Τα συγχαρητήρια που δέχονται κάθε χρόνο οι χειριστές των ελικοπτέρων και αεροσκαφών τα οποία χρησιμοποιούνται στην μάχη με τις φλόγες δεν έχουν αποτυπωθεί ακόμα και σε καλές εποχές και σε έμπρακτη αναγνώριση της επικινδυνότητας των αποστολών που αναλαμβάνουν οι ιπτάμενοι στην
χώρα μας.
Γράφει ο Κώστας Αττίας
Αν και οι ίδιοι σπάνια θα μιλήσουν για αυτό ο φόρος αίματος που έχουν καταβάλει ιπτάμενοι για να σωθούν ζωές, το περιβάλλον και περιουσίες είναι βαρύς και δείχνει πως ο αυξημένος κίνδυνος που συνεπάγεται η αποστολή τους δεν είναι μόνο θεωρητικός.
Τα τελευταία χρόνια στα χειριστήρια ψεκαστικών – πυροσβεστικών PZL άφησαν την τελευταία τους πνοή τρεις χειριστές στην προσπάθεια τους να σταματήσουν πυρκαγιές. Συνολικά έντεκα ιπτάμενοι έχασαν την ζωή τους με αεροσκάφη CL-215 και CL-415 αφού στο πρώτο δυστύχημα με αεροσκάφος τύπου CL-215 πέρα από το διμελές πλήρωμα υπήρχε και ένας τρίτος εκπαιδευόμενος χειριστής στο αεροσκάφος. Μία ακόμα απώλεια θρηνεί η Π.Α. κατά την διάρκεια διατεταγμένης αποστολής με Grumman. Πολλοί ακόμα ζουν χάρη σε κάποιο θαύμα που τους έδωσε την ζωή όταν πυροσβεστικά αεροσκάφη έπεσαν στο έδαφος ή στην θάλασσα ευτυχώς χωρίς ανθρώπινες απώλειες.
H πολιτεία από την άλλη «αναγνωρίζει» την αυτοθυσία τους με ένα επίδομα της τάξης των 7.600 ευρώ το εξάμηνο για τα πληρώματα των Canadair και των μόλις 4.900 ευρώ για τους χειριστές των PZL ενώ η προσφορά των πληρωμάτων των σινούκ κοστολογείται λίγο περισσότερο στα 5.500 ευρω περίπου.
Πάνω κάτω δηλαδή η «κοστολόγηση» των πληρωμάτων ανά εξάμηνο είναι όσο κοστίζει μια ώρα πτήσης για τα άψυχα μέταλλα.