Γράφει ο Δημήτρης Γιαγτζόγλου
Κάθε φορά που βλέπω την φωτεινή επιγραφή STUDIO έξω από έναν οίκο ανοχής θυμάμαι την Χριστίνα. Όχι μην πάει το μυαλό σας… Με την Χριστίνα κάναμε χρόνια εκπομπή μαζί. Ωραία χρόνια. Δεν το έλεγες καν εκπομπή. Το έλεγες το κέφι μας. Κάποια στιγμή θα κάναμε εκπομπή κάπου στον Κεραμεικό.
Ήταν η εποχή που άρχισαν να μπαίνουν αυτές οι φωτεινές επιγραφές στους οίκους ανοχής. Τόσο φωτεινές που βγάζουν μάτι όλη την ημέρα. Και η περιοχή γεμάτη. Είχα πάει νωρίτερα στο σημείο της εκπομπής, είχε στηθεί και η μονάδα εξωτερικής μετάδοσης. Σκάει μύτη το Χριστινάκι. Κάτοικος Γλυφάδας. Εμείς των δυτικών συνοικιών τότε και της Β Πειραιά μετά, αλλιώς συνηθισμένοι. Με πλησιάζει βιαστικά. Ψηλή αέρινη, με κοιτάει με τις ματάρες της και με ρωτάει «τι είναι αυτά ταstudio; Μπερδεύτηκα, δεν ήξερα που να σας βρω». Η απάντησή μου «και γιατί δεν χτύπησες σε ένα να ρωτήσεις». Εννοείται ότι γελάσαμε!!!
Ένας καφές- χτύπημα κάτω από τη μέση στον πόνο του καρκίνου
Πάμε στο συγκεκριμένο. Η Νίκα είναι ένας κάθετος πεζόδρομος στην Σαρρή. Περνάω πολύ συχνά από εκεί. Καταλήγει σε ένα εκλπηκτικό airbnb. Καλόγουστο. Σαν έργο τέχνης είναι αυτό ο πεζόδρομος. Πιο urban κατάσταση δεν γίνεται. Graffiti από καλλιτέχνες του είδους παντού. Ειδικά το καλοκαίρι πολλοί τουρίστες μαζεύονται τα χαζεύουν και τα φωτογραφίζουν. Πάω και στήνω αυτί συνήθως. Περιμένω να δω αν θα σχολιάσουν την μυρωδιά. Επειδή τριγύρω υπάρχουν μπαράκια προφανώς την νύχτα ο πεζόδρομος μετατρέπεται σε ένα υπέροχο ουρητήριο. Ε!!! Είναι αλλιώς να…. έξω … Αλλά μέχρι τώρα δεν έχω πιάσει κάποιον να παραπονιέται.
Ο θάνατος παραμονεύει, λίγα μέτρα πριν βγεις στην Πειραιώς
Στην είσοδο από την Σαρρή υπάρχουν δύο οίκοι ανοχής. Απλώς ο ένας είναι στην Σαρρή και ο άλλος στην Νίκα. Στο ίδιο κτίσμα. Αυτός της Νίκα είναι ο μόνος οίκος ανοχής που έχω δει και μοιάζει σαν ένα κομμάτι έργου τέχνης. Σε άλλους οίκους ανοχής, κυρίως προς το Μεταξουργείο συχνά στην πόρτα βλέπεις την αντίστοιχη Δέσπω Διαμαντίδου. Όχι να ψαρεύει πελάτες. Απλώς να κάθεται και να καπνίζει.
Είναι οι οίκοι ανοχής που προτιμούν πολλοί αλλοδαποί. Στον οίκο ανοχής της Νίκα δεν έχω δει ποτέ κάποια να είναι στην πόρτα. Και για να είμαι ειλικρινής δεν έχω δει και κάποιον να μπαίνει. Το μειονέκτημα της γειτονιάς. Είναι γειτονιά εκεί. Και πολυσύχναστο σημείο. Προφανώς και κάποιοι το σκέφτονται λίγο. Αν και ο συγκεκριμένος δεν έχει την γνωστή φωτεινή επιγραφή.
Για να πω όλη την αλήθεια ένα πράγμα θα ήθελα να την ρωτήσω. Πως της φαίνεται το δρομάκι αυτό. Πιθανές απαντήσεις. Άσε μας ρε παιδάκι μου στην ησυχία μας. Μια εκδοχή. Καλό είναι, μία άλλη. Μια τρίτη «αδιάφορο». Και η τέταρτη και μάλλον αυτή που δεν θα μου την πει αλλά είναι σίγουρα ο εσωτερικός της μονόλογος. «Γιατί ρωτάς ; Νομίζεις ότι το χαίρομαι αυτό το δρομάκι»; Όλοι περνούν βιαστικοί από έξω. Όλες τις εποχές του χρόνου. Όλες τις ώρες, τις μέρες. Πίσω από αυτήν την πόρτα η ανάγκη. Και του πελάτη και η δική της. Διαφορετικές ανάγκες. Ένστικτα. Χωρίς να σταθούν τα βλέμματα να συναντηθουν. Τα λεφτά πριν…
