Γράφει ο Δημήτρης Γιαγτζόγλου
Βραδάκι στην Τεχνόπολη. Μια ωραία βραδιά για καλό σκοπό με τον Βασίλη Λέκκα και τον Θοδωρή Βουτσικάκη. Όσες φορές και αν βρεθώ σε αυτόν τον χώρο το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι είναι το πως γλίτωσε. Ευτυχώς το 1986 σκέφθηκαν να χαρακτηριστεί ο χώρος διατηρητέο ιστορικό μνημείο από το Υπουργείο Πολιτισμού. Αυτά τα μοναδικά κτίσματα, με τα αεριοφυλάκια, τους ατμολέβητες, τις ατμομηχανές. Άλλη εποχή. Πόσες όμορφες παρεϊστικες βραδιές των νιάτων μας. Και ακόμη όποτε βρίσκομαι εκεί, για οποιονδήποτε λόγο, κάπως έτσι αισθάνομαι. Όπως τότε.
Στην σκηνή βγήκε πρώτος ο Βασίλης Λέκκας. Καθηλωτικός. Φωνή σπάνια και ιδιαίτερη. Πρώτο τραγούδι του Μάνου Χατζιδάκι. Αμέσως αυτό το μέσα σου «επ». Το «επ» που σε επαναφέρει στην τάξη. Την δική σου τάξη αφήνοντας στη άκρη το γύρω. Θες δεν θες σιγοτραγουδάς. Καλά δεν είμαι αντικειμενικός. Χατζιδακικός χρόνια τώρα. Μου έχει τύχει να ταξιδέψω οδικώς Αθήνα – Πρέσπες και να ακούω μόνο Χατζιδάκι. Μετά βγήκε ο Θοδωρής Βουτσικάκης. Σε μαγεύει η φωνή του, η σεμνότητά του. Αυτό το παιδί έχει να μας δώσει πολλά. Είπε και το αγαπημένο μου τραγούδι εδώ και καιρό. Ναι αυτό που σας είχα πει πριν από λίγες μέρες. Το «Όμορφη ζωή». Μουσική Piovani , στίχοι Νικολακοπούλου.
Όση ώρα τους παρακολουθούσα, παρακολουθούσα και τον κόσμο. Οι περισσότεροι νέοι άνθρωποι. Πολλοί πολύ νεότεροι από μένα. Και αυτομάτως άρχισα να σκέφτομαι ότι αυτοί οι νέοι, ναι αντιστέκονται. Και χάρηκα. Γιατί αντιστέκονται στο εύκολο, την ευτέλεια, αυτό που κυριαρχεί, αυτό που επιβάλλεται και προβάλλεται. Δεν είναι όλα για όλους το ίδιο. Δεν ακολουθούν όλοι τον ίδιο δρόμο. Ότι κι αν προσπαθεί να τους χώσει στο μυαλουδάκι τους η τηλεόραση, τα σόσιαλ, το σύγχρονο life style, αυτοί δεν.
Αλήθεια, γιατί, για παράδειγμα ένας καλλιτέχνης σαν τον Βασίλη Λέκκα να μην έχει χώρο και χρόνο στην τηλεόραση. Επειδή δεν πουλάει; Επειδή δεν κάνει νούμερα; Επειδή διάλεξε τον δρόμο της συνέπειας τόσα χρόνια, χωρίς έκπτωση; Επειδή ενδιαφέρει περισσότερο ο γάμος της Μπαλατσινού; Έχουμε μετρήσει την ζωή μας με τους γάμους της Μπαλατσινού και της όποιας Μπαλατσινού. Και ποιος είναι ο Λέκκας ή ο Βουτσικάκης που χτυπιούνται και δίνουν το είναι τους για αυτό που κάνουν και μας προσφέρουν μπροστά στο εσώρουχο της Τούνη, ή μια πόζα της στα σόσιαλ. Ή της όποιας Τούνη. Πόσο πόδι, στήθος, νάζι. Και κάθε φορά επικαιροποιείται και το στήθος και το μούστο και το νάζι ανάλογα με το ποια ανεβοκατεβαίνει στη «επικαιρότητα». Πόσο χώρο έχουν στα ραδιόφωνα ο Λέκκας και ο Βουτσικάκης. Ενημερωτικά και μουσικά. Κάποτε οι παρέες έγραφαν ιστορία. Τώρα οι παρέες απλώς γράφουν την δική τους ιστορία και απλώς την επιβάλουν.
Ανήκω σε μια άλλη γενιά ραδιοφωνατζίδων. Ευλογημένη γενιά. Μας έμαθαν αισθητική. Κι ευτυχώς που συναντήσαμε κόσμο και μας έμαθε αισθητική. Ευτυχώς κι εμείς χωρούσαμε αισθητική. Παράδειγμα. Στην ζωή μου έτυχε μια Σοφία Μιχαλίτση. Μεγάλη ιστορία του ελληνικού ραδιοφώνου. Και μέσα στην τότε υστερία της (μικρός ήμουν, υστερία την θεωρούσα) μου έμαθε τι σημαίνει ραδιόφωνο. Αλλά και η καλή μουσική για το ραδιόφωνο. Και τι σημάνει η συνέπεια της καλής μουσικής. Και όχι με κουβέντες της ξεπέτας. Με κουβέντες ωρών και επιχειρήματα.
Πήρα μια καινούργια τηλεόραση. Σούπερ ντούπερ smart κι έτσι. Κάνει τα πάντα. Ξέρετε για καιρό τι έκανα; Άκουγα μουσική από το youtube. Στο σπίτι μου δεν υπήρχε τηλεόραση για τουλάχιστον 8 χρόνια. Τώρα δεν ακούω καν μουσική εκεί. Απλώς την ξεσκονίζω.
Όχι δεν νιώθω παλιομοδίτης, βουτηγμένος στην ναφθαλίνη. Νιώθω ένας άνθρωπος της εποχής του, που απλώς βλέπει την εποχή του αλλιώς. Δεν έχω χρόνο ούτε για κλειδαρότρυπα και δεν με αφορά κιόλας. Χρόνος να υπάρχει παίδες μόνο για ότι μας πάει παρακάτω. Βήματα παρακάτω. Και όχι πιο κάτω. Να χωράμε βήματα.