Δεκαετία του ΄60. Στην Ελλάδα ανθεί το μιούζικαλ που κάνει «περιοδείες» σε πολλά νησιά. Ένας από τους πολλούς σταθμούς και η Ύδρα.
Η κομψότητα, η φινέτσα, ο αέρας της αριστοκρατίας, η ιδιαίτερη αρχιτεκτονική ταυτότητα, αλλά και η απλότητα του νησιού είναι στοιχεία που αξιοποιήθηκαν στον ελληνικό αλλά και στον ξένο κινηματογράφο σε ταινίες κάθε είδους.
- του Δημήτρη Γιαγτζόγλου
Ο Μπάμπης Μωρές ήταν ο άνθρωπος που έφερε την κοσμική ζωή στη Ύδρα ανοίγοντας τη «Λαγουδέρα». Περισσότερες από 20 ταινίες έχουν γυριστεί στο νησί από τότε που ο Φίνος έστησε για πρώτη φορά κινηματογραφική μηχανή στο λιμάνι της με το «Τραγούδι του χωρισμού» που σκηνοθέτησε ο ίδιος με πρωταγωνιστές την Λήδα Μιράντα και τον Λάμπρο Κωνσταντάρα.
Νομίζω, όμως, ότι μια από τις χαρακτηριστικότερες ταινίες που γυρίστηκαν στο νησί ήταν «Το παιδί και το δελφίνι».
Βρήκα τυχαία ένα εκπληκτικό κείμενο που η υπογράφει η Λότη Πέτροβιτς Ανδουτσοπούλου το 2010 με λεπτομέρειες αποκαλυπτικές για την ταινία.
«Το γύρισμα της ταινίας έγινε από κλιμάκιο της 20th Century Fox Film Corporation, που τότε διοικούσε ο Ελληνοαμερικανός Σπύρος Σκούρας. Η ταινία γυρίστηκε στην Ελλάδα το 1956. Στην ύδρα από τα τέλη Σεπτεμβρίου ως τις αρχές Νοεμβρίου κι έπειτα στα Μετέωρα ως τις αρχές Δεκεμβρίου. Ήμουν τότε 19 ετών, αναζητούσα προσωρινή εργασία, και λόγω γνώσης ξένων γλωσσών με προσέλαβαν να βοηθήσω στις επικοινωνίες με τους ντόπιους αλλά και στο λογιστήριο. Έτυχα ειδικής προσοχής και προστασίας , ως θηλυκός Βενιαμίν του προσωπικού, από τον ηλικιωμένο προϊστάμενό μου, τον ευγενέστατο GiorgioMigliarini που είχε διαβεβαιώσει τον πατέρα μου ότι θα με προσέχει!
Στην Ύδρα που τότε ήταν ένα νησάκι άγνωστο στο διεθνές κοινό, ένα πολυπληθές συνεργείο από Ιταλούς ειδικούς της Τσινετσιτά και έλληνες τεχνικούς, δούλευε νυχθημερόν για να τελειώσουν σε σύντομο χρονικό διάστημα όλα τα εξωτερικά γυρίσματα πριν χαλάσει ο καιρός και αρχίσουν τα κρύα, αφού κατά το σενάριο, όλα έγιναν κάποιο καλοκαίρι. Ευτυχώς όλο τον Οκτώβριο είχαμε ήλιο και μια θάλασσα καθρέφτη!
Τα γραφεί της διοίκησης και το λογιστήριο είχαν εγκατασταθεί στο πλοίο ΕΡΜΗΣ του Ποταμιάνου που ήταν αγκυροβολημένο στο Μανδράκι. Όλο το προσωπικό μέναμε στο πλοίο. Στον ΕΡΜΗ έμεναν επίσης, οι δύο από τους τέσσερεις πρωταγωνιστές. Ο διάσημος Κλίφτον Γουέμπ, που έπαιζε τον ξένο αρχαιοκάπηλο, συνοδευόμενος από την γηραιά μητέρα του, καθώς και ο Ισπανός Χόρχε Μιστράλ, που έπαιζε τον ντόπιο αρχαιοκάπηλο. Οι υπόλοιποι δύο πρωταγωνιστές, ο Άλαν Λαντ και η Σοφία Λόρεν, έμεναν ο μεν πρώτος στο κότερο ΔΑΦΝΗ, η δε Σοφία Λόρεν σε ένα αρχοντικό του νησιού, όπου την επισκεπτόταν τακτικά ο σύζυγός της, ο διάσημος παραγωγός ταινιών Κάρλο Πόντι. Η σωσίας της Σίλα Γκαμπέλ έμενε στον ΕΡΜΗ.
Θα εκπλαγούν, υποθέτω, οι νεότεροι όταν διαβάσουν πόσοι από τους μετέπειτα διάσημους στον καλλιτεχνικό κόσμο εργάστηκαν τότε στο συνεργείο της Fox σε εκείνα τα δύσκολα ακόμη μεταπολεμικά χρόνια, σε δουλειές βοηθητικές. Ο λόγος βέβαια, πέρα από την απόκτηση εμπειρίας, ήταν οι αδρότατες αμοιβές, ασύλληπτες τότε για τα ελληνικά δεδομένα.
Δύο από αυτούς ήταν οι εξής: Ο Κώστας Ταχτσής είχε προσληφθεί ως βοηθός του σεναριογράφου ΄Αιβαν Μόφατ (είχε περάσει αρκετά χρόνια ως μετανάστης στην Αυστραλία και τα αγγλικά του ήταν θαυμάσια). Ο Θανάσης Βέγγος εργαζόταν ως τεχνικός στο συνεργείο. Δεσπόζουσα μορφή ήταν ο Αλέξης Μινωτής (έμενε στο νησί) που έκανε τον αστυνομικό. Συχνά ερχόταν να του κρατήσει συντροφιά η Κατίνα Παξινού, υποψιάζομαι όμως ότι ο κύριος λόγος ήταν το παθιασμένο τάβλι που έπαιζαν σε ένα από τα καφενεδάκια της παραλίας!
Μερικές σκηνές γυρίστηκαν στον ΕΡΜΗ. Οι περισσότερες στο νησί. Όλες τις δύσκολες σκηνές με βουτιές, κολύμπι κάτω από το νερό κλπ. τις αναλάμβαναν σωσίες.
Η σκηνή που μου έχει μείνει ζωηρότερα στην μνήμη μου είναι εκείνη προς το τέλος, ένα μεγάλο γλέντι στο νησί. Ένα τσούρμο παιδιά, αλλά και όλοι οι κάτοικοι και οι λίγοι τότε παραθεριστές, είχαν μαζευτεί στο χώρο που υποτίθεται θα γινόταν το γλέντι, πράγμα που διευκόλυνε την εύρεση πολλών κομπάρσων που χρειάζονταν. Στο γλέντι χορεύονταν ελληνικοί χοροί από την ομάδα της Δώρας Στράτου και ύστερα η Σοφία τραγουδούσε το περίφημο “τι είναι αυτό που το λένε αγάπη” του Τάκη Μωράκη.»
Ένα απόσπασμα από το κείμενο που έχει γράψει το 2010 η Λότη Πέτροβιτς – Ανρουτσοπούλου για την ταινία «Το παιδί και το δελφίνι»