Του Δημήτρη Γιαγτζόγλου
Σαββατοκύριακο πρωί εκπομπή στον Real fm. Πολύ πρωϊνό ξύπνημα πάντα. Άρα το Σάββατο δεν παίζει το ενδεχόμενο για μπανάκι. Κυριακή δεν πάω ποτέ γιατί βαριέμαι την ταλαιπωρία. Υπάρχουν, όμως, σανίδες σωτηρίας αν θες να ξεφύγεις. Να φτιάξεις την δική σου αίσθηση για μικροδιακοπές μέσα στις γειτονιές της πόλης.
Κυριακή βράδυ, λοιπόν, θερινό σινεμαδάκι στην ΧΛΟΗ στην Κηφισιά. Μου αρέσουν τα θερινά σινεμά. Ανέκαθεν μου άρεσαν. Το αγαπημένο μου είναι ο ΖΕΦΥΡΟΣ στα Πετράλωνα. Εκπληκτικές επιλογές. Μόλις φτάσαμε είχε ουρά στο πεζοδρόμιο. Ναι ουρά. Καμία σχέση με την ουρά σε μια δημόσια υπηρεσία. Χαλαροί όλοι, χαμογελαστοί, εγώ ο μέγας κουτσομπόλη με στημένο αυτάκι να ακούω τι κουβεντιάζουν οι τριγύρω. Για ταξίδια μιλούσαν οι περισσότεροι για τέτοιου είδους σχέδια και όνειρα. Σιγά σιγά μπήκαμε. Η κολασμένη μυρωδιά του ποπ-κορν, οι κολασμένες θερμίδες, τα κολασμένα λιπαρά. Και ναι η προσωποποίηση της πειθαρχίας ο Δημήτρης. Σαν να μην πέρασα από δίπλα. Χαρακτήρας, όχι αστεία. Πολλές φορές δεν με αναγνωρίζω πια.
Το έργο. «Κολύμπα ή αλλιώς βυθίσου». Ευχάριστα πέρασε η ώρα. Μια παρέα πενηντάρηδων στα πρόθυρα ηλικιακής κρίσης αποφασίζει να οργανώσει μια ομάδα συγχρονισμένης κολύμβησης. Και σαν οι «Άντρες έτοιμοι για όλα» να έβαλαν το μαγιό τους και το κέφι τους. Μια άλλη εκδοχή της ιστορίας που πάει κι έρχεται μια χούφτα losers από την κοινωνία, τους δικούς τους, τους εαυτούς τους και την ίδια την ζωή, στο τέλος παίρνουν μια γλυκιά εκδίκηση. Χωρίς να είναι κάτι το ιδιαίτερο πέρασε ευχάριστα η ώρα και δροσερά.
Μετά την προβολή το δίλημμα. Ποτάκι ή πιο ήσυχα κρασάκι με μεζεδάκι. Εγώ είμαι υπέρ του δεύτερου εννοείται γιατί κυρίως γύρω από ένα τραπέζι και με κρασάκι γίνονται οι κουβέντες πιο ήρεμα άρα και πιο ουσιαστικές. Βρε λες να γέρασα; Σε έναν ωραίο και ήσυχο πεζόδρομο ένα ωραίο μεζεδοπωλείο. Κρύο, εξαιρετικό μοσχοφίλερο, νόστιμα πιάτα και χαμόγελα και κουβέντα και κάποια στιγμή λίγο πιο σοβαρά και μετά πάλι χαμόγελα. Ωραία. Πέρασε η Κυριακή αφήνοντας μια αίσθηση γλυκιά. Έτσι κι αλλιώς καλοκαιριού. Κυρίως μέσα μου.
Πρωϊνό ξύπνημα την Δευτέρα. Νωρίς. Δεν κλείνω ποτέ ραντεβού για σέρβις του αυτοκινήτου. Είναι από τα λίγα πράγματα που δεν μπορώ να προγραμματίσω γιατί είναι κάτι που εξαρτάται από την δουλειές που έχω. Με έχουν καλομάθει και στο συνεργείο. Μου έχουν δώσει το ελεύθερο να πηγαίνω απροειδοποίητα , όποτε μπορώ. Πήγα κατά τις 9.15 και άφησα το 1000αράκι μου. Οι γνωστή μου φράση πάντα «Ότι βρείτε το φτιάχνετε». Η γνωστή φράση του μηχανικού πάντα. «Βλέπω κάνετε χιλιόμετρα». Και η γνωστή μου απάντηση «το αυτοκίνητο και η οδήγηση είναι η ψυχοθεραπεία μου». Στη Συγγρού το συνεργείο. Πάντα το σέρβις το συνδυάζω με μια ωραία βόλτα. Φεύγω από Συγγρού και πρώτος σταθμός το «Γιασεμί» στην Πλάκα για καφεδάκι. Είναι η πιο ωραία ώρα για καφεδάκι εκεί. Είναι δώρο στον εαυτό μου αυτός ο καφές. Δεν έχει ακόμη ζέστη, δεν έχει κόσμο. Το μόνο που ακούς είναι μουσική από ένα πιάνο. Τι χρωστάει το «Γιασεμί» και τα γνωστά σκαλάκια του στον Παπακαλιάτη. Έκανε must το μέρος εδώ και χρόνια. Δεν βρίσκεις εύκολα να κάτσεις. Αλλά Δευτέρα πρωί μόνος μου μέχρι κάποια ώρα. Άρχοντας. Με την ησυχία μου το διπλό καπουτσίνο. Χειμώνα καλοκαίρι διπλό καπουτσίνο σκέτο. Δεν θέλω ποτέ ζάχαρη και πάγο στον καφέ. Μου χαλάνε την γεύση του καφέ.
Μετά βόλτα στα σοκάκια της Πλάκας. Έχει τουρισμό εδώ και καιρό. Μου αρέσει η Πλάκα. Τα μαγαζάκια με τα τουριστικά τα τελευταία χρόνια έχουν αλλάξει πολύ. Μου αρέσει που έχουν ανοίξει μια μαγαζάκια που προωθούν δημιουργίες ελλήνων. Ότι μπορείς να φανταστείς. Έχω μια τέτοια καλή περίπτωση μαγαζιού που θα σας παρουσιάσω σύντομα. Με τρελάνει αυτό το μπλέξιμο των μυρωδιών στα σοκάκια. Μπλέκει ο δέρμα από τα σανδάλια με την τηγανιτή πατάτα. Όταν περπατάω στην Πλάκα γελάω συνήθως μόνος μου. Αν με δείτε μην με παρεξηγήσετε. Παρακολουθώ τον τρόπο που ντύνονται οι τουρίστες. Σήμερα για παράδειγμα ντάλα ήλιος (είχε μεσημεριάσει) σκάει τύπος Indiana Jones. Ναι ρε φίλε αλλά με αυτή την ζέστη. Τον έβλεπα μπροστά μου και ίδρωνα. Εκτός κι αν ήταν μια άλλη μορφή λιποδιάλυσης. Τι να πω. Και αυτό το παπούτσι. Λες και πήγαινε για ορειβασία στον Όλυμπο καταχείμωνο. Σας είπα, κουτσομπόλης μέγας εγώ.
Επόμενος σταθμός Μητρόπολη. Πάντα μπαίνω. Ανάβω ένα κεράκι στη Παναγία. Μέχρι εκεί. Μπροστά σε μια εικόνα Παναγίας κοντοστέκομαι από μικρό παιδί. Λοιπόν σήμερα συγκινήθηκα από το εξής. Δεν έχω κανένα πρόβλημα να δακρύζω αν κάτι με αγγίξει. Ήταν μια γιαγιά στην Μητρόπολη. Πόσο όμορφη γιαγιά. Με το μαντηλάκι της. Μια μεγάλη διαφημιστική τσάντα, λουλουδάτο πουκάμισο, άλλο μοτίβο μακριά φούστα, παντόφλες. Έγραφε αυτό το χαρτάκι υπέρ υγείας. Πήγα δίπλα να δω τα γράμματα. Ναι είχε βάλει δίπλα άλλα χαρτάκια κι έβλεπε πως τα έγραφαν και προσπαθούσε να γράψει. Ώρα. Σκέφτηκα να την βοηθήσω. Αλλά από την άλλη δεν ήθελα να την ενοχλήσω. Θεωρώ ότι είναι μια εσωτερική διαδικασία αυτή. Θα έβαζε παιδιά εγγόνια, συγγενείς, μπορεί κάποιος δικός της να είναι άρρωστος. Το έκανε με τόση σπουδή, έγνοια και φροντίδα. Με τσάκισε η γιαγιάκα. Την παρακολουθούσα από απόσταση. Την έβγαλα και φωτογραφία. Θέλω να την έχω. Την εικόνα της. Το πρόσωπό της δεν το είδα. Το χειρότερό μου σε μια εκκλησία πάντως ,είναι να δω άνθρωπο να κλαίει μπροστά σε μια εικόνα. Με γονατίζει αυτό. Εγώ μπορεί να κλάψω πιο πολύ εκείνη τη ώρα. Σκέφτομαι γιατί μπορεί να το κάνει. Σκέφτομαι τον εσωτερικό του διάλογο, το παρακαλετό του εκείνη των ώρα.
Κάθαρση μετά τη συγκίνηση για την γιαγιάκα. Κατέβηκα προς το Κουκάκι. Στους δύο πεζόδρομους, ραχάτι και καφεδάκι ο κόσμος. Σε ένα καφενεδάκι στην Δράκου πιατάκι με ένα κεφτεδάκι, ένα μικρό κομμάτι φέτα, δυο ελιές οδοντογλυφίδες. Δεν θέλει πολλά το ουζάκι. Έβλεπα τα γερόνια στο καφενεδάκι και έσκασα μόνος μου ένα χαμόγελο. Με ταξιδεύουν αυτές οι εικόνες και δεν θέλω να τα χάνω. Όσο έχει αλλάξει αυτή η γειτονιά με τοaibnb. Σε κάθε γωνιά δε φύτρωσαν αυτά τα καταστήματα με τα αυτόματα πλυντήρια. Και από έξω φωτογραφίες με χαρούμενες νεαρές που κάθονται και κουβεντιάζουν την ώρα της μπουγάδας. Νέος τρόπος κοινωνικοποίησης. Νέα ήθη. Όχι δεν είναι η νεροτριβή του χωριού. Είδα και πανό για συγκέντρωση και κουβέντα κατά του airbnb στην πρόσοψη ενός παλιού κτηρίου. Μαύρο πανό με άσπρα γράμματα. Ρε παιδιά βάλτε λίγο χρώμα.
Με καλούν στο κινητό. Από το συνεργείο. Πόση ώρα περπατούσα. 14.552 βήματα, 10.39 χιλιόμετρα. Καλά. Χαλαρά μην φανταστείτε ότι έτρεχα. Έτοιμο το 1000ράκι μου. Μέσα στην βρώμα από έξω. Μέσα καθαρό. Η ίδια ερώτηση πάντα «είναι όλα οκ;» η ίδια απάντηση πάντα «ναι μια χαρά είναι το αυτοκίνητο» με τη ίδια επισήμανση επίσης πάντα «σας αλλάξαμε και τακάκια μπροστά. Πατάτε πολύ φρένο.» Μα τι θες να κάνω σκέφτομαι και χαμογελάω. Να κάνω τρύπα στο πάτωμα και να σταματάω με το παπούτσι ή να βγαίνει ένα πανί κόντρα στον άνεμο να σταματάει το αυτοκίνητο έτσι. Σε 15.000 χιλιόμετρα πάλι.