Τι θεωρώ τύχη στην δουλειά μου. Απλά τα πράγματα. Τις συναντήσεις με ανθρώπους που θαυμάζω, με ανθρώπους μου θέλω να γνωρίσω, με ανθρώπους από τους οποίους κάτι έχω να πάρω. Δεν το λέω εγωιστικά. Υπάρχουν, όμως, άνθρωποι σου συνάντησα για μια συνέντευξη κάποτε και μου χάρισαν απλόχερα ένα δικό τους κομμάτι.
Ήθελα χρόνια να γνωρίσω την κ. Όλγα Μπακομάρου. Διάβαζα πάντα τις συνεντεύξεις της στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ. Ήταν μεγάλο σχολείο οι συνεντεύξεις της. Είχα ακούσει ότι γενικώς δεν μιλάει. Δεν έδινε ποτέ συνεντεύξεις. Κάποια στιγμή της ζήτησαν να πει κάτι κι εκείνη έγραψε ένα κομμάτι για την δουλειά της. Ήταν το 1999. Τυχαία με ενημέρωσε η καλή μου φίλη η Νικολέτα από τις εκδόσεις ΑΡΜΟΣ ότι πριν λίγο καιρό κυκλοφόρησε ένα βιβλίο της. Δεν ρώτησα καν τι βιβλίο είναι. Το μόνο που ρώτησα ήταν αν θα μπορούσα να την καλέσω στην εκπομπή στον REAL FM. Είχε πολλές δυσκολίες το όλο θέμα. Πρώτον δεν είχε ξαναδώσει ποτέ συνέντευξη «ζωντανά» σε ραδιόφωνο. Δεύτερον θα έπρεπε να έρθει στον σταθμό Κυριακή πρωί. Νωρίς το πρωί στις 8. Τρίτον δεν με γνώριζε. Άρα γιατί να δεχτεί να δώσει σε μένα την πρώτη της ραδιοφωνική συνέντευξη.
Μην τα πολυλογώ. Η Νικολέτα μου έδωσε το βιβλίο και πολύ γρήγορα ήρθε και η απάντηση. Ναι. Χαρά μεγάλη και μετά πανικός. Τι θα κάνω, τι θα διαβάσω, πως θα προετοιμαστώ, αν θα μπορέσω να σταθώ στο ύψος των περιστάσεων με μια τέτοια καλεσμένη απέναντι μου. Αυτό το μόνιμο άγχος μου. Κοντεύω τριάντα χρόνια στο ραδιόφωνο και όποτε είναι να προετοιμαστώ για μια τέτοια συνέντευξη, κάνω λες και είναι πρώτη φορά.
Μιλήσαμε και στο τηλέφωνο με την κ. Μπακομάρου. Μιλήσαμε για τα τραγούδια που θα βάζαμε στην εκπομπή, ήθελα να είναι όλα δικές της επιλογές. Μου έλεγε συνέχεια ότι είχε άγχος. Εγώ φυσικά και δεν της είπα για το δικό μου άγχος. Υπεράνω.
Το βιβλίο. ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ!!! Εκπληκτικό. Δεν θα το διαβάσεις μόνο μια φορά. Δημήτρης Χορν, Έλλη Λαμπέτη, Κάρολος Κουν, Αλέξανδρος Ιόλας, Άκης Πάνου, Αλίκη Βουγιουκλάκη, Μελίνα Μερκούρη, Ανδρέας Παπανδρέου, Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, Γιάννης Τσαρούχης, Θεόδωρος Αγγελόπουλος, Στέλιος Καζαντζίδης και πολλοί ακόμη. «Ωσεί παρόντες – 26 συνεντεύξεις». Είκοσι έξι συνεντεύξεις – πορτρέτα, κατά χρονολογική σειρά, δημοσιευμένες στο περιοδικό ΓΥΝΑΙΚΑ και στην εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, του Κίτσου Τεγόπουλου και του Σεραφείμ Φυντανίδη και στην γαλλική έκδοση του περιοδικού L΄ OFFICIEL. Σε αρκετά από τα πρόσωπα αυτά, οι συνεντεύξεις που πήρε όλα αυτά τα χρόνια ήταν περισσότερες της μίας. Επέλεξε για αυτό το βιβλίο την πρώτη. Η ιδέα του βιβλίου της γεννήθηκε όταν ένα καθηγητής έψαχνε να βρει μια συνέντευξη που είχε κάνει η ίδια στον Μενέλαο Λουντέμη. Την παρακάλεσε, τον βοήθησε του την έδωσε. Και αφού την ευχαρίστησε της είπε πως αυτές τις συνεντεύξεις πρέπει να τις μπορούν να τις διαβάζουν όλοι. «Δεν είναι δικές σας» της είπε ανήκουν σε όλους. Κάτι που την προβλημάτισε κι έτσι το αποφάσισε.
Πόσο μέσα έπεσα και πόσο έξω ταυτοχρόνως. Όταν ήρθε στο studio και μετά την δεύτερη, τρίτη ερώτηση χαλάρωσε ήταν χείμαρρος. Έπεσα μέσα στο πόσο χείμαρρος. Δεν είχα φανταστεί, όμως, έχοντας απέναντι μου μια γυναίκα με ένα ισχυρό και σπάνιο αποτύπωμα στην ελληνική δημοσιογραφία, πόσο αληθινή, σεμνή και γλυκιά θα ήταν. Άλλη στόφα ανθρώπου. Άλλη στόφα δημοσιογράφου. Στην ρύθμιση του ήχου ήταν ο Λάσκαρης Αγοραστός. Κάθε λίγο και λιγάκι κουνούσε το κεφάλι του και χαμογελούσε. Αυτό σημαίνει επιτυχία της κουβέντας. Αν ο ηχολήπτης, ο πρώτος αποδέκτης μια συνέντευξης ακούει με ενδιαφέρον, όλα πάνε μια χαρά. Αν αρχίσει τα χασμουρητά, άστα να πάνε.
Όπως η ίδια λέει «τα ωραιότερα ταξίδια της ζωής μου τα έχω κάνει σε σπίτια και σε γραφεία, συνομιλώντας με σημαντικούς ανθρώπους, που από έφηβη ακόμα, λαχταρούσα να γνωρίσω και να «φωτίσω», όσο μπορούσα, και την αθέατη πλευρά της δημόσιας εικόνας τους, πρώτα για μένα και ύστερα για τους άλλους».
Την ρώτησα κάποια στιγμή «πως τους ξεκλειδώνατε, πως τους ανοίγατε και τα έλεγαν όλα αυτά για την ζωή τους». Η απάντηση ένα μάθημα για όλους μας του χώρου. «Εγώ πήγαινα με αγάπη. Δεν πήγαινα ούτε να τους αποκαλύψω, ούτε να τους κάνω μια πονηρή ερώτηση. Πήγαινα να τους γνωρίσω. Και πάντα πήγαινα με αγάπη».
Εποχή με δημοσιογραφικά μαγνητοφωνάκια. Θυμάται. «Πήγα στο Βραχάτι να κάνω μια συνέντευξη Με τον Μίκη Θεοδωράκη. Κάτσαμε έξω, στο μπαλκόνι. Φυσούσε πολύ. Μιλήσαμε αρκετή ώρα. Μόλις γύρισα στην Αθήνα διαπίστωσα ότι το μόνο που άκουγα ήταν ο αέρας. Δεν μπορούσα να ακούσω τίποτα άλλο. Μου είπαν να πάω σε ένα studio να δει κάποιος ηχολήπτης αν μπορούσε να κάνει κάτι. Τίποτα. Χωρίς να τηλεφωνήσω στον Μίκη πήγα ξανά στο Βραχάτι. Μόλις με έιδε μπροστά του είπε χαμογελώντας «κατάλαβα. Δεν γράφτηκε τίποτα». Ξανακάναμε την συνέντευξη».
Για την συνέντευξή της με τον Ιόλα το 1983, είχαν γραφτεί και ειπωθεί πολλά. «Ο ίδιος είπε στην αρχή ότι δεν έδωσε την συνέντευξη ή ότι δεν είπε αυτά τα πράγματα (δεν θα πω τι είπε υπάρχει ολόκληρη η συνέντευξη στο βιβλίο) ή ότι είχαμε συμφωνήσει να τη δει πριν δημοσιευτεί και αθέτησα τον λόγο μου. Λοιπόν, ασφαλώς και την έδωσε την συνέντευξη. Υπήρχε όλη μαγνητοφωνημένη. Ασφαλώς και τα είπε αυτά τα πράγματα. Είπε κι άλλα ακόμα, που επειδή άγγιζαν τα όρια της χυδαιότητας τα παρέλειψα. Από σεβασμό στα πρόσωπα που αφορούσαν γιατί εθίγοντο. Και γιατί ήθελα και προσπαθούσα πάντα οι συνεντεύξεις μου αν στέκονται από ένα επίπεδο ποιότητας και πάνω. Η «άλλη εμπορικότητα» δεν με ενδιέφερε. Ασφαλώς και δεν έκανα συμφωνία με τον Ιόλα να δει την συνέντευξη. Εξάλλου ήταν «κανόνας» για την ΓΥΝΑΙΚΑ και τηρήθηκε πάντα. Να μην «βλέπουν» δηλαδή οι συνεντευξιαζόμενοι τις συνεντεύξεις».
Την ρώτησα κάποια στιγμή « γνωρίσατε τόσο κόσμο. Τα σημαντικότερα ονόματα του τόπου από όλους τους τομείς. Αποκτούσατε φιλικές σχέσεις μαζί τους μετά ή με κάποιους από αυτούς;» Η απάντηση αφοπλιστική «εγώ έκανα μόνο την δουλειά μου. Το παν ήταν να πάει καλά η συνάντηση. Πήγαινα να εξερευνήσω έναν άνθρωπο. Αυτό είχε σημασία για μένα. Ήθελα να δω πίσω από αυτή την δημόσια εικόνα που είχε ο καθένας τους , ποιοι πραγματικά άνθρωποι ήταν. Έκανα την συνέντευξη την έδινα, αυτή ήταν η δουλειά μου και μετά τέλος».
Ναι άλλη στόφα. Στην εποχή που ειδικά στο συνάφι μας όλοι νομίζουν πως όλος ο κόσμος γυρίζει γύρω από αυτούς και ότι είναι παράγοντες, μέλη «αυλών» πολλοί από αυτούς, έχεις την πιο ξεκάθαρη άποψη και απάντηση για το πως έπρεπε να είναι τα πράγματα. Ναι όπως έχει πει γράφει ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος στο οπισθόφυλλο του βιβλίου η Όλγα Μπακομάρου «μιλούσε ίσος προς ίσο, χωρίς όμως να κορδώνεται ή να κλέβει την παράσταση».
Ένα ευχαριστώ είναι λίγο για την μεγάλη τιμή που μου έκανε η κ. Όλγα Μπακομάρου να μου δώσει στον REAL FM, την πρώτη της ραδιοφωνική συνέντευξη. Ευχαριστώ α την συνάντηση.
«Ωσεί παρόντες – 26 συνεντεύξεις» Όλγα Μπακομάρου
Εκδόσεις ΑΡΜΟΣ