Η Ελένη Καρουσάκη έδωσε συνέντευξη στο περιοδικό ΧΑΙ και μίλησε για τη φονική πυρκαγιά στο Μάτι που έζησε από κοντά καθώς το σπίτι της βρισκόταν εκεί.
«Είναι θέμα τύχης το ότι αυτή την στιγμή είμαστε εδώ και τα λέμε. Και πίστης στον Θεό. Ουσιαστικά εγώ νόμιζα ότι δεν θα ζήσουμε. Έγιναν όλα τόσο γρήγορα που πέφτοντας στην θάλασσα για να σωθούμε οικογενειακώς νόμιζα ότι δεν θα ζήσουμε. Ευχαριστώ τον Θεό που ζήσαμε γιατί εκείνη την ημέρα επέμενα στην μητέρα μου και τον πατέρα μου να ανέβουν και αυτοί στο σπίτι επάνω και δεν ήρθαν. Βέβαια ήταν τα ανίψια μου μαζί και φίλοι μου. Δεν εξετάζω τις υλικές ζημιές. Αυτά να είμαστε γεροί και θα τα ξαναφτιάξουμε».
«Το σπίτι δεν καταστράφηκε, έχει ζημιές εξωτερικές και καήκανε και αυτοκίνητα των παιδιών από το μαγαζί που μας φιλοξενούν τώρα. Του γαμπρού μου το σπίτι καταστράφηκε, το δικό μου όχι. Δεν είμαι δικαστής να πω ποιος φταίει, σίγουρα όμως κάποιος πρέπει να πάρει την ευθύνη».
«Εννοείται ότι δεν είναι δυνατόν το 2018 από το λιμάνι της Ραφήνας, γιατί είναι δίπλα, να μας έχουν αφήσει τέσσερις ώρες στην θάλασσα, κάποιοι έμειναν και έξι ώρες και να μην έχουν έρθει να μας βγάλουν. Το ήξεραν από τις εξίμισι η ώρα ότι είχαμε πέσει στην θάλασσα διότι είχε ενημερωθεί το Λιμεναρχείο το οποίο είναι στον διπλανό κόλπο. Το θεωρώ αδιανόητο να μην έρθουν να βγάλουν τον κόσμο γιατί ο περισσότερος κόσμος που έπεσε στην θάλασσα πνίγηκε δεν κάηκε. Όπως κι εμείς παραλίγο να πνιγούμε, την αδερφή μου την γύρισα τρεις φορές».
«Εγώ νομίζω ότι το έχω δει σε ταινία. Δεν θέλω να σκέφτομαι ότι το έχω περάσει, προσπαθώ να το αποβάλλω βέβαια επειδή ακόμα και τώρα μας ταλαιπωρούν τουλάχιστον τρεις μέρες επάνω με τα χαρτιά που ζητάνε. Βλέποντας όλο αυτό το τοπίο που θα κάνει πολύ καιρό να ξαναγίνει ασχέτως τι λένε, είναι ακόμα πιο λυπηρό ότι το 2018 πέθαναν 99 άνθρωποι, επειδή δεν πρόλαβαν».
«Ή θα έπρεπε να κάτσω να καώ που αν δεν με έκαιγε η φωτιά θα με έκαιγε η θερμότητα. Όπως και οι εικοσιπέντε που ήταν στο οικόπεδο, ήταν δυο σπίτια πάνω από το σπίτι μου. Αυτοί δεν κάηκαν έλιωσαν από τη θερμότητα. Τα αυτοκίνητα που ήταν μέσα στο οικόπεδο μας αν τα έβλεπες είχαν λιώσει. Το πιο τραγικό; Μετά από τέσσερις ώρες στην θάλασσα βγήκαμε στο λιμάνι της Ραφήνας, βρεγμένοι, ξυπόλητοι κρυώναμε δεν υπήρχε ούτε ασθενοφόρο, ούτε ένα αντίσκηνο του Στρατού ,για τις πρώτε βοήθειες».
«Τελικά, μας έβγαλαν οι τράτες και ευτυχώς λειτούργησε το ένα τηλέφωνο από όλο αυτόν το κόσμο που είχαμε πέσει μες στην θάλασσα και προσπαθούσαμε ο καθένας να ειδοποιήσουμε τους δικούς μας και ήρθαν κάποιοι φίλοι μας πήραν με τα αυτοκίνητα τους και γυρίσαμε Αθήνα. Και καλά εμείς είχαμε ένα σπίτι στην Αθήνα, Ο κόσμος που έμεινε εκεί και ξεμπέρδεψε ξημερώματα να φύγει από το λιμάνι; Που θέλαμε νερό και δεν είχαμε; Πηγαίναμε στο περίπτερο για νερό και μας ζητούσαν λεφτά. Θέλαμε ένα χάρτινα σκουπιστούμε και δεν είχαμε, βρεγμένοι τουρτουρίζαμε από το κρύο. Είναι τραγικό αυτό να συμβαίνει το 2018. Είναι τραγικό να πάμε να ψηφίσουμε, μετά απ’ αυτό. Ζήσαμε την ξεφτίλα του ελληνικού κράτους».