να μας πουν.